รักป่วน ๆ ฉบับแม่เลี้ยงเดี่ยว นิยาย บท 1043

ในขณะนี้เสียงเคาะประตูได้ดังขึ้น ซึ่งทำให้ซูเล่อตกใจจนตาเบิกกว้าง เธอไม่กล้าที่จะเปิดประตู เธอทำได้เพียงแง้มประตู เผยให้เห็นดวงตากลมโตคู่หนึ่งมองผู้ชายที่อยู่ข้างนอก

"อา อาน้อย มีธุระอะไรหรือเปล่าคะ" ซูเล่อพบว่าการเรียกสรรพนามของเขามันไม่คล่องปากอีกต่อไปแล้ว

ผู้ชายที่อยู่นอกประตูกำลังจับวงกบประตูด้วยมือข้างหนึ่ง พร้อมกับมองหญิงสาวที่กล้าเผยใบหน้าเพียงครึ่งเดียว เขาทำอะไรไม่ถูกและรู้สึกกังวลใจ เขาจึงถามด้วยเสียงแหบแห้งว่า "มันทำให้เธอตกใจหรือเปล่า"

“ไม่ค่ะ” ซูเล่อส่ายหัวแล้วก้มหน้าลงอย่างเขินอาย

“ฉันขอโทษนะ ฉันขอคืนคำพูดที่เพิ่งพูดไป อย่าเก็บไปใส่ใจเลยนะ” เสียงของฮั่วเหยียนเซียวแหบแห้งมาก เหมือนเสียงพึมพำที่เสียใจภายหลัง

ซูเล่อก้มหัวลงแล้วเงยหน้าขึ้นทันที "ไม่ค่ะ ฉันมีดีใจมากที่อามาชอบฉัน เพียงแค่ฉันคาดไม่ถึงว่าอาจะชอบฉันค่ะ" ซูเล่อก้มหน้าลงอย่างเขินอายอีกครั้ง.

"รีบเข้านอนเร็วๆ นะ" ฮั่วเหยียนเซียวกำชับแล้วก็ไป

จากนั้นซูเล่อก็ปิดประตูลง เธอรู้สึกว่าในหัวของเธอไม่ค่อยสดชื่น อาจเป็นเพราะเธอยังไม่สร่างเมา! เหมือนกับว่าทุกสิ่งที่เพิ่งเกิดขึ้นเป็นความฝันยังไงยังงั้น

ซูเล่อล้มลงบนเตียงแล้วหลับตาด้วยความสับสน เธอรู้สึกว่าได้กลิ่นจางๆ ของผู้ชาย เธออดไม่ได้ที่จะลืมตาขึ้น จากนั้นยกแขนเสื้อขึ้นก็พบว่าเป็นกลิ่นของฮั่วเหยียนเซียวบนเสื้อผ้า เธอหน้าแดงก่ำอีกครั้ง และตอนนี้เธอก็ยังสวมเสื้อเชิ้ตของเขาอยู่

เฮ้อ! ดูเหมือนว่าทุกอย่างจะเกินความสัมพันธ์ในอดีต และกลายเป็นสิ่งที่ไม่สามารถควบคุมได้

ซูเล่อตื่นขึ้นมาในตอนเช้า แม้แต่ความฝันก็ยังสวยงาม เมื่อลืมตาขึ้นเธอยังคิดว่าอยู่ในห้องของเธอซะอีก จนกระทั่งเธอมองดูเพดานด้านบน เธอจึงดีดตัวขึ้นนั่งอย่างรวดเร็ว

เพิ่งนึกขึ้นได้ว่าที่นี่ไม่ใช่บ้านตัวเอง แต่เป็นบ้านของฮั่วเหยียนเซียว แล้วโทรศัพท์มือถือของเธอล่ะ

กี่โมงแล้;? วันนี้เธอต้องไปทำงาน

เธอจะไปสายในวันที่สองของการฝึกงานไม่ได้ ซูเล่อกำลังจะเป็นบ้าแล้ว เธอเปิดประตูห้องออกไปตามหาโทรศัพท์ด้วยสภาพผมยุ่งเหยิง