รักป่วน ๆ ฉบับแม่เลี้ยงเดี่ยว นิยาย บท 1041

แม้ว่าข้างนอกจะเป็นฤดูหนาว แต่อุณหภูมิภายในบ้านก็ยังคงที่ ในเวลานี้เสียงฝีเท้าดังมาจากชั้นสอง ซูเล่อเงยหน้าขึ้นไปมองก็พบว่าฮั่วเหยียนเซียวได้อาบน้ำแล้วเหมือนกัน เขาสวมเสื้อกันหนาวสีดำกับกางเกงลำลอง ทรงผมของเขาดูไม่พิถีพิถันเท่าตอนเวลากลางวัน ซึ่งทำให้เขาเด็กลงห้าปี

หัวใจของซูเล่อเต้นแรง และใบหน้าของเธอร้อนผ่าว เธอก็อดไม่ได้ที่จะนึกถึงจูบนั้น

ในมือของฮั่วเหยียนเซียวมีเสื้อโค้ตหนึ่งตัว จากนั้นเขาก็ยื่นให้เธอ "เอาไว้ใส่ตอนรู้สึกหนาว"

ซูเล่อเอื้อมมือไปหยิบมันมาใส่ ฮั่วเหยียนเซียวเดินไปรินน้ำอุ่นให้เธอหนึ่งแก้ว

“ขอบคุณค่ะ” ซูเล่อขอบคุณเขาสำหรับความห่วงใยจากก้นบึ้งหัวใจของเธอ

"ชอบเขาขนาดนั้นเลยเหรอ" ฮั่วเหยียนเซียวนั่งลงบนโซฟาข้างๆ พร้อมกับหยิบหนังสือขึ้นมาเปิดดู

ซูเล่อถือแก้วไว้ในมือ นึกถึงที่ตัวเองทั้งเมาทั้งร้องไห้ในคืนนี้ แถมตอนอยู่ในรถยังพูดอะไรบางอย่างกับเขาอีก ตอนนี้เธอได้สติกลับมาแล้ว จึงทำให้เธอรู้สึกอายจนแทบจะมุดดินหนี

"วันนี้ฉันสร้างปัญหาให้ท่านแล้ว" ซูเล่อเม้มริมฝีปากและแอบมองสีหน้าของเขา

"ต่อไปนี้ไม่ว่าจะเจอเรื่องอะไร ก็ห้ามแตะต้องเหล้าอีกนะ" ผู้ชายเงยหน้าขึ้น สายตาอันลุ่มลึกแผ่ซ่านความหมายของคำสั่ง

ซูเล่อรู้สึกขนหัวลุก รีบพยักหน้าตอบรับเขา "ค่ะ ฉันสัญญากับอาว่า ต่อไปนี้ฉันจะไม่ดื่มเหล้ามั่วซั่วอีกแล้ว"

“เธอสมควรได้รับการทะนุถนอมจากคนที่ดีกว่านี้" ฮั่วเหยียนเซียวมองเธอด้วยสายตาที่ซับซ้อน

คืนนี้เป็นช่วงเวลาที่ซูเล่อไม่มีความมั่นใจมากที่สุดแล้ว การแอบรักของเธอว่างเปล่า เห็นได้ชัดว่าเธอไม่คู่ควรกับการถูกชอบ เธอตบหน้าตัวเองเบาๆ พร้อมกับพูดว่า "ไม่มีใครชอบก็ไม่เป็นไร ฉันเรียนรู้ที่จะรักตัวเองก็พอแล้ว"

"ใครบอกว่าไม่มีใครชอบเธอ" เขาหรี่ตา

ซูเล่อเงยหน้าขึ้นและถามกลับว่า "แล้วใครชอบฉันเหรอคะ"

"ฉันชอบเธอมาก" เสียงของเขาแหบแห้ง สีหน้าที่เย็นชามีความอ่อนโยนที่ไม่ได้ง่ายๆ