รักป่วน ๆ ฉบับแม่เลี้ยงเดี่ยว นิยาย บท 1144

ฮั่วเหยียนเซียวก้มลงจุ๊บเบาๆ ที่ริมฝีปากสีแดงของเธอ “ไม่ดื้อนะ ไปนอนก่อนเถอะ!”

จู่ๆ ซูเล่อก็รู้สึกว่าไม่พอใจ โอบคอเขาและจูบเขาอีกครั้ง ฮั่วหยานเซียวตกใจเล็กน้อย เพราะผู้หญิงคนนี้เป็นคนเริ่ม มันทำให้เขาตายได้จริงๆ

ซูเล่อจบการจูบอย่างเขินอาย มองเข้าไปในดวงตาที่เต็มไปด้วยความรักของเขา และพูดอย่างอ่อนหวาน “อย่าทำงานจนดึกนะ อย่าให้ฉันเป็นห่วงนะ”

ฮั่วเหยียนเซียวพยักหน้า “ตกลง”

ปิดตาเขาและเดินจากไป แต่ซูเล่อนอนไม่หลับ เธอยังคงเฝ้ามองการใช้ชีวิตของผู้คน ก่อนหน้านี้เธอไม่เคยจะสนใจด้านนี้ แต่ตอนนี้เธอกำลังพลิกดูทีละเรื่อง และดูอย่างจริงจัง

ฮั่วเหยียนเซียวเพิ่งมาถึงห้องสมุด โทรศัพท์มือถือของเขาดังขึ้น เขาเอื้อมมือไปหยิบมันขึ้นมา “ฮัลโหล!”

“ท่านครับ ผมเพิ่งพบข่าวบางอย่าง เฉิงถังพบกับกู่หยงเป็นการส่วนตัวครับ” เสียงของ งถันหยางดังขึ้น

ฮั่วเหยียนเซียวขมวดคิ้ว พฤติกรรมของเฉิงถังที่เปลี่ยนความรักเป็นความเกลียดชังกระตุ้นความโกรธของเขาเสียจริง แต่ถ้าใครกล้ามาแตะต้องคนที่เขารักมากที่สุด เขาจะไม่ทนต่อความกล้าบังอาจของใครทั้งนั้น

เช้าตรู่

ซูเล่อตื่นขึ้นตอนเจ็ดโมง เธอลุกจากเตียงทันทีและวิ่งไปที่ห้องนอนใหญ่ เธอเห็นถันหยางนั่งอยู่บนโซฟาด้านนอกจึงเงียบเสียงลง และซูเล่อก็รีบก้าวเบาๆ เธอนั่งข้างเขาแล้วถามด้วยเสียงแผ่วเบา “เขายังไม่ตื่นเหรอ?”

“เมื่อคืนนี้เขาไม่ได้นอนเลยจนถึงตีสาม ให้เขานอนอีกสักหน่อยนะครับ!” ถันหยางกระซิบ เบ้าตาของเขายังแดงเล็กน้อยเพราะเขาอดนอนอย่างมาก

“ตอนนี้มีเรื่องต้องจัดการเยอะเหรอ?”

“นี่มันสิ้นปีแล้ว การเลือกตั้งครั้งใหญ่ในเดือนพฤษภาคม แค่เรื่องนั้นก็ยุ่งมากพอแล้วครับ” ถันหยางถอนหายใจ แม้ว่าเขาจะยุ่งมาก แต่ความความยุ่งนี้ก็ทำให้เขามีความสุข

ซูเล่ออดคิดไม่ได้ว่า การที่ตัวเองได้อยู่เคียงข้างเขานั้นเป็นเรื่องที่ดีหรือไม่? อยู่กับเขาดูเหมือนจะเอาเวลาของเขามาใช้!

“ถ้างั้นวันนี้ฉันจะกลับบ้าน! ฉันจะไม่อยู่รบกวนเขา” ซูเล่อพูดอย่างมีสติ

ซูเล่อรู้สึกอายเล็กน้อยที่ถันหยางยังอยู่ที่นี่! เขาจะทำอะไร! ในตอนกลางวันแสกๆ แบบนี้ไม่ดีแน่!

แต่เธอคิดมากเกินไป ชายคนนั้นดันเธอกลับเข้าไปในห้องแล้วออกคำสั่งเสียงต่ำ “เปลี่ยนเสื้อผ้าแล้วค่อยออกมา

ซูเล่อมองลงไปและกลายเป็นพูดไม่ออกทันที เฮ้! นี่ยังใส่ชุดนอนอยู่เลย! ไม่แปลกที่เขาจะไม่พอใจ

ซูเล่อเปลี่ยนเสื้อผ้าแล้วลงไปชั้นล่าง แม้ว่าจะเห็นฮั่วเหยียนเซียวกับถันหยางนั่งรอเธออยู่ที่โต๊ะอาหารก็ตาม

ซูเล่อยิ้มและนั่งที่ข้างเขา เห็นถันหยางยังคงถือเอกสารอ่าน เธอถึงกล่าวเตือน “ผู้ช่วยถันทำไมคุณไม่รออ่านเอกสารหลังจากอาหารเช้าล่ะ!”

“ไม่เป็นไร ฉันชินแล้ว” ถันหยางเงยหน้าขึ้นและยิ้มอย่างขอบคุณ

ซูเล่อหันศีรษะไปจ้องมองชายที่อยู่ข้างๆ เพื่อดูว่าเขานอนหลับเพียงพอหรือไม่ ฮั่วเหยียนเซียว ถือถ้วยชาและหันมามองเธอ ซูเล่อมองเข้าไปในดวงตาของเขาด้วยความเศร้าใจ “เมื่อคืนนอนกี่โมง? ขอบตาดำหมดแล้ว”