รักป่วน ๆ ฉบับแม่เลี้ยงเดี่ยว นิยาย บท 1135

เขาสวมเสื้อกันลมสีดำ หมวกเบสบอลสีดำ แว่นตาขอบเงิน และหน้ากากสีดำซึ่งปกปิดใบหน้าอย่างมิดชิด ถึงอย่างนั้นก็เถอะ ร่างกายที่สูงและเพรียวของเขารวมถึงออร่าอันสูงส่งในท่าทางของเขายังคงดึงดูดความสนใจของฝูงชนโดยรอบ

ถันหยางติดตามเขาอย่างใกล้ชิดบอดี้การ์ดเองก็เดินตามอย่างช้าๆ คอยระวังสถานการณ์รอบๆ หนิงชิงฉวนกับซูกุ้ยชิงรอเขาอยู่ที่ทางเดินบนชั้นหกแผนกผู้ป่วยใน

เมื่อซูกุ้ยชิงมองเห็นฝ่ายชายเดินมาจากอีกทางด้านหนึ่งของลิฟต์ หัวใจของเขาก็สั่นสะท้าน เพื่อลูกสาว ฮั่วเหยียนเซียวมาโรงพยาบาลโดยไม่คำนึงถึงความปลอดภัยตัวเอง ทำให้เขาประทับใจมาก

“ท่านรองประธานาธิบดี” ซูกุ้ยชิงรีบไปต้อนรับเขา

“เล่อเล่อตื่นรึยัง” ฮั่วเหยียนเซียวถามด้วยน้ำเสียงที่อบอุ่น

“ยังเลย แม่ของเธอกับฮั่วจยาอยู่เป็นเพื่อน”ซูกุ้ยชิงพูดจบเขาก็หันเข้าไปในห้องผู้ป่วยอีกครั้ง

“ท่านรองประธานาธิบดีมาแล้ว”

สวี่อ้ายหัวรีบลุกขึ้นยืนอย่างตื่นเต้น ฮั่วจยาเอื้อมมือไปลูบเธอ “ไม่ต้องรีบ”

สวี่อ้ายหัวทั้งมีความสุขและเสียใจ แล้วยังโทษตัวเอง ในที่สุดเธอก็รู้ว่าลูกสาวและฮั่วเหยียนเซียวมีความสัมพันธ์ที่ลึกซึ้งกันมาก ฮั่วเหยียนเซียวมาดูอาการของลูกสาวโดยไม่คำนึงถึงความปลอดภัย เธอประทับใจมาก

ประตูถูกเปิดออก ฮั่วเหยียนเซียวก้าวเข้ามามองหญิงสาวที่นอนให้ออกซิเจนอยู่บนเตียง หัวใจของเขาเต้นแรงมาก เขาหันไปทักทายสวี่อ้ายหัว “น้าซู”

“ท่านฮั่ว”สวี่อ้ายหัวทักทายด้วยความตื่นเต้น

“อ้ายหัว พวกเราไปหาที่พักผ่อน ให้เหยียนเซียวอยู่กับเล่อเล่อเถอะ!” ฮั่วจยามีความสุขมากเช่นกันที่สร้างโอกาสให้น้องชายของเธออยู่คนเดียว

“โอเค” สวี่อ้ายหัวพยักหน้า เธอฝากลูกสาวไว้กับฮั่วเหยียนเซียว เธอวางใจมาก

ฮั่วจยาหันหน้ามาหาน้องชาย “เหยียนเซียว แกดูแลเล่อเล่อให้ดีนะ!”

“อื้ม!” ฮั่วเหยียนเซียวพยักหน้า

ด้านนอกห้องผู้ป่วย บอดี้การ์ดสองคนเดินตรวจตราไปรอบๆ ส่วนถันหยางยืนพิงกำแพง ยังคงอยู่ในสภาะเตรียมพร้อม ระมัดระวังอย่างเต็มที่

ฮั่วเหยียนเซียวลุกขึ้นและนั่งบนขอบเตียง เอื้อมมือออกไปด้วยแขนยาวของเขาและโอบเธอไว้ในอ้อมแขนของเขาเกยคางไว้บนหัวของเธอ “ไม่ต้องกังวล พ่อแม่ของคุณรู้เรื่องของเราดีแล้วและจะไม่ตำหนิคุณแล้ว”

“จริงหรอ พวกเขารู้แล้วหรอ” น้ำตาของซูเล่อเอ่อล้นในดวงตาของเขาความโศกเศร้าพรั่งพรูออกมาราวกับน้ำพุ เธอคว้าแขนเสื้อของเขาไว้แน่นและซบลงที่อกกว้างของเขา แม้ว่าเธอจะถูกดุ เธอก็จะยังคงอยู่กับเขา

“ทำไมฉันถึงมาอยู่โรงพยาบาลได้ล่ะ”ซูเล่อนึกคำถามขึ้นได้ แล้วเงยหน้าขึ้น

ฮั่วเหยียนเซียวยื่นมือออกไปเพื่อลูบผมยาวของเธอ รู้สึกเป็นทุกข์อย่างยิ่งและตอบด้วยเสียงแหบแห้งว่า “คุณเป็นลมเพราะเสียใจมากเกินไป พี่สาวของผมและคนอื่นๆ พาคุณมาที่นี่”

จู่ๆ ซูเล่อก็โผเข้ากอดเขาด้วยความรู้สึกปวดร้าว เธอแค่คิดว่าเธอคงไม่สามารถอยู่กับเขาได้อีกในชีวิตนี้ ดังนั้นเธอจึงเสียใจมากจนหมดสติไป

“เพราะผมใช่ไหม” ชายที่อยู่เหนือหัวเธอถามพลางถอนหายใจ

ซูเล่อไม่อยากปฏิเสธ ดังนั้นเธอจึงพยักหน้าอู้อี้ในอ้อมแขนของเขา “แม่ของฉันเห็นฉันจูบคุณที่บ้านตระกูลฮั่ว เธอโกรธและเสียใจคิดว่าฉันไปยั่วยวนคุณ”