รักป่วน ๆ ฉบับแม่เลี้ยงเดี่ยว นิยาย บท 1200

ในตอนเช้าผู้จัดการได้รายงานเรื่องที่เกิดขึ้นภายในโรงแรม เธอมีน้องสาวฝาแฝด ในตอนเช้าเธอปลอมบัตรห้องพักเพื่อจับให้ได้ว่าน้องสาวของเธอเป็นชู้กับคู่หมั้นเธอ

ตอนนี้เธอถูกไล่ออกจากบ้าน ไม่มีที่ไป มันเกิดอะไรขึ้นกับหญิงคนนี้กันนะ

จ้านฉิงเหย่หยิบโทรศัพท์ขึ้นมาเปิดการค้นหา เขาพิมพ์ชื่อของซือชีหัว ในช่วงเหตุการณ์ล่าสุดนอกจากการได้รับรางวัลผู้ประกอบการร้อยปีในโลกธุรกิจแล้วก็เป็นเรื่องราวของลูกสาวคนโปรด เขากดดูรายละเอียด ข่าวดีของการกลับมาของคุณหนูคนสองของตระกูลซื่อ ภาพครอบครัวสี่คนพื้นหลังเป็นห้องจัดเลี้ยงซือชีหัวและภรรยาสวมกอดลูกสาวคนที่สองที่เพิ่งกลับมา และถัดมาด้านข้างคือลูกสาวคนโต

จากภาพเห็นได้ว่าลูกสาวคนที่สองกลายเป็นคนโปรด ในขณะที่ลูกสาวคนโตด้านข้างกลายเป็นกำแพงที่อยู่ด้านหลังที่ถูกละเลย

เมื่ออ่านข่าวแล้วจ้านฉิงเหย่ก็มองไปที่หญิงสาวที่กำลังเช็ดน้ำตาอยู่บนโซฟาและกินขนมทั้งหมดบนโต๊ะ เขาทั้งโกรธทั้งตลกเลยจริงๆ

เขาวางโทรศัพท์ลงแล้วลุกขึ้นเพื่อที่จะลงไปด้านล่าง ซือชิงหนิงรีบก้มหน้าลงเช็ดตาอย่างรุนแรง ชายคนนี้จะลงมาอีกทำไม

“อยากทำงานหรอ พรุ่งนี้แปดโมงไปกับผม”ชายคนนั้นเดินผ่านเธอไปโดยไม่มองเธอเลย เพียงแค่ไปหยิบน้ำขวดหนึ่งในตู้เย็นแล้วเดินขึ้นไปชั้นบน

เมื่อซือชิงหนิงรู้สึกตัว เธอก็พูดอย่างดีใจ “โอเค ฉันจะตื่นให้ตรงเวลา ขอบคุณมากคุณชายจ้าน”

ในตอนเช้า

ประตูห้องรับแขกถูกเปิดออก จ้านฉิงเหย่ถือกระเป๋าไว้ในมือ เขาเห็นว่านี่มันแปดโมงแล้ว แต่ผู้หญิงที่เมื่อคืนรับปากว่าจะตื่นยังไม่ขยับเลย

เขากัดริมฝีปากแล้วเคาะประตูทันที

ซือชิงหนิงที่นอนหลับอยู่บนเตียงอย่างง่วงงุน เมื่อไห้ยินเสียงเคาะประตูก็งุนงงเล็กน้อย “แม่..ไม่ต้องเคาะ…จะไปแล้ว”

แต่สุดท้ายสมองก็เหมือนรับรู้อะไรบางอย่างได้ ซือชิงหนิงลืมตาขึ้นกระทันหันเมื่อเห็นการตกแต่งห้องที่ไม่คุ้นเคย ทุกอย่างที่เกิดขึ้นเมื่อคืนก็หวนกลับมาอย่างรวดเร็ว เธอพูดออกมาว่ากี่โมงแล้ว

เธอไม่มีเวลาแล้ว ไม่รู้ว่าใช้เวลาไปเกินห้านาทีหรือเปล่า เธอรีบลงลิฟต์ไปที่โรงรถทันที

ประตูลิฟต์ถูกเปิดออกก็พบกับร่างของชายสวมเสื้อเชิ้ตสีขาว กางเกงขายาวสีขาวนั่งอยู่ที่โซฟาในโรงรถ ชุดสูทสีขาวนี้พอรวมใส่แล้วดูสง่างามมีรสนิยมไม่ธรรมดาเลยจริงๆ ผู้ชายธรรมดาๆ คงทำไม่ได้แน่

เรือนร่างของจ้านฉิงเหย่นั้นมีสไตล์ความหรูหราไม่ว่าเขาจะสวมเสื้อผ้าอะไรก็ดูดีมีเอกลักษณ์ทั้งนั้น

ขาเรียวยาวยกขึ้น สายตาจับจ้องไปที่นาฬิกาในมือ มองดูเวลาอย่างจริงจัง

“ขอโทษ ขอโทษฉันไม่ได้สายใช่ไหม”ซือชิงหนิงถามขึ้น

ฝ่ายชายจ้องมองร่างของเธอตั้งแต่หัวจรดเท้าของเธอ ริมฝีปากของเขายิ้มออกมา “คุณคิดจะใส่รองเท้าแตะไปทำงานหรอ”