รักป่วน ๆ ฉบับแม่เลี้ยงเดี่ยว นิยาย บท 1020

ในตอนนั้น เขาทำการบ้านในบ้านพี่สาว และเขารู้สึกเพียงว่าเด็กหญิงตัวเล็กคนนี้ส่งเสียงดังรบกวนจนทำให้เขาเสียสมาธิ

ในตอนบ่ายขณะที่เขากำลังเล่นบาสเก็ตบอล เธอวิ่งเข้าไปแย่งลูกบาสของเขามาอย่างสุดกำลัง กอดเอาไว้ไม่ยอมคืน แย่งมาและร้องไห้ ทิ้งตัวลงนอนร้องไห้กับพื้น

ในตอนนั้น เด็กหญิงตัวน้อยวัยสองขวบเป็นวัยที่แม้แต่สุนัขก็ยังรู้สึกเกลียด และเป็นการต่อต้านครั้งแรกในชีวิตของเธอ ยิ่งกว่านั้นก็เป็นคนที่แตะต้องไม่ได้

พี่สาวบอกเขาว่าเธอจะรับเด็กคนนี้มาเลี้ยงไว้ เพราะพ่อแม่ของเธอได้รับแจ้งว่าพวกเขาจะต้องย้ายไปทํางานที่ต่างประเทศอย่างเร่งด่วน และลูกของพี่สาวก็ถูกปู่ของเขาพาไปเลี้ยงที่กองทัพบก เพราะระยะทางไกลเกินไปจึงยากมากที่จะได้เจอกัน ดังนั้นพี่สาวจึงอยากรับเลี้ยงเด็กคนนี้ไว้มาก

“พี่ชาย เล่นกับฉันหน่อย” เด็กสาวตะโกนตามเขาหลังจากเขาเลิกเรียน

ฮั่วจยาจับเธอและสอนเธอ “เล่อเล่อ เขาไม่ใช่พี่ชายของเธอนะ เขาเป็นอาของเธอ”

จากนั้นเป็นต้นมา ก็มีเจ้าตัวเล็กเดินตามหลังเขา ไม่ว่าเขาจะทำอะไร เขาทำการบ้าน เธอจะนั่งข้างเขาพร้อมกับสมุดเล็กๆ “กระต่าย หมู...เป็ด ฉันวาดเสร็จแล้ว…”

แต่เด็กหญิงตัวเล็กๆ ที่พูดพล่ามอยู่ข้างๆ เขาในตอนนั้น ตอนนี้นั่งอยู่ข้างๆ เขา และเริ่มที่จะออกเดทกับเด็กผู้ชายเสียแล้ว

เวลาผ่านไปเร็วมาก ตอนเธออายุได้ห้าขวบ เขาก็ออกจากบ้านพี่สาวไปเรียนต่อต่างประเทศ เขาคิดว่าเด็กผู้หญิงคนนี้คงจะจำไม่ได้ว่าเกิดอะไรขึ้นบ้างตอนที่เธออายุห้าขวบ! แต่กลับจำได้ชัดเจน

“นั่นแฟนของเธอเหรอที่โทรมาเมื่อกี้?” ฮั่วเหยียนเซียวอดไม่ได้ที่จะหันไปถาม

ซูเล่อโบกมืออย่างรวดเร็ว “ไม่ใช่ เขาเป็นรุ่นพี่ของฉันน่ะ”

“พวกเธออยู่ในขั้นตอนการออกเดทเหรอ?” ฮั่วเหยียนเซียวถามอีกครั้ง

ซูเล่อทำหน้าลำบากใจเล็กน้อย เกาหัวแล้วพูดว่า “ยังไม่ใช่ค่ะ! เป็นเพื่อนกันอยู่”