รักป่วน ๆ ฉบับแม่เลี้ยงเดี่ยว นิยาย บท 1049

“ไม่อยากยุ่งเกี่ยวกับฉันขนาดนี้เชียวเหรอ” ชายคนนั้นประชดอย่างไม่สบอารมณ์

ในขณะที่ซูเล่อกำลังจะพูดอะไรบางอย่าง เธอรู้สึกว่ามีบางอย่างลื่นไถลผ่านรองเท้าของเธอ "ว๊าย..." เธอร้องอุทานตกใจพลางกระโดดโหยง

“เกิดอะไรขึ้น” เสียงชายหนุ่มที่อยู่นอกประตูร้อนใจ

"มีบางอย่างผ่านเท้าของฉัน ฉันไม่รู้ว่ามันคืองูหรือหนู!" เสียงของซูเล่อสั่น เธอรู้สึกเหมือนงู ที่นี่อยู่ใกล้กับกิ่งไม้ด้านนอก งูเลื้อยเข้ามาทางหน้าต่าง ใช่ว่าเป็นไปไม่ได้เลย

"โอ๊ย..." จู่ๆ ซูเล่อก็ร้องเจ็บปวด ปรากฎว่าศีรษะของเธอชนตอนถอยหลัง

ในขณะนี้ เสียงของชายที่อยู่นอกประตูเคร่งขรึม "ไปยืนห่างๆ"

ก่อนที่ซูเล่อจะทันทำอะไร ก็เห็นชายหนุ่มที่อยู่ข้างนอกประตูกำลังเตะประตู เธอรีบซ่อนตัวได้ยินแต่แรงที่สม่ำเสมอและรวดเร็วดังขึ้นด้านนอกประตู ในไม่ช้า ประตูเหล็กเก่าก็เปิดออก ตามมาด้วยเสียงโครมคราม กรอบประตูทั้งบานก็หลุดออกจากผนัง

ท่ามกลางแสงสลัว ซูเล่อยังไม่หายตกใจ ทั้งตัวก็ถูกอ้อมแขนที่แข็งแรงโอบกอดแน่นเข้าไปในอ้อมอกอันอบอุ่น

ได้กลิ่นฮอร์โมนเพศชายที่เข้มข้น ทั้งเย็นและหอม ซูเล่อหัวว่างเปล่า มีเพียงลมหายใจหอบเบาๆ และเสียงหัวใจที่เต้นรัว

ฝ่ามือใหญ่ของชายหนุ่มลูบท้ายทอยเบาๆ ท่ามกลางความมืด มันเต็มไปด้วยความรู้สึกปลอดภัยและรักใคร่

เป็นเพราะความมืด ซูเล่อมีความสุขกับอ้อมกอดของเขาอย่างเป็นธรรมชาติมากขึ้น แต่เธอก็ยังรู้สึกตกใจนิดหน่อยขณะที่มือกำเสื้อสูทของเขา

ไม่เพียงแต่ประตูที่ถูกเขาเตะเปิดเท่านั้น แต่ยังมีความรู้สึกที่ถูกเขากอดแน่นในความมืดขณะนี้ ราวกับโอบกอดความรู้สึกที่ทลายกำแพงซ่อนเร้นและไม่อาจเปิดเผยได้

ซูเล่อเงยหน้าขึ้นในความมืด บังเอิญที่ปลายจมูกของเธอแตะจมูกของชายหนุ่ม ลมหายใจของทั้งสองพลันสัมผัสกัน ซูเล่อตัวแข็งทื่อ ในขณะนี้ เธอรู้สึกว่าลมหายใจของชายคนนั้นแผ่วลงๆ...

ฝ่ามือใหญ่ของชายหนุ่มจับท้ายทอยของเธอแน่น ซึ่งดูเหมือนจะช่วยพยุงเธอไว้อย่างแข็งแรง และก็ดูเหมือนจะป้องกันไม่ให้เธอหลีกเลี่ยงสิ่งที่ชายคนนั้นกำลังจะทำต่อไป

ไม่ว่าแสงไฟจะสลัวแค่ไหน แต่แววตาอยากจะฆ่าคนของฮั่วเหยียนเซียวก็ปิดไม่มิด เขารู้สึกเสียวสันหลังวาบ รู้สึกถึงอันตรายที่จะถูกเชือดรอมร่อ

"ท่าน ผมจะไปหาคนมา...ซ่อมประตู" ถันหยางรีบหาข้ออ้างที่จะออกไป

"ไม่ต้องหาแล้ว ไปกันเถอะ!" พอฮั่วเหยียนเซียวพูดจบ ก็พาหญิงสาวที่อยู่ข้างๆ เขาออกไป ซูเล่อก้มหน้า ท่าทางดูเชื่อฟัง

เมื่อซูเล่อเดินถึงทางเดินที่มีแสงไฟ เธอรีบดึงมือออกจากฝ่ามือของเขา

ซูเล่อรีบพูดกับชายหนุ่มว่า "ฉันขอตัวก่อนค่ะ!"

เธอไม่กล้าเรียกชื่อเขาด้วยซ้ำเพราะกลัวคนอื่นจะได้ยิน

ชายหนุ่มมือข้างหนึ่งล้วงกระเป๋ากางเกง เดินสง่างามราวกับราชสีห์ที่ก้าวย่างสบายๆ มองหญิงสาวที่หนีกลับไปทางสำนักงาน ดวงตาของเขาลึกล้ำแฝงความปรารถนาเป็นเจ้าของ