รักป่วน ๆ ฉบับแม่เลี้ยงเดี่ยว นิยาย บท 1143

“คุณ... คุณเป็นใคร! ซูเล่อล่ะ? ขอคุยกับซูเล่อนะ” หยางเฮ่าเฉินรีบพูด

“เฮาเฉิน เขาเป็นแฟนฉันแล้ว อย่าโทรหาฉันอีก” ซูเล่อพูดอย่างจริงจัง

“ฉันไม่เชื่อ ซูเล่อเธอไม่ได้รักฉันแล้วเหรอ? ทำไมเธอถึงไปรักคนอื่นในเวลาไม่ถึงเดือน?” หยางเฮาเฉินไม่อยากที่จะเชื่อ

ซูเล่อหันศีรษะมองใครบางคนที่กำลังขมวดคิ้วด้วยความไม่พอใจและจ้องมองเธออย่างน่ากลัว วินาทีต่อมา คางของซูเล่อถูกยกขึ้น และชายคนนั้นก็ก้มลงจูบอย่างอุกอาจ

“อืม...” ซูเล่อครางออกมาเบาๆ

โทรศัพท์ถูกชายคนนั้นขว้างทิ้ง ฝ่ามือใหญ่ของเขาก็ลูบใบหน้าเล็กๆ ของเธอและบุกรุกอย่างอุกอาจ...

“ซูเล่อ เธอกำลังฟังอยู่หรือเปล่า?” เสียงกังวลของหยางเฮาเฉินดังขึ้น

แต่ไม่มีใครตอบเขา ถ้าเขาฟังให้ดี ก็จะบอกได้ว่าผู้หญิงที่คุยด้วยกำลังยุ่งอยู่ในขณะนี้!

ซูเล่อกำลังถูกใครบางคนทำโทษจนหายใจไม่ออก เธอจึงถูกปล่อย เธอหยิบโทรศัพท์ขึ้นมาด้วยความสั่นเทา “เฮาเฉิน อย่าโทรหาฉันอีก ลาก่อน...”

กดวางโทรศัพท์อย่างมีสติ และในขณะนี้ เสียงแหบห้าวและเจ้าเล่ห์ของชายคนหนึ่งดังมาจากหูของเธอ “ห้ามไปเจอใครลับหลังฉัน”

ซูเล่ออดไม่ได้ที่จะเงยหน้าขึ้นมาถามเขา “แล้วพี่ได้ชวนผู้หญิงคนอื่นไปเจอกันและกอนข้าวเย็นบ้างไหม?”

“ถ้าเธอหมายถึงเรื่องความรู้สึก ก็ไม่มี” ชายคนนั้นตอบเสียงราบเรียบ

“แล้วพี่ไม่เคยชอบใครเหรอ?” ซูเล่อถามอีกครั้งด้วยน้ำเสียงทุ้มต่ำ ไม่เชื่อว่าผู้ชายคนนี้ชอบเธอมาตลอด

“ไม่มี” ลมหายใจร้อนของชายคนนั้นรดอยู่บนใบหน้าของเธอ

“แล้วพี่ไม่มี...”

“ฉันไม่ต้องการผู้หญิงคนไหนนอกจากเธอ” ชายคนนั้นโน้มตัวมาใกล้หูของเธอ เสียงน่าดึงดูดของเขาเซ็กซี่และเย้ายวนมาก ซูเล่อใจสั่นเล็กน้อยเมื่อได้ยิน ความรักเช่นนี้ทั้งรุนแรงและทำให้เธอมีความสุข

ดูเหมือนว่าชีวิตนี้จะถูกผู้ชายคนนี้ปลอบประโลมไว้ เธอโอบรอบคอของเขาอย่างใจกล้า “เอาล่ะ จากนี้ไป ฉันสัญญากับพี่ด้วยว่าฉันจะไม่ชอบใครอีกในชีวิตนี้ ยกเว้นพี่”