รักป่วน ๆ ฉบับแม่เลี้ยงเดี่ยว นิยาย บท 127

“ฉิงเหย่ มาทำความรู้จักกับคุณอาชังเซิ่งสิ และนี่ก็อาหญิง ส่วนคนข้างๆ นี้คือเหลยหย่า ลูกสาวคนเดียวของคุณอาทั้งสอง ตอนเด็กๆ พวกลูกเคยเจอกันแล้ว” พ่อของเขาพูดพลางหัวเราะ เขามองดูเด็กสาวที่นั่งอยู่ตรงข้ามด้วยสายตารักใคร่เอ็นดู ราวกับกำลังมองลูกสะใภ้ของตัวเอง

“ใช่แล้ว! ตอนงานครบหนึ่งเดือนของเหลยหย่า พวกคุณสองคนก็พาฉิงเหย่มาด้วย ดูเหมือนฉิงเหย่เพิ่งจะสองขวบเองมั้งคะ! ตอนนั้นพวกเรายังมีความคิดจะให้เด็กทั้งสองหมั้นหมายกันไว้เลย” ผู้หญิงหน้าตาสะสวยที่นั่งตรงข้ามเอ่ยขึ้น

“ก็นี่ไงล่ะคะ! ถึงวัยอันควรพอดีเลย” รอยยิ้มปรากฏในดวงตาของคุณนายจ้าน เธอพินิจมองดูหันเหลยหย่าที่อยู่ตรงข้าม ไม่ว่าตรงไหน เธอก็รู้สึกพอใจไปหมด

นี่คือหญิงสาวที่เธอและสามีเลือกสรรมาอย่างดีสำหรับตำแหน่งสะใภ้ พ่อแม่ของเธอเป็นยักษ์ใหญ่ในวงการอาหารและเครื่องดื่ม ซึ่งมีความร่วมมือกับโรงแรมของพวกเขาอยู่มากมาย ในอนาคตเมื่อลูกชายสืบทอดกิจการก็คงต้องการการสนับสนุนของพวกเขา ดังนั้น วิธีที่ดีที่สุดคือการเกี่ยวดอง เมื่อสองครอบครัวรวมกันเป็นหนึ่ง ทรัพย์สินของวงศ์ตระกูลก็จะเพิ่มขึ้นเป็นเท่าทวีคูณ

และลูกชายเขาก็ไม่ต้องเป็นกังวลเรื่องธุรกิจในอนาคตว่าจะไม่มีคนให้การสนับสนุน ในเมื่อเขามีพ่อตาที่มีอิทธิพลและความสามารถอยู่ทั้งคน

พ่อแม่ของหันเหลยหย่าก็มีความคิดแบบเดียวกัน เมื่อสองครอบครัวเกี่ยวดองกันและร่วมมือกันอย่างแข็งแกร่ง ก็ไม่ต้องกังวลว่าตระกูลของพวกเขาจะไม่มีผู้สืบทอด พวกเขาพึงพอใจในตัวจ้านฉิงเหย่มาก

“ฉิงเหย่ ไม่เจอกันนานเลยนะ” หันเหลยหย่าทักทายด้วยความดีใจ นี่ไม่ใช่ครั้งแรกที่พวกเขาพบกัน ตอนที่อยู่ต่างประเทศ ทั้งสองต่างก็เป็นสมาชิกชมรมซูเปอร์คาร์เหมือนกัน

จ้านฉิงเหย่คือรักแรกพบของหันเหลยหย่า ตั้งแต่กลับมาจากต่างประเทศ สิ่งที่ทำให้เธอดีใจที่สุด ก็คือการที่พ่อแม่พวกเขาตั้งใจอยากจะให้พวกเขาได้เป็นคู่กัน

“เหลยหย่า ไม่เจอกันนานเลย คุณอา คุณอาหญิง ขอบคุณที่มาร่วมงานเลี้ยงของคุณยายนะครับ” จ้านฉิงเหย่กล่าวอย่างมีมารยาท

“เป็นเกียรติอย่างมากสำหรับพวกเราที่ได้มาร่วมงานเลี้ยงในคืนนี้” สองสามีภรรยาตระกูลหันตั้งใจมาร่วมงานในคืนนี้เป็นพิเศษ ก็เพื่อจะให้สองหนุ่มสาวได้มาพบหน้ากัน

“ฉิงเหย่ พาเหลยหย่าไปที่ห้องอาหารหาอะไรทานสิลูก พวกพ่อแม่จะรำลึกความหลังกัน” คุณนายจ้านขยิบตาให้ลูกชาย

ในใจของจ้านฉิงเหย่รู้สึกจนใจ จึงตอบไปอย่างมีมารยาท “ได้ครับ แม่”

จ้านฉิงเหย่พาหันเหลยหย่าออกมาที่โถงใหญ่ แล้วนำเธอตรงไปยังห้องอาหาร เมื่อหันเหลยหย่าหยิบอาหารเรียบร้อยแล้ว จ้านฉิงเหย่ก็ถือโอกาสปลีกตัวออกมา “เหลยหย่า ฉันมีธุระต้องทำ เธอค่อยๆ ทานไปนะ”

หันเหลยหย่ามองเขาด้วยความผิดหวังทันที วันนี้เธอลงทุนแต่งตัวอยู่ตั้งนาน แต่จ้านฉิงเหย่แทบจะไม่ได้มองเธอเลยด้วยซ้ำ ยิ่งตอกย้ำให้เธอรู้สึกเศร้าใจ