รักป่วน ๆ ฉบับแม่เลี้ยงเดี่ยว นิยาย บท 1136

ฮั่วเหยียนเซียวถอนหายใจอีกครั้ง ในขณะที่ลูบหลังของเธอเพื่อปลอบโยนเธอเขาโน้มตัวไปจูบหน้าผากของเธอ

“ทำไมคุณไม่บอกว่าผมกำลังไล่ตามคุณอยู่”ฮั่วเหยียนเซียวถามด้วยน้ำเสียงแหบแห้ง

ซูเล่อทำแก้มป่อง “ฉันจะกล้าพูดได้ยังไง ถ้าฉันพูดแม่ก็จะด่าฉันมากกว่าเดิม บอกว่าฉันมั่นใจตัวเองเกินไป บ้าไปแล้ว! คนอย่างรองประธานาธิบดีจะตาบอดมามองฉันเนี่ยนะ!”

ฝ่ายชายเอาคางลูบบนหัวเธอด้วยความโกรธ “กล้าบอกว่าผมตาบอด”

ซู่เล่อหัวเราะออกมาความสิ้นหวังเมื่อสองชั่วโมงก่อนเป็นเรื่องจริง แต่ความสุขในตอนนี้ก็เป็นจริงเช่นกัน

“เดี๋ยวนะ คุณมาหาฉันที่นี่ ป้าจยารู้ด้วยหรอ งั้นพ่อแม่ของคุณล่ะ ทุกคนรู้หมดแล้วหรอ”ซูเล่อคว้าคอเสื้อของเขาเงยหน้าถาม

“ที่ควรรู้ก็รู้หมดแล้วเหลือแค่พ่อของผม”ฮั่วเหยียนเซียวพูดเสริมอีกว่า “วางใจเถอะ! ทุกคนในครอบครัวสนับสนุนให้เราได้อยู่ร่วมกัน”

ใบหน้าซีดเซียวของซูเล่อแดงระเรื่อในตอนนี้ รู้หมดแล้วหรอ ยังสนับสนุนด้วยหรอ

“ผมมั่นใจว่าพ่อแม่ของคุณเห็นด้วย เพราะถ้าไม่แต่งกับผมลูกสาวจะเสียใจมากขนาดไหน”ฮั่วเหยียนเซียวหรี่ตาพูดด้วยรอยยิ้ม

ซูเล่อยื่นมือของเธอมาทุบหน้าอกเขาอย่างเย้ายวน “คุณกล้าหัวเราะเยาะฉัน”

เพราะไม่สามารถอยู่กับเขาได้จึงเป็นลมไป ซูเล่อรู้สึกอายมาก

ฝ่ายชายจับมือเล็กๆ ของเธอและเกาะไว้ที่หน้าอกของเขาด้วยความรู้สึกอย่างจริงจัง “ไม่ได้หัวเราะเยาะคุณ สาวน้อย ผมมีความสุขมากที่คุณรักผมมาก”

ซูเล่อหน้าแดงออกมาแล้วยื่นมือไปกอดเอวบางของเขาไว้ “คุณรู้ก็ดีแล้ว”

ฮั่วเหยียนเซียวลูบผมของเธอแล้วสัญญาด้วยน้ำเสียงต่ำ “ไม่ว่าตอนนี้หรืออนาคตเราจะไม่พรากจากกันอีกแล้วนะ”

ซูเล่อพยักหน้าแล้วรีบตอบว่า “อื้ม ไม่จากกันแล้ว”

“เล่อเล่อ…”