รักป่วน ๆ ฉบับแม่เลี้ยงเดี่ยว นิยาย บท 1149

ในขณะนั้นเอง!

ซูเล่อรู้สึกถึงความกระตือรือร้นที่คุ้นเคยในชีวิตประจำวันของเธอ และเธอก็ผลักเขาออกไปอย่างกระวนกระวายใจทันที

“หืม? เกิดอะไรขึ้นเหรอ?” ชายคนนั้นถามด้วยเสียงแหบแห้ง

“ฉัน...มันมาแล้ว เมื่อกี้นี้..” ใบหน้าของซูเล่อร้อนขึ้นด้วยความลำบากใจ ให้ตายเถอะ! ไม่แปลกใจเลยที่ร่างกายจะเพลียมาสองสามวัน พอนับวันก็พบว่ารอบเดือนเลื่อนไปหนึ่งสัปดาห์

ที่โชคร้ายกว่านั้นก็คือมันเลือกที่จะมาเยี่ยมในเวลานี้ เพื่อไม่ให้ผ้าปูที่นอนเปื้อน ซูเล่อโยนผ้านวมออกและรีบเปิดประตูวิ่งกลับไปที่ห้องของตัวเอง

กลับไปตรวจดูที่ห้อง ความรู้สึกนี้ไม่มีผิด โชคดีที่เธอไหวตัวได้ทัน ไม่อย่างนั้น คงจะน่าอายมากที่จะต้องลำบากให้เขาไปซื้อผลิตภัณฑ์สำหรับผู้หญิงของเธอในกลางดึก!

หลังจากที่ซูเล่อวุ่นวายอยู่ในห้องของเธอเรียบร้อย เธอก็เปิดประตูและว่าที่จะกลับไปที่ห้องของใครบางคน แต่กลับพบว่ามีใครบางคนกำลังกอดอกรออยู่ที่หน้าประตูของเธออยู่!

เมื่อมองเข้าไปในดวงตาที่เหมือนหมาป่าของชายคนนั้น ซูเล่อรู้สึกว่าเขากำลังจะกลืนเขาทั้งเป็น เธอจึงรีบกล่าวขอโทษ “ฉันขอโทษ…”

แม้ว่าฮั่วเหยียนเซียวจะกลัดกลุ้มมาก แต่เขาจะทำอะไรกับเธอได้ล่ะ?

เขาเอื้อมมือไปลูบหัวเธอ ดึงเธอเข้ามากอดแล้วกอดเธอ “ไปนอนห้องฉันนะ”

ซูเล่อส่ายหัวและพูดว่า “ไม่ได้นะ ฉันกลัวผ้าปูที่นอนของพี่เปื้อน”

“ถ้าในเปื้อนก็เปลี่ยน” ชายคนนั้นมองเธออย่างไม่ลดละ ซูเล่อไม่มีทางเลือกอื่นนอกจากพยักหน้าและตามเขากลับไปที่ห้อง และเธอรู้สึกปวดทุกครั้งรอบเดือนเริ่มมา ทุกครั้งที่มาเธอจะต้องทนทุกข์ทรมาน

ซูเล่อนอนอยู่บนเตียงของเขา ตัวเธอแข็งทื่อเล็กน้อยและไม่กล้าพลิกตัว นอนหนุนแขนของชายคนนั้น เธออดไม่ได้ที่จะถูฝ่ามือไปที่ท้องน้อยและร้องโอดครวญเบาๆ

“ปวดเหรอ?” ชายคนนั้นรับรู้อย่างไว และฝ่ามืออุ่นๆ ของเขาก็ลูบไล้ไปตามหน้าท้องของเธอ

ซูเล่อก็รู้สึกทันทีว่าฝ่ามือใหญ่ของเขานั้นอบอุ่นมาก! มันอุ่นเหมือนมีถุงน้ำร้อนประคบไว้ซึ่งทำให้เธอหายปวดทันที เธอจับมือเขาและพูดว่า “ช่วยฉันให้อุ่นขึ้นมาเลย!”

ซูเล่อตอบกลับด้วยความงุนงง จากนั้นปากฉ่ำก็ทาบลงมาจูบที่ริมฝีปากของเธอ ซูเล่อยิ้มมุมปาก และเอาแขนโอบรอบคอของเขาเอาไว้ไม่ให้เขาลุกขึ้น

ชายหนุ่มยังคงกอดเธอต่อ ตามปกติเขาจะต้องตื่นไปทำงานแต่เพราะมีหญิงสาวนอนอยู่บนเตียงและกอดเขาไว้ ดังนั้น วันนี้เขาจะใช้เวลากับเธอสักพัก

ถันหยางซึ่งรอรายงานอยู่นอกประตูของเขา และเขาก็รู้สึกกระวนกระวายใจเล็กน้อย

อย่างไรก็ตามสิ่งที่เขาคิดเขารู้สึกว่านายท่านตื่นสายและเขาก็มีเรื่องกระวนกระวายใจที่จะพูด

ในที่สุดก็แปดโมงครึ่ง ฮั่วเหยียนเซียวก้าวออกจากห้องด้วยชุดทางการ ถันหยางมองดูด้วยความอิจฉา ฮั่วเหยียนเซียวพูดเสียงเบา “ลงไปรายงานข้างล่าง!"

“เข้าใจแล้วครับ คุณผู้หญิงซูต้องนอนพักเยอะๆ” ถันหยางพูดด้วยใบหน้าจริงจัง

หลังจากที่ซูเล่อตื่นขึ้น มีชายคนหนึ่งออกจากบ้านไปแล้ว และเธอก็รู้สึกรำคาญใจ ทำไมเธอถึงหลับไปขนาดนี้และพลาดเวลาทานอาหารเช้ากับเขา ขณะที่เธอกำลังรับประทานอาหารเช้าคนเดียวอย่างหดหู่ใจอยู่นั้น คนรับใช้คนหนึ่งก็ถือช่อดอกไม้เข้ามา “คุณผู้หญิงซูคะ นายท่านมอบสิ่งนี้ให้คุณค่ะ”