รักป่วน ๆ ฉบับแม่เลี้ยงเดี่ยว นิยาย บท 1067

“จู่ๆ ท่านก็ไข้ขึ้นสูงมาก”ถันหยางดูกังวลมาก

ซูเล่อมองไปทางห้องนอนใหญ่อย่างใจจดใจจ่อ “ฉันเข้าไปดูเขาได้ไหม”

“ได้”ถันหยางพยักหน้า

ซูเล่อรีบสวมชุดนอน เธอเปิดประตูแล้วโผล่หัวเข้าไปดูพบว่าฮั่วเหยียนเซียวนอนพิงอยู่บนเตียงมีเข็มติดอยู่ที่แขนให้น้ำเกลือ! ด้านข้างมีหมอวัยกลางคนกำลังคุยกับเขา

เมื่อซูเล่อเข้ามา ฮั่วเหยียนเซียวลืมตาเล็กน้อยแล้วพูดกับเธอว่า “กลับไปที่ห้อง”

ซูเล่อกังวลใจ “คุณไม่เป็นไร!”

ฮั่วเหยียนเซียวรู้สึกรำคาญ “ผมบอกให้กลับห้อง ไม่ได้ยินหรอ”

ซูเล่อรู้สึกเสียใจ เธอกังวลใจเกี่ยวกับอาการป้วยของเขา ทำไมเขาถึงดุเธอ

หมอชายวัยกลางคนชำเลืองมองซูเล่อ เขารีบก้มลงแสร้งทำเป็นน้ำเกลือด้านข้าง

ฮั่วเหยียนเซียวมองดูเธอกัดริมฝีปาก เขาจึงพูดเสียงเบากว่าเดิมว่า “กลับไปเปลี่ยนชุดที่ห้องค่อยมาใหม่”

ซูเล่อกลับมามีสติทันทีแล้วก้มลงมอง เธอไม่ได้สวมกางเกงชั้นในแม้ว่าเธอจะสวมชุดนอนผ้าฝ้ายตัวยาวก็ตามแต่มันยังมองเห็นได้…จางๆ

จากนั้นซูเล่อก็ตระหนักได้ถึงความโกรธเขาเธอรีบกอดอกด้วยความลำบากใจแล้วออกไป เมื่อเธอผ่านถันหยางเธอก็ก้มหน้ารีบไปที่ห้อง จู่ๆ ซูเล่อก็ไม่รู้สึกเสียใจแล้วยังอยากจะหัวเราะ เหตุผลที่ชายคนนี้ดุเธอเพื่อเตือนเธอเรื่องนี้หรอ

หลังจากที่ซูเล่อหน้าแดงเธอก็รีบเปลี่ยนเสื้อผ้าแล้วเธอก็ออกไป เธอแวะถามถันหยาง “รัฐมนตรีเฉิง สบายดีแล้วสินะ!”

ถันหยางพยักหน้าช้าๆ “ส่งเธอกลับบ้านแล้ว”

ซูเล่อไม่ได้ถามอะไรอีก ประตูที่ปิดแค่ครึ่งเดียวมีเสียงหมอพูดขึ้นมา “ ท่านต้องดูแลร่างกาย และควรอาบน้ำร้อนดีที่สุด”