รักป่วน ๆ ฉบับแม่เลี้ยงเดี่ยว นิยาย บท 1151

มีชายสวมชุดสูทสีเข้ม รูปร่างสูงกว่า 188 ซม. เปล่งออร่าอันแข็งแกร่งขณะที่ก้าวเดิน ถันหยางทำท่าทางเชิญชวน "ท่านสี เชิญทางนี้ครับ"

หลังจากที่ถันหยางนำแขกที่เพิ่งมาถึงเข้ามาในห้องรับแขกแล้ว เขาก็กลับไปทำงานในสำนักงานของตัวเองที่อยู่ข้างๆ ผ่านไปไม่ถึงสิบนาที เขาเห็นพนักงานคนหนึ่งหอบเอกสารเดินไปทางสำนักงานใหญ่ ถันหยางลุกขึ้นและเรียกให้เขาหยุดทันที

"เสี่ยวหยาง อย่าเพิ่งไปรบกวนท่าน ท่านมีเรื่องสำคัญต้องหารือ"

"เอกสารในมือของผมก็สำคัญมากเช่นกัน ต้องให้ท่านเซ็นโดยเร็วที่สุด" พนักงานชายชื่อเสี่ยวหยางยกเอกสารในมือขึ้นให้ดู

"ยื้อไว้ให้นานที่สุด ฉันเชื่อว่าในเวลานี้ท่านคงไม่อยากถูกรบกวนจากสิ่งใดทั้งนั้น" น้ำเสียงของถันหยางค่อนข้างจริงจัง

เสี่ยวหยางตกตะลึง การที่ถันหยางพูดด้วยน้ำเสียงนี้ แสดงว่าบุคคลที่ท่านพบปะเป็นแขกที่สำคัญที่สุดของท่าน

"แล้วผมจะมาได้อีกประมาณตอนไหน" เสี่ยวหยางพูดอย่างกังวล

"อีกสองชั่วโมงค่อยลองมาดู" ถันหยางตอบกลับเขา

เสี่ยวหยางไม่มีทางเลือกอื่นนอกจากต้องออกไปพร้อมกับเอกสาร ถันหยางมองไปที่ประตูบานใหญ่ สิ่งที่ท่านจะหารือในครั้งนี้เกี่ยวข้องกับการเลือกตั้งครั้งใหญ่ แม้แต่ตัวเขาเองจะเข้าไปเสิร์ฟชาก็ไม่ได้ ดังนั้นภายในสองชั่วโมงนี้ ท่านต้องทำการต้อนรับแขกท่านนี้ด้วยตัวเอง

สีจิ่วเฉิน

บุคคลอันดับหนึ่งที่เป็นกลุ่มผู้มีอำนาจทางการเงินในประเทศ ที่มีความมั่งคั่งไปทั่วโลกและสถานะที่สูงศักดิ์ แม้แต่ในโลกธุรกิจก็ประเมินค่าเขาไว้สูง ตอนนี้เขากลายเป็นแขกผู้มีเกียรติของท่าน ถันหยางคิดว่าถ้าได้ความช่วยเหลือจากเขา การเลือกตั้งของท่านสีไม่น่าจะมีปัญหาอะไร

ซูเล่อกลับถึงบ้านใหม่ของเธอ ระแวกนี้เงียบสงบและไม่จอแจเหมือนใจกลางเมือง แต่มีความรู้สึกว่าได้รับการปกป้องอย่างแน่นหนา ที่นี่วิลล่าแต่ละหลังจะมีพ่อบ้านหนึ่งคน แม้ว่าคุณจะไม่ได้ออกไปไหน ก็จะไม่มีอะไรขาดตกพกพร่องทั้งนั้น

ซูกุ้ยชิงและสวี่อ้ายหัวยังได้รับเชิญให้ไปเที่ยวพักผ่อนยาวจนถึงเดือนกรกฎาคมของปีนี้ เรื่องนี้ฮั่วเหยียนเซียวเป็นคนแจ้งให้พวกเขาทราบ ดังนั้นพวกเขาจึงไม่ต้องรีบไปทำงานในต่างประเทศ แถมยังสามารถเพลิดเพลินกับการพักผ่อนในประเทศได้อีกด้วย

พวกเขาล้วนเป็นคนที่ยืนอยู่บนยอดพีระมิด ราวกับบุตรแห่งสวรรค์ที่เย่อหยิ่ง ออร่าบนร่างกายของพวกเขาไม่ใช่สิ่งที่สามารถเสแสร้งหรือปลอมแปลงได้ แต่เป็นสิ่งที่เปิดเผยออกมาอย่างแท้จริง

"ท่าน เดี๋ยวผมจะไปส่งท่านสีเอง" ถันหยางยืนขึ้นพูด

ฮั่วเหยียนเซียวยื่นมือออกไปเพื่อจับมือสีจิ่วเฉิน สีจิ่วเฉินก็จับมือกับเขาอย่างเป็นธรรมชาติ "จิ่วเฉิน ไปดีมาดี"

"ไม่ต้องส่งหรอก ถ้ามีเวลาเรานัดเหยียนเฟิงออกมาเจอกันหน่อย" สีจิ่วเฉินยิ้ม ในสายตาของทั้งสองมีความรู้สึกเห็นอกเห็นใจกันและกัน

"เอาล่ะ มีเวลาต้องนัดมาให้ได้" ฮั่วเหยียนเซียวพยักหน้าและยิ้ม

เมื่อยืนอยู่ต่อหน้าชายสองคนนี้ ถันหยางรู้สึกกดดันจริงๆ แม้ว่าเขาจะคิดว่าเขาเป็นผู้ชายที่หล่อเหลา แต่พออยู่ต่อหน้าชายสองคนนี้ เขาต้องยอมรับว่าทั้งสองยอดเยี่ยมและมีเสน่ห์อย่างเทียบไม่ได้