รักป่วน ๆ ฉบับแม่เลี้ยงเดี่ยว นิยาย บท 1199

“ช็อคโกแลตอันนี้…แพงมาก!”ซือชิงหนิงหยิบกล่องช็อคโกแลตขึ้นมามองดูยี่ห้อบนกล่อง ราคาหมื่นกว่าบาท เธอกลืนน้ำลายทันที

แถมยังไม่มีในประเทศอีกด้วย

ดังนั้นคลังขนมของจ้านฉิงเหย่จึงมีมูลค่าหลายล้านบาท ขนมที่อยู่ในมือหญิงคนนี้ก็มีราคาหลายหมื่นบาท

ซือชิงหนิงแกะช็อคโกแลตออกมาหนึ่งชิ้นแล้วเอาเข้าปาก เนื้อเนียนนุ่มแถมรสชาติโกโก้ยังเข้มข้นจนเธอรู้สึกชอบ แล้วพูดออกมาว่า “อร่อยจริงๆ นี่เป็นช็อคโกแลตที่ดีที่สุดที่ฉันเคยกินมาเลยล่ะ”

พูดจบซือชิงหนิงก็ยิ้มออกมาด้วยความสุขราวกับเด็กสามขวบที่ได้ลูกอม ภายใต้แสงไฟคริสตัลดวงตาคู่นั้นยิ้มออกมาราวกับน้ำพุและดวงดาว

เหมือนทำให้คนรู้สึกมีพลังที่แข็งแกร่งมากขึ้นและความสุขได้แพร่กระจายออกไป มีความรู้สึกเหมือนได้รักษาอย่างถึงที่สุด

จ้านฉิงเหย่จ้องมองเธอแล้วมุมปากของเขาก็กระตุก

กล่องช็อคโกแลตที่ขายยากของเขาถูกเธอกินเข้าไปแล้ว หญิงคนนี้ทำให้เขารู้สึกว่าโกรธไม่ลงเลยจริงๆ

ดูเหมือนว่ากล่องช็อคโกแลตที่มีราคากล่องนี้ทำให้เธอนั้นมีความสุข

อาจเป็นเพราะไม่เคยเห็นรอยยิ้มที่สดใสของเธอแบบนี้! จ้านฉิงเหย่ชูสามนิ้วให้เธอ “สามหมื่น”

ซือชิงหนิงกำลังจะแกะอันที่สองริมฝีปากแดงก็หยุดทันที เธอกระพริบตาปริบๆ แล้วจ้องมองมา กินขนมของเขาแล้วต้องจ่ายเงินด้วยหรอ ช็อคโกแลตรสทรัฟเฟิลที่เพิ่งได้มาดึงดูดเธออย่างไม่จบไม่สิ้น

“สามหมื่นก็สามหมื่น รอฉันจ่ายเงินให้คุณทีหลังแล้วกัน”พูดจบซือชิงหนิงก็หยิบเข้าปากอย่างเก๋ๆ แล้วกินอย่างหรูหราและอ่อนหวานต่อหน้าชายคนนั้น “สบายใจได้ หลังจากนี้เดี๋ยวฉันจ่ายเงินให้คุณแน่นอน”

พูดจบเธอก็กินช็อคโกแลตอีกหกด้านบนอันรวดเดียว จากนั้นเธอก็หยิบบิสกิตขึ้นมาห่อหนึ่งแล้วถามว่า “อันนี้กี่บาท นับรวมกันเลยนะเดี๋ยวฉันให้คุณ”

พูดจเธอก็ฉีกห่อบิสกิต แล้วโยนเข้าปากหนึ่งชิ้น “คุณชายจ้านคุณไม่ได้บอกหรอว่าจะเหมารวมอาหารกับที่พักให้ฉันหนึ่งสัปดาห์ ยังจะมาคิดเงินกับฉันอีก!”

ซือชิงหนิงกัดริมฝีปากแดงของเธอ ใบหน้าเล็กๆ ของเธอแสดงออกถึงความผิดหวัง เธอกัดกินบิสกิตทีละนิดแล้วเริ่มคิดแผนต่อไป

“กินเสร็จแล้วก็เก็บแล้วกลับห้องไปนอนนะ”จ้านฉิงเหย่พูดจบก็หยิบถุงขนมที่เธอยื่นให้เมื่อกี้ขึ้นไปชั้นบน

ซือชิงหนิงถอนหายใจออกมาจ้องมองดูถุงขนมบนโต๊ะหลายถุง เธออดไม่ได้ที่จะกำจัดความทุกข์ออกไป อย่างน้อยในตอนนี้เธอก็มองโลกในแง่ดีตามปกติของเธอ

บรรยากาศที่เงียบสงบในขณะที่ซือชิงหนิงกำลังกินอยู่ก็รู้สึกเศร้าขึ้นมา พ่อแม่ไม่โทรมาหาเธอเลยหรอ กังวลไหมที่เธออยู่ข้างนอก หรือว่าไม่เคยสนใจเธอเลย

ขณะที่กินอยู่นั้นน้ำตาก็เอ่อล้นออกมา เธอเม้มปากสีแดงของเธอแล้วมีเสียงสะอื้นดังออกมา

ทางด้านบันได ชายคนหนึ่งกำลังเดินลงบันไดมาหยิบขวดน้ำก็ได้ยินเสียงสะอื้นจากโซฟาห้องโถง เขาตกตะลึงไปชั่วขณะ ยืนอยู่บนชั้นสองมองดูหญิงสาวที่อยู่ด้านล่างกินไปแล้วก็ยกแขนเช็ดน้ำตาไป เขาอดไม่ได้ที่จะครุ่นคิด