รักป่วน ๆ ฉบับแม่เลี้ยงเดี่ยว นิยาย บท 1137

“ฉันก็กังวลเรื่องนี้อยู่เหมือนกัน แต่เล่อเล่อเป็นลูกของเธอไม่มีความสัมพันธ์ทางสายเลือด อย่าไปสนใจคนนอกทีพูดไม่กี่คำ ใครกล้าเอาเรื่องนี้มาจัดการเหยียนเซียว ตราบใดที่เรายังยืนหยัดร่วมกันชี้แจงเพื่อเหยียนเซียวกับเล่อเล่อ ฉันเชื่อว่าจะไม่มีอะไรเกิดขึ้น”ฮั่วจยาปลอบใจเธอ ยังคงปกป้องความสุขของน้องชายไว้

“งั้นชีวิตก็คงจะไม่วุ่นวายแล้วสิ! งั้นหลังจากนี้เล่อเล่อต้องเรียกเธอว่าพี่สาวไหม แล้วทางคุณหญิงก็ต้องเรียกว่าแม่สิ!”สวี่อ้ายหัวรู้สึกเขินอายเล็กน้อย

“ควรเป็นอย่างนี้! มีเล่อเล่อเป็นน้องสะใภ้ฉันคงตายตาหลับ ครอบครัวเราสองคนก็จะเป็นเขยกันตลอดไป มันเป็นเรื่องดีที่จะใกล้ชิดกันมากชึ้นใข่ไหมล่ะ”ฮั่วจยายิ้มอย่างปลอบโยนและใจกว้างมาก

สวี่อ้ายหัวพยักหน้าอย่างมีความสุข “คำพูดเธอมันกินใจฉันมาก ฉันหวังว่าพวกเราสองครอบครัวจะใกล้ชิดกันมากขึ้น”

“อ้ายหัว เธอวางใจให้เหยียนเวซียวเลี้ยงดูเล่อเล่อเถอะ! เหยียนเซียวรักเธอจริงๆ”ฮั่วจยาพูดอย่างตั้งใจ

สวี่อ้ายหัวยังคงโทษตัวเองที่ด่าลูกสาวเมื่อตอนเที่ยง ในตอนนี้เธอรู้สึกผิดและละอายใจต่อลูกสาวของเธอ เธอพยักหน้า “มอบให้เหยียนเซียว ฉันจะไม่วางใจได้ยังไง! แต่กลัวที่ว่าเล่อเล่อยังเป็นหญิงสาวที่อายุยังน้อยทำให้เหยียนเซียวกังวล”

“เล่อเล่อรู้เรื่อง เหยียนเซียวจะกังวลอะไรกลับกลายเป็นว่ามีใครบางคนอยู่ข้างเขา พวกเราเองก็วางใจนะ! เพรราะว่าเขาจะอยู่คนเดียวไปตลอด”ฮั่วจยารู้สึกเสียใจกับน้องชายของเขาที่มีส่วนสำคัญอย่างยิ่งต่อความรุ่งโรจน์ของครอบครัวคนเดียว

ตอนนี้ถันหยางเคาะประตูเดินเข้ามาหันมาทางคุณนายทั้งสอง “คุณนายฮั่ว คุณนายซู คุณหนูซูตื่นแล้ว ทางโรงพยาบาลตรวจแล้วสามารถออกจากโรงพยาบาลได้แล้ว”

“ครั้งนี้เล่อเล่อไม่เป็นอะไร”ฮั่วจยาลุกขึ้นแล้วพูด จากนั้นห็หันไปพูดกับสวี่อ้ายหัวว่า “ไปดูเธอกันเถอะ”

สวี่อ้ายหัวและฮั่วจยาผลักประตูเข้ามาในห้องผู่ป่วย ซูเล่อนั่งอยู่บนเตียง ไม่กล้าที่จะสบตากับแม่ สวี่อ้ายหัวเดินมากอดเธออย่างทุกข์ใจ “เล่อเล่อ แม่ผิดไปแล้ว ขอโทษลูกด้วยนะ ลูกยกโทษให้แม่เถอะ!”

“แม่ ฉันไม่เคยโทษแม่เลย”ซูเล่อกอดแม่เข้าใจความกังวลของเธอ

“คุณอา คุณน้า ผมมีเรื่องอยากจะขอพวกคุณ”ฮั่วเหยียนเซียวลุกขึ้นพูด

ใบหน้าของซูเล่อเปลี่ยนเป็นสีแดง นี่เขาจะพูดงั้นหรอ

“เหยียนเซียว พูดมาเถอะ!”ซูกุ้ยชิงมองเขา