รักป่วน ๆ ฉบับแม่เลี้ยงเดี่ยว นิยาย บท 1034

ในขณะนี้เสียงข้อความในโทรศัพท์ของซูเล่อได้ดังขึ้น เธอเปิดอ่านด้วยความประหลาดใจ เธอหรี่ตาลงทันที จากนั้นก็เอาโทรศัพท์ไว้ในอ้อมแขนของตัวเอง เพราะคนที่ส่งข้อความถึงเธอคือฮั่วเหยียนเซียว

เป็นข้อความง่ายๆ "ฝึกงานวันแรกเป็นอย่างไรบ้าง"

ซูเล่อเดินไปตอบข้อความเขาในที่ลับตาคน "ฉันโอเคมากค่ะ ขอบคุณอาน้อยสำหรับความห่วงใยที่มีให้นะคะ"

"อืม สู้ๆ พยายามอยู่ให้ได้"

ซูเล่อรู้สึกราวกับว่าร่างกายเต็มไปด้วยพลังทันที หลังจากอ่านประโยคนี้ เธอตอบกลับไปว่า "ฉันจะสู้อย่างแน่นอนค่ะ"

ทางด้านฮั่วเหยียนเซียวไม่ได้ตอบข้อความกลับมา ส่วนซูเล่อก็กลับไปที่ห้องทำงานของเธอ เด็กฝึกงานทั้งเจ็ดคนอยู่ในออฟฟิศขนาดใหญ่ที่แบ่งโต๊ะทำงานเป็นช่องใครช่องมัน และโต๊ะทำงานของแต่ละคนขนาดกว้างขวางเพียงพอสำหรับการทำงาน

งานที่พวกเขารับผิดชอบในช่วงนี้จะเป็นงานธุรการซะส่วนใหญ่ เพื่อสะท้อนถึงความเชี่ยวชาญในการแปลของพวกเขา

ซู่เล่อที่ก้มหน้าก้มตาแปลเอกสารในมือ ก็ได้ยินเสียงพูดคุยและเสียงหัวเราะของกลุ่มชีหย่าที่กำลังเดินเข้ามา

"ฉันพูดกับพนักงานว่าประวัติการซื้ออะไรเหรอ แม่ของฉันเป็นสมาชิกของที่นี่ ถึงไม่มีประวัติการซื้อฉันก็จะเอากระเป๋าใบนี้อยู่ดี ลองเดาดูสิว่าพนักงานพวกนั้นมีสีหน้ายังไง" ชีหย่ากำลังพูดเสียงดังเกี่ยวกับประสบการณ์ในร้านค้าแบรนด์เนมอของเธอ เพื่อแสดงถึงฐานะอันสูงส่งของเธอ

ผู้หญิงคนอื่นต่างรู้สึกอิจฉาเธอ

เมื่อชีหย่าเห็นว่าซูเล่อกำลังทำอะไรบางอย่าง เธอก็มีสีหน้าที่เปลี่ยนไป "ซูเล่อ เธอจะอาศัยเวลาพักเที่ยงนี้แซงหน้าพวกฉันใช่ไหม"

“ฉันทำงานด้วยแรงของตัวเอง มีปัญหาอะไรไหม” ซูเล่อตอบแบบไม่ถนอมน้ำใจ

ผู้หญิงอีกสองคนทำตัวเป็นฝ่ายตามชีหย่า แต่มีเพียงซูเล่อเท่านั้นที่ไม่ได้ทำเช่นนั้น ซึ่งทำให้ชีหย่าค่อนข้างไม่พอใจมาก

“อยากแซงหน้าพวกฉันมันเป็นไปไม่ได้หรอกนะ” ชีหย่าพูดอย่างมั่นใจ

คนอื่นต่างแยกย้ายกลับไปทำงานที่โต๊ะของตัวเอง พวกเขากลัวจะถูกแซงหน้าและพลาดโอกาสในการเข้าทำงานในแผนกการแปล

จู่ๆ โทรศัพท์มือถือของซูเล่อก็ได้รับแจ้งเตือนทางข้อความ เมื่อเธอหยิบมาดูก็พบว่าเป็นจั่วเหยียนเพื่อนสนิทของเธอ

“เมื่อกี้เฮาเฉินเพิ่งบอกว่าพวกเราจะออกไปสังสรรค์กันในคืนนี้ ฉันเลยมาบอกเธอ แล้วเจอกันหลังเลิกงานเนะ”