รักป่วน ๆ ฉบับแม่เลี้ยงเดี่ยว นิยาย บท 1140

เมื่อเขาจับมือเล็กๆ ของซูเล่อ ซูเล่อก็ตกลงสู่อ้อมแขนของเขาอย่างจงใจ และยื่นแขนไปโอบรอบคอของเขา “เหนื่อยไหม?”

“ไม่เหนื่อย!” ชายคนนั้นเม้มริมฝีปากเป็นรอยยิ้ม เขาจะบอกว่าเหนื่อยต่อหน้าเธอได้อย่างไร?

แต่ซูเล่อรู้สึกปวดใจแทนเขา คนปกติก็คงจะเหนื่อยจากการทำงานเช่นนี้ เธอเอื้อมมือไปนวดขมับของเขา ชายคนนั้นกระพริบตาและเม้มริมฝีปาก รอยยิ้มที่อ่อนโยนในดวงตาของเขาและลักยิ้มทั้งสองข้างมีเสน่ห์ชวนหลงใหล

ซูเล่อนวดไปมาก็ถูกดึงดูดจากลักยิ้มของเขา เมื่อชายคนนี้ไม่ยิ้ม จะเห็นถึงความน่าเกรงขามจนไม่มีใครกล้าสู้ได้ แต่เมื่อเขายิ้ม มันทำให้คนอยากก่ออาชญากรรมขึ้นมาจริงๆ

ซูเล่อมองที่ริมฝีปากบางๆ ของเขา หัวใจของเธอกำลังเต้นแรงจนอยากจะจะลิ้มลองมัน

ดูเหมือนชายคนนั้นจะอ่านใจเธอออก กระพริบตาและแววตาเปี่ยมไปด้วยการกำลังใจ

ซูเล่อกัดริมฝีปากสีแดงของตัวเอง ในขณะที่ลังเลว่าจะทำหรือไม่ ชายคนนั้นจับหลังศีรษะของเธอด้วยฝ่ามือขนาดใหญ่ และจูบเธอด้วยริมฝีปากบางของเขา

ดูเหมือนว่าเมื่อถึงเวลาที่เด็กคนนี้ต้องเริ่มโต้ตอบ ก่อนที่ทุกอย่างจะสายเกินไป

เดิมทีซูเล่อนั่งอยู่บนตักของเขา ตอนนี้เธอแหงนศีรษะขึ้น และถูกเขาจูบเธออย่างแผ่วเบา หลังจากจูบ เธอก็รีบลุกจากตักของเขา

“ได้เวลาลงไปกินข้าวแล้ว”

ฮั่วเหยียนเซียวยกริมฝีปากขึ้น มองเธอที่ยืนอยู่ห่างๆ หรี่ตาและเอ่ยถาม “กลัวว่าฉันจะกินเธอก่อนเหรอ?”

ซูเล่อรู้สึกว่าไม่ใช่เรื่องที่เขาจะกินเธอเช้าหรือเร็ว เธอมีสติ

“กินข้าว” ซูเล่อเร่งเขาอีกครั้ง ไม่ว่าชายคนนี้จะยุ่งแค่ไหน เขาก็ไม่ลืมที่จะดูแลร่างกายของตัวเอง

รอยยิ้มของฮั่วเหยียนเซียวลึกล้ำยิ่งขึ้น ดูเหมือนว่าจะมีคนดูแลเรื่องอาหารสามมื้อของเขาในอนาคตแล้ว ความรู้สึกของการอยู่ภายใต้การควบคุมนี้ไม่ได้เป็นภาระแต่อย่างใด แต่กลับรู้สึกอบอุ่นและมีความสุข

“ตกลง” ฮั่วเหยียนเซียวเดินไปข้างเธอและพาเธอออกมา

บ้านตระกูลกู่