รักป่วน ๆ ฉบับแม่เลี้ยงเดี่ยว นิยาย บท 1141

ฮั่วเหยียนเซียวมองเธออย่างเศร้าใจและบอกกับเธอว่า “กินช้าๆ หน่อยสิ ที่นี่ไม่มีใครแย่งเธอหรอก”

“ก็ฉันหิว! ตอนที่ฉันอยู่ที่บ้านของอาวันนี้ ฉันไม่ได้กินข้าวเลยสักคำ” ซูเล่อพูดทั้งที่ปากเต็มไปด้วยอาหาร

ฮั่วเหยียนเซียวยกมุมปากขึ้นและมองเธออย่างเคลิบเคลิ้ม “ถ้าเธอกินมากไป ตอนกลางคืนเธอจะนอนไม่หลับเอานะ”

“ถ้าคืนนี้ฉันนอนไม่หลับ พรุ่งนี้ฉันตื่นสายได้ไหม?” ซูเล่อถามเขา เธอจะต้องบอกก่อนไปนอนที่บ้านของเขา ไม่เช่นนั้นเธอจะหลับไม่สนิท

“เธอนอนได้นานเท่าที่ต้องการเลย” รอยยิ้มของฮั่วเหยียนเซียวลึกล้ำยิ่งขึ้น

ซูเล่อกัดริมฝีปากของเธอและมองเขา “แล้วตอนนี้ฉันควรเรียกอาว่าอะไรดี?”

“เธออยากเรียกว่าอะไรล่ะ?” ดวงตาของชายคนนั้นเผยให้เห็นถึงความคาดหวัง

“เรียกว่าพี่เหยียนเซียว” ซูเล่อตอบกลับ ตัวตนของอาน้อยต้องถูกลบออกไป

“อืม! เรียกอย่างนั้นไปก่อนล่ะกัน หลังจากการเลือกตั้งครั้งใหญ่ในเดือนพฤษภาคม เธอต้องเปลี่ยนคำเรียกใหม่นะ” ฮั่วเหยียนเซียว เตือนเธอว่าเขากำลังรอคอยสองคำที่จะออกมาจากปากเล็กๆ ของเธอ

ซูเล่อกระพริบตา จากนั้นสมองของเขาก็ตอบสนองทันที ใบหน้าสวยร้อนผ่าว และเขาพยักหน้าอย่างเขินอาย

“ตกลง ฉันจะเรียกว่าสามี”

ฮั่วเหยียนเซียวไม่ถึงสองคำ แต่กลับพบว่าไม่ใช่ท้องของเขาที่หิว แต่เป็นร่างกายของเขาเอาที่ไม่สามารถควบคุมตัวเองได้ เมื่อมีเด็กคนนี้อยู่ข้างหน้าเขา แม้ว่าปกติจะไม่ไม่เจอกัน ตอนนี้เธออยู่ต่อหน้า ยิ้มอย่างสดใสเช่นนี้ ดูเหมือนว่าเธอกำลังจะทดสอบความอดทนของเขาจริงๆ

ทันใดนั้น ดูเหมือนจะมีเสียงเคาะกระจกเล็กๆ ที่นอกหน้าต่าง ซูเล่อหันศีรษะไปมอง ดวงตางามของเธอเบิกกว้างด้วยความประหลาดใจ “หิมะตก!”

หลังจากพูดจบ เธอก็วางตะเกียบแล้ววิ่งออกจากประตูห้องโถง มาเพลิดเพลินกับหิมะแรกของปีนี้ที่สวนดอกไม้

ฮั่วเหยียนเซียววางตะเกียบลงแล้วเดินตามเธอออกไป ดูเธอยืนหมุนวนอยู่ท่ามกลางหิมะ จับเกล็ดหิมะอย่างมีความสุขเหมือนกับเด็ก เขายืนอยู่ตรงนั้นสักพัก จากนั้นก็เห็นหญิงสาวที่หมุนวน จู่ๆ ก็พุ่งเข้ามาหาเขาด้วยความงุนงง

ฮั่วเหยียนเซียวอ้าแขนของเขาและกอดเธอไว้แน่นในอ้อมแขนของเขาทันที ซูเล่อเกือบลืมไปว่าวันนี้เธอ เป็นลมไปแล้วครั้งหนึ่ง และตอนนี้หัวของเธอยังขาดออกซิเจนเล็กน้อย ไม่สามารถหมุนตัวไปมาอย่างตื่นเต้นได้