รักป่วน ๆ ฉบับแม่เลี้ยงเดี่ยว นิยาย บท 1116

เมื่อได้กลิ่นหอมของหนังสือ ซูเล่อยืนอยู่ที่ประตูหายใจเข้าลึก ๆ ก่อนที่เธอจะก้าวเข้าไป

ด้านหน้าของหน้าต่างบานใหญ่จากพื้นจรดเพดาน ฮั่วเหยียนเซียวกำลังยืนล้วงกระเป๋ากางเกงมองดูวิวนอกหน้าต่าง ท่าทางนั้นราวกับว่าเขากำลังตั้งใจรอเธอ

เมื่อได้ยินเสียงฝีเท้าจากด้านหลัง เขาหันไปมองแล้วกระซิบเตือน "ปิดประตู"

ซูเล่อหันไปปิดประตู แต่อารมณ์ของเธอเปลี่ยนไปแล้ว มันไม่มีความสุขหอมหวานอีกต่อไป ทว่าเต็มไปด้วยความหนักอึ้งและความเศร้าสร้อย

ฮั่วเหยียนเซียวสังเกตเห็นว่าใบหน้าเธอซีดเซียว เขาหรี่ตาลงแล้วเดินเข้าไปหา "เป็นอะไรไป มีใครแกล้งเธอหรือเปล่า"

ตอนที่แขนของเขาจะเอื้อมมาจับ ซูเล่อก็หายใจเข้าลึกๆ และซ่อนมือไว้ด้านหลังไม่ให้เขาจับ

"คุณมีคู่หมั้นอยู่แล้วใช่ไหม ทำไมไม่บอกฉันคะ" ซูเล่อเงยหน้าขึ้น ตอนที่ถาม น้ำตาก็คลอเบ้าแล้ว

หัวใจของฮั่วเหยียนเซียวเต้นแรง เมื่อเห็นน้ำตานองหน้าและสีหน้าที่เจ็บปวดของซูเล่อ หัวใจของเขารู้สึกเหมือนถูกบดขยี้ เอื้อมมือไปจะโอบกอดเธออีกครั้ง

แต่ซูเล่อกลับถอยหลัง ฮั่วเหยียนเซียวเดินเข้าไปจับไหล่แล้วดึงเธอเข้าไปในอ้อมกอดของเขาแน่น กดท้ายทอยของเธอให้เธอแนบกับหน้าอกของเขา

"ใครเป็นคนบอกเธอ" ฮั่วเหยียนเซียวถามเสียงทุ้มต่ำ หรือว่าแม่เป็นคนพูดถึงเรื่องนี้

ซูเล่อดิ้นรนในอ้อมกอดของเขา พูดอย่างโกรธเคืองว่า "ไม่ต้องให้ใครบอกหรอกค่ะ คุณเหลียงมาถึงแล้ว เธออยู่ข้างล่าง"

ฮั่วเหยียนเซียวตกตะลึงไปครู่หนึ่ง เขาคาดไม่ถึงว่าแม่จะเชิญเหลียงซือโยวมากินอาหารกับครอบครัว

“เธอเป็นแค่คนที่แม่หาให้ ฉันไม่ได้รับปากให้เธอเป็นภรรยาฉันสักหน่อย” ฮั่วเหยียนเซียวอธิบายเสียงแหบแห้ง ในใจโทษตัวเองที่ไม่อธิบายให้พ่อแม่เข้าใจให้ชัดเจนตั้งแต่วันนั้น ทำให้สาวน้อยคนนี้น้อยอกน้อยใจ

“จริงหรือคะ” ซูเล่อเงยหน้าขึ้น ปาดน้ำตาท่าทางน่ารัก ราวกับจะเช็ดน้ำตาให้แห้งเพื่อให้เห็นสีหน้าของเขาได้ชัดเจน

ฮั่วเหยียนเซียวถอนหายใจเบาๆ และยื่นมือไปเช็ดน้ำตาให้เธอ "ถ้าฉันชอบคนอื่นง่ายขนาดนั้น ฉันจะรอให้เธอโตทำไมกันล่ะ"

ใบหน้าของซูเล่อแดงเรื่ออีกครั้ง ในใจตื่นเต้น

นี่คือบ้านของเขา มีผู้ใหญ่อยู่ข้างล่างเต็มไปหมด และแม้กระทั่งคู่หมายของเขา...

แต่พวกเขากลับอยู่ที่นี่...

เธอพยายามผลักเขาออกไป แต่ชายหนุ่มไม่ยอมปล่อยเธอ เขาจูบเธอลึกซึ้งดูดดื่ม

ขนตายาวของซูเล่อกะพริบไหว หัวสมองว่างเปล่าและสับสน นอกจากสัมผัสได้ถึงจูบอันเร่าร้อนของเขา หัวของเธอก็ว่างเปล่าจนคิดเรื่องอื่นไม่ออก

เมื่อซูเล่อถูกปล่อย ขาของเธออ่อนแรงจนแทบยืนไม่ไหว เธอทำได้เพียงจับชายเสื้อของเขาไว้แน่น หายใจหอบในอ้อมกอดของเขา ใบหน้าของเธอแดงแปร๊ด และหัวใจเต้นโครมคราม

“เธอรู้สึกถึงความรักของฉันแล้วยัง” ชายคนนั้นแย้มยิ้มถามเสียงแหบต่ำ

ซูเล่อปฏิเสธได้ไหม ถ้าเธอไม่ตอบ เธอจะต้องถูกจูบจนเวียนหัวอีกแน่ เธอรับคำอย่างเขินอายแสดงว่าเธอรับรู้แล้ว