รักป่วน ๆ ฉบับแม่เลี้ยงเดี่ยว นิยาย บท 1027

จู่ๆ หลิวเกาหยางก็นึกถึงแฟนหนุ่มของอันฉี ในใจของเขาสั่นไหว เขาไม่ได้บอกกับสองพี่น้องน่าโง่นี่แน่นอนว่าอันฉีมีแฟนที่เก่งกาจมากแค่ไหน

“ดี งั้นเรื่องนี้ก็ต้องให้พวกนายช่วยแล้ว พรุ่งนี้หาโอกาสดีๆ และเริ่มลงมือได้เลย”

“ได้สิ ลูกพี่ ถ้าจับตัวมาแล้วจะโทรหานะ พี่ก็มาสนุกด้วยกันสิ”

หลิวเกาหยางแสยะยิ้ม “ได้สิ”

เช้าวันต่อมา

ในห้องทำงานแผนกการแปล เมื่อวานนี้เฉิงถังนอนไม่หลับ ถึงแม้เธอจะอาศัยความเมาไปสารภาพรักกับฮั่วเหยียนเซียว แต่หลังจากได้สติแล้ว เธอกลับต้องทรมานเพิ่มเป็นเท่าตัวเพราะเมื่อวานได้มีเด็กคนหนึ่งปราฏตัวขึ้น

เด็กคนนั้นชื่อว่าซูเล่อ ตกลงแล้วเธอเป็นอะไรกับฮั่วเหยียนเซียวกันแน่

ในเวลานั้นเอง ผู้ช่วยของเธอก็นำเอกสารกองหนึ่งมาส่ง “หัวหน้าคะ นี่เป็นข้อมูลพนักงานใหม่ที่จะมาในสัปดาห์หน้า หากคุณตรวจดูแล้วไม่มีปัญหาก็สามารถเซ็นชื่อได้เลยค่ะ!”

เมื่อผู้ช่วยคิดอะไรได้บางอย่าง จึงพูดเสริม “จริงสิ ความจริงเรามีนักศึกษาฝึกงานทั้งหมดหกคน แต่ตอนนี้มีเพิ่มมาอีกหนึ่งคนชื่อซูเล่อ”

เฉิงถังเงยหน้าเบิกตากว้างมองผู้ช่วย “เธอชื่อซูเล่อ? ใครเพิ่มเข้ามา”

“คุณหลี่ซือเป็นคนโทรมาบอกให้รับเข้าค่ะ หากหัวหน้ามีปัญหาอะไรสามารถสอบถามกับเขาได้เลย”

เฉิงถังรีบพลิกเอกสารไปยังหน้าสุดท้ายทันที เธอเห็นรูปภาพเด็กสาววัยรุ่นในเอกสาร

เป็นเด็กคนเดียวกันกับที่เจอเมื่อวานนี้ ในใจเฉิงถังเข้าใจได้ทันที ดูแล้วคนที่นำซูเล่อเข้ามาที่แผนกการแปลคงจะเป็นฮั่วเหยียนเซียวแน่นอน! ปกติแล้วเขาเป็นคนเคร่งครัดมาก ทำงานด้วยความซื่อตรง แต่กลับใช้เส้นสายให้ซูเล่องั้นเหรอ

เฉิงถังอ่านประวัติของซูเล่อทั้งหมดอย่างละเอียด พ่อแม่ของเธอล้วนทำงานเป็นทูตระหว่างประเทศ ในกลุ่มนักศึกษาที่มาฝึกงาน เธอก็นับว่าเป็นคนที่มีประวัติปกติดี เผลอๆ เด็กคนอื่นๆ อาจมีประวัติที่ดีกว่าเธอเสียอีก แล้วตกลงซูเล่อมีอะไรดีงั้นเหรอ

ถึงทำให้ฮั่วเหยียนเซียวปฏิบัติต่อเธอพิเศษกว่าคนอื่น

เฉิงถังกัดริมฝีปากอย่างไม่รู้ตัว เธอมองเอกสารของเด็กคนนั้นด้วยแววตาอิจฉาริษยา ทำไมเธอจะไม่อิจฉาล่ะ ในเมื่อเธอรักเหยียนเซียวมาตั้งห้าปี รักจนจะเป็นบ้าอยู่แล้ว เธอใช้เวลาในวัยเยาว์ของเธอเพื่อรอเขา แต่เขากลับไม่แยแสเธอเลยสักนิด แถมยังห่างออกจากเธอไปเรื่อยๆ ไกลจนเอื้อมไม่ถึง

เช้าวันรุ่งขึ้น

อันฉีได้รับโทรศัพท์จากแม่ว่าวันนี้เธอจะไปโรงพยาบาลจึงให้อันฉีทำการเซ็นชื่อจัดการเรื่องต่างๆ ในบริษัทแทนเธอได้เลย ปกติแล้วอันฉีมักจะเข้าบริษัทเมื่อมีธุระ แต่วันนี้เธอก็ยังเข้าบริษัทในเวลาเก้าโมงครึ่งตามเดิม

ในห้องทำงานของแม่มีเอกสารกองหนึ่งกำลังรอเธอเซ็นอยู่ ถึงแม้เธอยังไม่ได้รับช่วงต่องานของแม่อย่างเป็นทางการ แต่เมื่อถึงคราวที่ต้องจัดการขึ้นมาเธอก็รับมือได้เหมือนกัน

เมื่อก่อนเธอเรียนอยู่ที่โรงเรียนการค้าอยู่หนึ่งปี ถึงแม้จะไม่ได้เรียนจนจบแต่เธอตั้งใจเรียนทุกวิชาตลอดปีนั้น

หลังเสาด้านนอกห้องทำงาน มีพนักงานชายคนหนึ่งกำลังแอบมองอันฉีอยู่ เขาก้มหน้าลงเพื่อส่งข้อความไปหาใครบางคน “อันฉีอยู่ที่บริษัท”

“แกเฝ้าเธอไว้ ถ้าเมื่อไหร่ที่เธอออกมาข้างนอกคนเดียวให้รีบบอกฉันทันที” อีกฝ่ายพูดออกคำสั่งตอบกลับมา