รักป่วน ๆ ฉบับแม่เลี้ยงเดี่ยว นิยาย บท 1042

ในบรรดาตระกูลฮั่ว ฮั่วเหยียนเซียวดูเหมือนจะเป็นคนที่เข้ากับคนง่าย ครั้งล่าสุดที่เห็นเขาทำงานในสวนดอกไม้ เขาดูสูงส่งและสง่างาม แต่พออยู่กับเขาตามลำพังซูเล่อรู้สึกว่าเขามีความคิดที่ลุ่มลึกไปหน่อย จิตใจหยั่งรู้ได้ยาก และเต็มไปด้วยความกดดัน

“อยากกลับไปเหรอ” เขาที่เพิ่งเดินขึ้นไปได้ไม่กี่ก้าวหันกลับมามอง

“ฉันคิดว่าฉันมารบกวนท่านค่ะ” ซูเล่อพูดอย่างใจเย็น

"พวกเขาเลิกงานแล้ว ดังนั้นพวกเขาจึงไม่สามารถไปส่งเธอกลับบ้านได้" ฮั่วเหยียนเซียวพูดจบก็ก้าวเดินขึ้นบันไดต่อไป

ซูเล่อรีบตามเขาไป วิ่งเหยาะๆ ตามเขาไป "แต่พวกเขาสแตนด์บายตลอดยี่สิบสี่ชั่วโมงไม่ใช่หรือถ้าอาสั่งพวกเขา พวกเขาก็จะสามารถไปส่งฉันกลับบ้านได้อย่างแน่นอน!"

ทันทีที่มาถึงระเบียงทางเดินซูเล่อก็วิ่งตรงไปอย่างรวดเร็ว ในขณะที่เขาหยุดนิ่งและหันหลังกลับ ทันใดนั้นร่างกายของพวกเขาทั้งสองก็ปะทะเข้าหากัน

"อ๊า" ซูเล่อตกใจจนหงายหลัง และข้างหลังเธอก็คือขั้นบันได ถ้าเธอตกลงไป ผลที่ตามมาจะร้ายแรงมาก

ซูเล่อพยายามจะเกาะอะไรไว้อย่างลุกลี้ลุกลน ม่านตาของผู้ชายหดตัวลงอย่างรุนแรง แขนยาวของเขากุมข้อมือของเธอไว้อย่างรวดเร็ว ดึงเธอกลับมาอย่างสุดแรง รัดเธอไว้แน่นในอ้อมแขนในวินาทีต่อมา เพราะความเป็นห่วงอย่างสุดขีด เขาจึงลูบหัวของเธอและกอดเธอเอาไว้แน่น

ซูเล่อตกใจกลัวมากและกอดเอวของเขาไว้ หัวใจเต้นแรงราวกับว่าเธอเพิ่งรอดพ้นจากมือมัจจุราช มีทั้งความแปลกใจทั้งความกลัว

"อยู่บนบันไดทำไมต้องรีบเร่งขนาดนี้ด้วย" เสียงตำหนิติเตียนดังมาจากข้างบนศีรษะ

ซูเล่อเงยหน้าขึ้นด้วยความตื่นตระหนก เพียงเพื่อตระหนักว่าชายคนนั้นก้มหัวอยู่ใกล้เธอมาก ใกล้จนลมหายใจหอบของเขาตกลงบนหน้าผากของเธอ ซึ่งทำให้การหายใจของเธอวุ่นวายยิ่งขึ้น

ในขณะนี้ซูเล่อมีความตื่นตระหนก

อยากจะพูดอะไรบางอย่าง แต่ก็เรียบเรียงเป็นประโยคออกมาไม่ได้ และท่าทางของการโอบกอดของพวกเขาก็คลุมเครือมากเช่นกัน

ริมฝีปากสีแดงของหญิงสาวในอ้อมแขนเหมือนอยากจะพูดอะไรบางอย่าง สายตาที่เธอมองมาทำให้เขาใจเต้นแรงไปชั่วขณะ

เขารู้สึกจุกที่ลำคอ และสายตาของเขาก็ลุ่มลึกเข้าไปอีก

ซูเล่อรู้สึกตึงเครียดอยู่ภายในใจ ทำไมเขาถึงได้กอดเขาแน่นขนาดนี้ เมื่อซูเล่อกำลังจะเงยหน้าขึ้นมองเขา เธอก็ได้สบตาอันตรายคู่หนึ่ง ซึ่งไม่ใช่สายตาของผู้อาวุโสที่มองผู้อ่อนอาวุโส