รักป่วน ๆ ฉบับแม่เลี้ยงเดี่ยว นิยาย บท 1039

เพียงแต่คนที่เขาแอบชอบกำลังพูดว่ารักคนอื่นอยู่ในอ้อมแขนของเขาในขณะนี้

ซูเล่อที่ร้องไห้แล้วร้องไห้อีก เธอก็นึกขึ้นได้ว่ากำลังอยู่ในอ้อมแขนของใคร เธอจึงพยายามจะลุกขึ้น แต่ทันใดนั้นรถจักรยานไฟฟ้าได้วิ่งตัดหน้ารถซึ่งทำให้บอดี้การ์ดเหยียบเบรกกะทันหัน

ในชั่วพริบตาเดียวหญิงสาวถูกแรงมหาศาลผลักไปข้างหน้า ทำให้ริมฝีปากสีแดงของซูเล่อจูบเข้ากับริมฝีปากบางของเขา

ดวงตาที่อยู่ในอาการเมาของซูเล่อเบิกกว้างด้วยความตกใจ เธอเอามือปิดปากของเธอทันที และถูกแรงผลักกลับเข้าไปในอ้อมแขนอีกครั้ง พร้อมกับกอดคอของเขาเอาไว้แน่น

ฮั่วเหยียนเซียวก้มลง ในขณะที่หญิงสาวในอ้อมแขนของเขาเงยหน้าขึ้นด้วยความตื่นตระหนก ซึ่งทำให้พวกเขาต่างสบตากัน ดวงตาของผู้ชายมีความลุ่มลึก ในขณะที่หญิงสาวนั้นมีความลุกลี้ลุกลน ด้วยระยะห่างตอนนี้และความคลุมเครือเมื่อกี้ เหมือนกับว่าคาถาต้องห้ามบางอย่างถูกทำลาย

แม้ว่าพื้นที่ในรถจะไม่ถือเล็กเกินไป แต่สำหรับซูเล่อมันยังเล็กมากจนแทบไม่มีออกซิเจนไว้หายใจ อยากจะหนีก็ไม่มีทางหนี เธอเอามือกุมหน้าอกของเธอและออกมาจากอ้อมแขนของฮั่วเหยียนเซียว หัวใจของเธอเต้นแรงจนแทบจะกระเด็นออกมา

"ฉันขอโทษค่ะ" เธอรู้สึกขายขี้หน้าจนเอ่ยคำขอโทษ และซุกหัวไว้ที่หน้าต่างด้านข้าง ราวกับว่าเธอสามารถกำจัดความจริงที่ว่าเธอเพิ่งจูบเขาเมื่อกี้ได้

ปกติเวลาที่เธอเอ่ยคำขอโทษ เธอเชื่อว่าผู้ชายคนนี้จะตอบกลับมาว่าไม่เป็นไรอย่างแน่นอน แต่วันนี้เธอพูดขอโทษตั้งนานแล้ว เขากลับไม่ตอบอะไรกลับมา

เหมือนจูบนี้ เขาไม่อยากให้จบแบบนี้แล้ว

"คือฉันไม่ได้ตั้งใจค่ะ" ซูเล่อพูดตะกุกตะกัก เธอเริ่มสร่างบ้างแล้ว

ผู้ชายหันหน้าไปทางด้านข้าง สายตาอันร้อนแผ่วจ้องมองเธอที่กำลังหนีความจริงอยู่ จากนั้นเขาได้พูดเบาๆ ว่า "ไม่โทษเธอหรอก"

มีบางคน ไม่ต้องเจอกันทุกวันหรือเจอกันทุกปี แต่กลับซ่อนอยู่ในใจสุดขั้วแห่งความคิดถึง

ซูเล่อรู้สึกตึงเครียด ทันใดนั้นเธอก็รู้สึกคลื่นไส้ เธอเอามือปิดปาก แต่ก็ยั้งสติไม่อยู่อาเจียนออกมาที่ประตูรถ รวมถึงเสื้อโค้ตและเสื้อสเวตเตอร์ของเธอ