รักป่วน ๆ ฉบับแม่เลี้ยงเดี่ยว นิยาย บท 1142

“เล่อเล่อ กำลังทำอะไรอยู่ ว่างออกมาสักหน่อยไหม? ฉันจะชวนเธอไปดูหนังน่ะ”

ซูเล่อส่งข้อความกลับหาเขา “ขอโทษนะเฮาเฉิน ฉันไม่ว่าง”

และในตอนนี้โทรศัพท์มือถือของซูเล่อดังขึ้น ในห้องโถงที่ว่างเปล่า เธอเอื้อมมือไปหยิบอย่างรวดเร็ว “ฮัลโหล!”

“เล่อเล่อ...” อีกฝั่งคือเสียงของขี้เมาอย่างหยางเฮาเฉิน “ฉันอยากเจอเธอ…”

ซูเล่อได้ยินเสียงเมาของเขา ขมวดคิ้วและถามกลับ “นี่คุณเมาเหรอ?”

“เราเลิกกันแล้ว ฉันมันโง่เอง ฉันไม่ควรเชื่อใจเธออีก ฉันคิดว่าเธอจะรักฉัน แต่เธอ... เธอทิ้งฉันอย่างไร้เยื่อใย” หยางเฮาเฉินสะอึกสะอื้นอย่างเศร้าสร้อย

“ไม่ต้องมาเสียใจ คุณควรจะได้รับสิ่งที่ดีกว่านี้” ซูเล่อปลอบโยนเขา

“เล่อเล่อ ฉันโง่มากจริงๆ ฉันเพิ่งรู้ตัวตอนนี้ว่าเธอน่ะชอบฉัน เรายังพอมีโอกาสอยู่ไหม? ฉันรู้ตัวแล้วว่าฉันชอบเธอเหมือนกัน เราลองคบกันดูก่อนก็ได้...” หยางเฮ่าเฉินพูดตรงไปที่อีกฝ่ายจนจบการสารภาพและขอมีความสัมพันธ์ต่อ

ซูเล่อตกตะลึง แต่ในขณะนี้ เธอรู้สึกว่ามีสายตาคู่หนึ่งมองมาที่เธอจากด้านข้าง ดวงตาที่เฉียบคมของฮั่วเหยียนเซียวจ้องมองที่เธออย่างน่าขนลุก

“เอ่อ! เฮาเฉิน แค่นี้แหละ ฉันมีอย่างอื่นที่ต้องทำ ไม่ต้องมาชอบฉันแล้ว ฉันมีคนที่ฉันชอบแล้ว ลาก่อน” ภายใต้แรงกดดันจากสายตาของใครบางคน ซูเล่อรีบวางสายจากเฮาเฉินทันที

“อดีตเพื่อนของฉันน่ะ” ซูเล่ออธิบายด้วยความรู้สึกผิด

“ผู้ชายที่เธอบอกว่าชอบครั้งล่าสุดคือใครนะ?” ฮั่วเหยียนเซียวไม่มีทางลืมเรื่องนี้ เพราะเธอพูดอย่างชัดเจนว่าเธอชอบคนนั้นต่อหน้าเขา

ซูเล่อเม้มริมฝีปากสีแดงจัด สมองของเธอแข็งทื่อและอธิบายต่อ “ก็บอกว่าไม่ได้ชอบแล้ว! มันก็แค่...แค่แอบรู้สึกดี และ...ตอนนั้นพี่ก็ไม่ได้บอกชอบฉัน!”

ซูเล่อตัดสินใจอย่างชาญฉลาดที่จะให้ความรับผิดชอบทั้งหมดกับเขา ใครให้เขาบอกว่าอย่ารีบแสดงออกว่าชอบเขากันล่ะ? จะโทษเธอที่ตกหลุมรักคนอื่นก่อนงั้นหรอ?

ร่างสูงของฮั่วเหยียนเซียวเดินเข้ามาหาเธอ ซูเล่อล้มลงบนโซฟาข้างๆ ด้วยความตกใจด้วยเหตุผลบางอย่าง ดูเหมือนเธอจะกลัวจริงๆ ว่าผู้ชายคนนี้จะลงโทษเธอเรื่องนี้

แต่ในขณะนี้ โทรศัพท์มือถือของซูเล่อก็ดังขึ้นอีกครั้ง และชื่อบนหน้าจอยังคงเป็นหยางเฮาเฉิน ดูเหมือนว่าเขาจะอดทนมาก ซูเล่อรีบกดปุ่มปิดเสียงก่อนมองเขาอย่างประหม่าและพูดต่อ “เขาคงอกหักมา คงอยากให้ฉันปลอบ”

“รับสายแล้วเปิดสปีกเกอร์โฟน” ฮั่วเหยียนเซียวกล่าวกับเธอ

ซูเล่อกระพริบตา เขาใจดีจนเธอคิดว่ายังควรที่จะปลอบหยางเฮาเฉินอยู่ไหม? เธอเอื้อมมือไปกดรับสายแล้วเปิดสปีกเกอร์โฟน “ฮัลโหล เฮาเฉิน”

“เล่อเล่อ ฉันเสียใจจริงๆ ฉันมันแย่เอง คนอื่นบอกว่าเธอแอบชอบฉันมาตลอด ฉันมันโง่ที่ฉันไม่รู้ เล่อเล่อยกโทษให้ฉันได้ไหม? ฉันชอบเธอจริงๆ นะ” เธอเป็นคนที่ทั้งจิตใจดีแล้วก็สวยงาม ฉันเสียใจที่ไม่รู้ตัวให้มันเร็วกว่านี้…”

คอของซูเล่อหดลง เธอหันศีรษะไปมองใบหน้าที่หล่อเหลาที่ตอนนี้ทำหน้าบูดบึ้ง เธออยากจะตัดสายโทรศัพท์นี้ทันที เพื่อไม่ให้เขาได้ฟังคำสารภาพของหยางเฮาเฉิน

ฮั่วเหยียนเซียวนั่งบนโซฟา โอบซูเล่อไว้ในอ้อมแขนของเขา และคว้าโทรศัพท์มือถือของเธอด้วยแขนยาวอีกข้างหนึ่ง และกล่าวเตือนอย่างเย็นชา “ซูเล่อมีแฟนแล้ว อย่ามายุ่งกับเธออีก”