รักป่วน ๆ ฉบับแม่เลี้ยงเดี่ยว นิยาย บท 1189

จ้านฉิงเหย่ฟังพวกเขาพูดจนรู้สึกปวดหัว เขาตบโต๊ะไปหนึ่งที “หยุดพูดเรื่องที่ไม่เกี่ยวกับการประชุม แล้วเริ่มประชุมสักที”

คนอื่นๆ ต่างเก็บสีหน้าท่าทางเมื่อครู่ลงไป ก่อนจะเก็กหน้าขรึม หากเป็นการประชุมของจ้านฉิงเหย่เมื่อก่อนพวกเขายังคุยเล่นกันได้ แต่ตอนนี้เขาจริงขขรึมขึ้นมา ดังนั้นจึงไม่มีใครกล้าพูดเล่นกับเขาสุ่มสี่สุ่มห้า

ในขณะนั้นเอง ฟร้อนโรงแรมก็ได้รับโทรศัพท์จากลูกค้าผู้หญิงสายหนึ่งที่โทรเข้ามาแจ้งว่า มีคนสวมรอยเป็นเธอ และได้แอบเอาคีย์การ์ดสำรองมาเปิดห้องคุกคามความเป็นส่วนตัวของพวกเธอ และต้องการให้ทางโรงแรมชดใช้ค่าเสียหาย

พนักงานฟร้อนจึงรีบตรวจสอบเรื่องนี้ทันที

ผู้จัดการโรงแรมมองไปทางพนักงานฟร้อนสองคนตรงหน้า และถามเกี่ยวกับเรื่องที่เกิดขึ้น พวกเธอทั้งสองต่างมีสีหน้ากลืนไม่เข้าคายไม่ออก “ผู้หญิงที่สวมชุดสีแดงในวันนี้ตอนเช้าไม่ใช่คนเกี่ยวกับผู้หญิงคนเมื่อวานเหรอคะ เธอบอกว่าคีย์การ์ดหลักอยู่ที่แฟน จึงมาขอคีย์การ์ดสำรองจากพวกเรา”

“ใช่ค่ะ! พวกเรามั่นใจว่าเป็นผู้หญิงที่สวยๆ ที่ดูเหมือนมาจากตระกูลผู้ดีคนนั้น”

“ใช่ค่ะ พวกเราไม่มีทางจำผิดแน่”

ในตอนนั้นเอง ในห้องประชุม ภาพจากกล้องวงจรปิดก็ปรากฏออกมาแล้ว ผู้จัดการและพนักงานสาวอีกสองคนนั่งเช็กดู แต่ก็ต้องตกใจตาค้าง

พวกเขาเห็นว่าเมื่อวานตอนค่ำ มีหญิงสาวคนหนึ่งกำลังควงแขนชายหนุ่มเข้าไปในห้อง แต่วันนี้ผู้หญิงชุดแดงเพิ่งจะเดินเข้ามาในโรงแรม ผู้หญิงทั้งสองคนในกล้องดูเหมือนกันมากจนแทบจะเป็นคนคนเดียวกัน

พระเจ้า! ทำไมถึงมีคนที่เหมือนกันขนาดนี้ล่ะ!

“พวกเธอต้องเป็นแฝดกันแน่ๆ!”

“ไม่ว่าจะใช่หรือไม่ เรื่องนี้พวกเราต้องเป็นฝ่ายรับผผิดชอบ เตรียมคำขอโทษและคำอธิบายรอเลย!” ผู้จัดการสาวมีสีหน้าตึงเครียด

“เดี๋ยวนะ ห้องที่เธอเข้าไปเป็นห้องของประธานจ้านไม่ใช่เหรอ”

“เด็กโง่ ลูกอย่าทำอะไรโง่ๆ เด็ดขาดนะ รอแม่ขึ้นไปก่อน” พูดจบ หญิงสาววัยกลางคนก็รีบวิ่งไปกดลิฟต์ทันที เมื่อเข้าไปในลิฟต์เธอก็กดโทรหาหมายเลขโทรศัพท์ของใครบางคน แต่รออยู่นานปลายสายก็ไม่รับ

หญิงสาววัยกลางคนหน้าขึ้นสีด้วยความโมโห เมื่อออกจากลิฟต์เธอก็วิ่งไปที่ห้องลูกสาวทันที เมื่อประตูเปิดออก ซือเฉียนเชียนก็โถมตัววิ่งเข้ามากอดผู้เป็นแม่ทันที เธอร้องไห้สะอึกสะอื้นด้วยความเสียใจ

“พอแล้ว เฉียนเชียนไม่ต้องร้องแล้ว แม่มาแล้วนี่ไง เรื่องลูกกับอาหยาง พวกเราจะแก้ไขมันได้แน่”

“แม่ แต่ฉันไม่ได้โตมากับพวกคุณเหมือนพี่ และไม่ได้รับความรักจากพวกคุณเหมือนเธออีก ในเมื่อพี่ได้ทุกอย่างไปหมดแล้ว ฉันขอแค่ให้ได้รักกับอาหลางต่อไป และได้อยู่กับพ่อแม่แบบนี้ได้ไหม ฉันไม่ต้องการอะไรอย่างอื่นอีกล้ว”

“ยัยเด็กนี่ ก็ต้องให้ลูกอยู่แล้วสิ ยี่สิบกว่าปีมานี้ พ่อกับแม่เอาเปรียบลูกมากเกินไป พวกเราจะไม่ยอมให้ลูกต้องลำบากใจอะไรอีก”

ภายใต้น้ำตาของซือเฉียนเชียน แฝงไปด้วยรอยยิ้มร้ายกาจ ซือชิงหนิง ไม่ช้าก็เร็วฉันจะไล่เธอออกจากบ้านตระกูลซือไปให้ได้ ทุกอย่างของตระกูลซือต้องเป็นของฉัน!