รักป่วน ๆ ฉบับแม่เลี้ยงเดี่ยว นิยาย บท 1074

ซูเล่อน้ำตาคลอหน่วย เธอมองไปที่เฉิงถัง ในใจก็หมดหวังและจนปัญญา คำพูดของเฉิงถังเป็นเหมือนมีดที่อยู่กลางอกและพร้อมจะคร่าชีวิตของเธอได้ทุกเมื่อ

“คุณควรจะจำไว้ให้ขึ้นใจ” หลังจากเฉิงถังเตือนแล้ว จึงรีบสาวเท้าตามกลุ่มของฮั่วเหยียนเซียวไป

แต่ซูเล่อที่อยู่ตรงมุมนั้นกลับหายใจหอบเฮือกเหมือนคนกำลังจะตาย เธอพยุงตัวเองกับกำแพง แม้แต่เรี่ยวแรงที่จะยืนก็หายไปชั่วขณะ

คำพูดของเฉิงถังช่างเย็นชาและบาดคม ทุกคำพูดราวกับจะคร่าชีวิตเธอไป

ให้เขาถูกคนทั้งโลกประณามงั้นเหรอ? ให้เขาถูกเหยียดหยามและโดนทอดทิ้งงั้นเหรอ?

ไม่ได้ ซูเล่อจับหน้าอกตัวเองและร้องออกมาในใจ ไม่ได้นะ เธอจะปล่อยให้เขาโดนสบประมาทไม่ได้เป็นอันขาด

ซูเล่อหลับตาลง น้ำตาทั้งสองสายก็ไหลรินออกมาที่ตาของเธอ หัวใจของเธอเจ็บปวดจนหายใจไม่ออก

ซูเล่อนั่งพิงกำแพงอยู่ครู่หนึ่ง ป้าแม่บ้านมาเห็นเข้า จึงถามเธอด้วยความกังวล “หนูไม่เป็นไรใช่ไหม! ไม่สบายหรือเปล่า?”

“ไม่เป็นไรค่ะ ขอบคุณนะคะ” ซูเล่อพยุงตัวเองกับกำแพงแล้วยืนขึ้น ก้มหน้าแล้วเดินไปทางห้องทำงาน

ซูเล่อเดินโงนเงนเข้าไปในห้องน้ำ เธอล้างหน้าล้างตาเป็นเวลาสักพักหนึ่ง ไม่รู้เลยว่าสิ่งที่ไหลลงมาจากใบหน้าของเธอนั้นเป็นน้ำตาหรือเป็นเพียงแค่หยดน้ำเท่านั้น เธอเม้มริมฝีปาก กลั้นไม่ให้ตัวเองร้องไห้ออกมาอย่างสุดกำลัง

ในขณะนั้นเอง ก็มีใครบางคนออกมาจากห้องน้ำ เธอจึงรีบโน้มตัวทำเป็นล้างหน้าต่อไป

ในห้องพักผ่อนของแผนกการอ่านการแปลขณะนี้ บรรดาแขกก็ถูกต้อนรับด้วยน้ำชา ฮั่วเหยียนเซียวควักโทรศัพท์ออกมาและหันไปพูดกับถันหยางว่า “พาฉันไปที่ห้องทำงานของเธอหน่อย”

ถันหยางหันไปถามพนักงานที่อยู่ข้างๆ เขา พนักงานคนนั้นก็ผายมือเชื้อเชิญ ฮั่วเหยียนเซียวก็ก้าวขายาวๆ อันสง่างามของเขาไปข้างหน้า

ทั้งสองเผชิญหน้ากัน โดยที่ไม่รู้เลยว่ามีใครอีกคนเฝ้ามองอยู่นอกประตู ซูเล่อลังเลอยู่ครู่หนึ่ง และเธอก็รับกล่องของขวัญนั้นมา “ขอบคุณนะ ไม่ว่ามันจะเป็นอะไร ฉันก็ชอบหมดนั่นแหละ”

เจิ้งจวิ้นชินรู้สึกดีใจราวกับเด็กน้อยขึ้นมาทันที “ขอกอดหน่อยได้ไหม”

ซูเล่อตกใจ ยังไม่ทันตอบอะไร เจิ้งจวิ้นชินก็วาดแขนโอบเธอเอาไว้ คางของซูเล่อวางอยู่บนไหล่ของเขาประมาณสองสามวินาที แล้วเจิ้งจวิ้นชินก็ปล่อยเธอ และสารภาพรักออกมาด้วยความรีบเร่งเล็กน้อย “ซูเล่อ ฉันชอบคุณมากๆ นะ ฉันตกหลุมรักคุณตั้งแต่ครั้งแรกที่ฉันเจอคุณเลยล่ะ”

เสียงของซูเล่อแหบแห้ง เธอนึกไม่ถึงเลย นี่เจิ้งจวิ้นชินจะสารภาพรักกับเธองั้นเหรอ? เธอคิดว่ามันเป็นเพียงมิตรภาพระหว่างเพื่อนเท่านั้น เธอจึงรับของขวัญชิ้นนี้ไว้

แต่อย่างไรก็ตาม ในขณะนั้นเองก็มีเสียงร้องอุทานดังมาจากนอกประตู “อ๊ะ...”

เสียงผู้หญิงที่ตื่นเต้นดังก้องเข้ามาจากประตู ซูเล่อและเจิ้งจวิ้นชินต่างตกใจสะดุ้ง ก่อนจะมองไปที่ประตู ซูเล่อเห็นเงาของฮั่วเหยียนเซียวผ่านกระจก ดวงตาคู่สวยของเธอก็เบิกกว้างด้วยความตกใจ