รักป่วน ๆ ฉบับแม่เลี้ยงเดี่ยว นิยาย บท 1138

หูของซูเล่อเปลี่ยนเป็นสีชมพู เธอเดินตามเขาไปที่ลิฟต์อย่างใกล้ชิด

ลิฟต์ในโรงพยาบาลเป็นรูปสี่เหลี่ยมผืนผ้าถึงมันจะใหญ่มากแต่พอถึงชั้น 3 คนก็แน่นแล้ว ถันหยางและบอดี้การ์ดสองคนยืนอยู่ข้างหน้าพวกเขาอย่างแน่นหนา ซูเล่ออยู่ในอ้อมกอดของฮั่วเหยียนเซียวแขนยาวของเขาโอบรอบเอวของเธอ ทั้งสองเบียดเข้าหากันอย่างแน่นหนา

ลิฟต์ลงมาถึงชั้น 1 ซูเล่อถูกเขาพาออกไปและเดินมุ่งหน้าไปทางโถงทางเดินของโรงพยาบาล เธอรู้สึกว่ามีสายตาอิจฉาริษยาจับจ้องมาที่เเธอ แม้ว่าชายข้างๆ เขาจะสวมหน้ากากก็ตาม

แม้ว่าจะมองไม่เห็นรูปร่างหน้าตาของเขา เพียงแค่ออร่าที่ไม่ธรรมดาของเขาก็สามารถบอกได้ว่าเขาไม่ใช่คนธรรมดา

ถันหยางและบอดี้การ์ดสองคนพาทั้งสองไปที่รถอย่างตึงเครียด ทุกคนถอนหายใจอย่างโล่งอก

ภายในรถ บรรยากาศที่ครึกครื้นภายนอกนั้นเงียบสงบลง ซูเล่อนั่งที่เบาะตรงกลางฝ่ายชายเอื้อมมือไปคาดเข็มขัดนิรภัยให้เธออย่างระมัดระวัง

ซูเล่อเงยหน้าขึ้นเล็กน้อย และริมฝีปากบางของชายผู้นั้นก็แตะหน้าผากของเธอด้วยรอยยิ้มในดวงตาของเขา “สาวน้อย ดีใจไหม”

“อื้ม”ซูเล่อเกาะแขนแล้วซบหน้าลงบนไหล่ของเขา “ดีใจ”

ขบวนรถขับไปยังบ้านพักของเหยียนเซียว ซูเล่อที่นั่งอยู่เบาะหลังนั้นเจอเรื่องมากมายในวันนี้ เหนื่อยทั้งกายและใจเอนตัวพิงชายที่อยู่ด้านข้างแล้วผล็อยหลับไปอย่างงุนงง

ฮั่วเหยียนเซียวโอบเธอไว้ในอ้อมแขนในวงกว้าง ซูเล่อดูดซับอุณภูมิที่อบอุ่นในร่างกายของเขาแล้วหลับลงเงียบๆ

ฮั่วเหยียนเซียวปล่อยให้คนขับรถขับไปที่ทางเข้าห้องโถงใหญ่ ประตูรถถูกเปิดออก ฮั่วเหยียนเซียวเอื้อมมือไปอุ้มซูเล่อลงจากรถ ซูเล่อถูกปลุกให้ตื่นขึ้น เมื่อเห็นว่าตนเองถูกฮั่วเหยียนเซียวอุ้มเข้าไปที่ห้องโถงใหญ่เธอก็ซบหน้าลงบนอ้อมแขนของเขาอย่างเขินอาย

โชคดีที่ผู้คุ้มกันรู้ดี และขบวนรถก็หายไปในสนามทันที

“ยังง่วงอยู่ไหม”ฮั่วเหยียนเซียวก้มหน้าถาม

“อื้ม ยังอยากนอนอยู่”แน่นอนว่าซูเล่อยังนอนไม่พอ เธอพยักหน้าด้วยแววตาที่ง่วงนอน