รักป่วน ๆ ฉบับแม่เลี้ยงเดี่ยว นิยาย บท 1048

ซูเล่อนึกถึงเรื่องที่เขาวางสายวันนี้ เธอรู้สึกอับอาย ด้านหนึ่งเธอปฏิเสธที่จะไปอยู่บ้านของเขา แต่อีกด้านหนึ่งก็ขอความช่วยเหลือจากเขา ความรู้สึกนี้กระอักกระอ่วนเหลือเกิน

แต่ซูเล่อไม่คิดจะอยู่ที่นี่ทั้งคืน เธอยังคงหยิบมือถือขึ้นมาหาเบอร์โทรของฮั่วเหยียนเซียวแล้วกดโทรออก รอให้อีกฝ่ายรับสายอย่างกระวนกระวายใจ

"ฮัลโหล!" เสียงทุ้มมีเสน่ห์เป็นพิเศษในห้องหนังสือที่กว้างใหญ่เงียบสงบ

“ฮัลโหล คุณอาน้อย ยุ่งอยู่หรือเปล่า ฉันอยากขอร้องอะไรหน่อยค่ะ” น้ำเสียงของซูเล่อประจบประแจง

“อืม บอกมาสิ!” เสียงของชายหนุ่มไม่แสดงอารมณ์ชัดเจน

"ตอนนี้ฉันถูกขังอยู่ในห้องหนังสือของแผนกการแปล ช่วยรบกวนโทรหาแผนกการแปลส่งคนมาช่วยฉันได้ไหมคะ!" ซูเล่อขอร้องและรู้สึกขายหน้าในขณะเดียวกัน เรื่องเล็กน้อยเช่นนี้ยังต้องรบกวนเขาที่เป็นถึงรองประธานาธิบดี

“ทำไมถึงถูกขังล่ะ” น้ำเสียงของชายคนนั้นกังวลขึ้นทันที

“ฉันแค่เข้ามาอ่านหนังสือแล้วลืมเวลา บางทีคนที่ล็อคประตูไม่ทันสังเกตว่าฉันยังอยู่ข้างใน อีกอย่างไฟที่นี่ก็เสียด้วย มันมืดมาก ฉันรู้สึกกลัวนิดหน่อยค่ะ” ซูเล่อปรับทุกข์อย่างน้อยใจ

“ไม่ต้องกลัวนะ ฉันจะไปหา” ชายคนนั้นปลอบน้ำเสียงแผ่วเบา

"เอ๋? มาที่นี่เหรอ ไม่ต้องลำบากหรอกค่ะ แค่โทรหา..."

“ฉันอยู่ใกล้ๆ นี่เอง” ชายคนนั้นขัดจังหวะเธอ

"อาน้อยไม่ต้องมาหรอกค่ะ แค่โทรกริ๊งเดียว! แผนกการแปลต้องยังมีคนอยู่แน่ๆ" ซูเล่อต้องการให้เขาช่วย แต่ไม่อยากให้เขามาถึงที่นี่

ทว่าเห็นได้ชัดว่าชายหนุ่มไม่อยากโทรไปที่นั่น และน้ำเสียงของเขาก็หนักแน่น “ไม่ต้องกลัวนะ แค่อดทนรอ เดี๋ยวฉันจะไปหา”

ปลายสายวางไปแล้ว ซูเล่อก็ยิ่งปวดหัวมากขึ้นไปอีก ช่างน่าอายชะมัด ถูกขังไว้ที่นี่ และยังรบกวนให้รองประธานาธิบดีมาช่วยเหลือเธอ ซูเล่อหยุดตะโกน แต่ท้องฟ้านอกหน้าต่างมืดตื๋อ ข้างนอกเดิมมีกิ่งไม้ปกคลุมหนาแน่น ตอนนี้ข้างในมืดสุดๆ

“ไม่กลัว ไม่กลัว” ซูเล่อตบหน้าอก พยายามสงบสติอารมณ์ และนึกถึงเรื่องที่กล้าหาญ

ตัวอย่างเช่น เมื่อคืนที่เธอถูกฮั่วเหยียนเซียวจูบ ท่ามกลางความมืด ใบหน้าของซูเล่อก็อดไม่ได้ที่จะรู้สึกร้อนผ่าว เธอเป็นอะไรไป คิดอะไรก็ได้ ทำไมต้องคิดเรื่องนี้ด้วย