รักป่วน ๆ ฉบับแม่เลี้ยงเดี่ยว นิยาย บท 128

เมื่อหันหลังกลับมา ถังจือซย่าเห็นซ่งซานถือแก้วไวน์แดงยืนกอดอกเยาะเย้ยเธอ

“อย่าคิดนะว่าฉันไม่รู้ว่าเธอน่ะทำประหนึ่งว่าตัวเองสูงส่ง แต่จริงๆ แล้วก็เป็นผู้หญิงหน้าไม่อายที่แอบอ่อยสีจิ่วเฉิน” ความโกรธเกลียดฉาบในดวงตาของซ่งซาน

เมื่ออยู่กันตามลำพัง เธอไม่จำเป็นต้องเสแสร้งอีกต่อไป ความเกลียดที่ปรากฏออกมานั้นชัดเจนแจ่มแจ้ง

ถังจือซย่ายิ้มเยาะ “เธอแน่ใจนะว่าจะมาหาเรื่องฉันน่ะ ถ้าฉันหน้าด้านแต่งงานกับสีจิ่วเฉิน งั้นเธอคงต้องยืนร้องไห้อยู่ข้างๆ สินะ!”

“เธอ...” ซ่งซานเย้ยหยันเธอไม่สำเร็จ ซ้ำยังถูกถังจือซย่าตอกกลับจนหน้าหงาย

“ถังจือซย่า เธอไม่ถือสาที่ฉันกับสีจิ่วเฉินเคยมีอะไรกันหรือ” ซ่งซานกัดฟันกรอด

“ไม่นิ” ถังจือซย่าเลิกคิ้วขึ้นจงใจยั่วให้เธอโกรธ

ความเกลียดชังเด่นชัดในดวงตาของซ่งซาน เธอกำหมัดแน่น เธอจะไม่มีวันยอมให้ถังจือซย่าแย่งสีจิ่วเฉินไปได้

ถังจือซย่าขี้เกียจจะใส่ใจซ่งซานแล้ว เธอกำลังเตรียมจะเดินไปที่ระเบียงที่ไม่มีคนจอแจมากนัก ในเวลานี้เอง เสียงของพิธีกรชายก็ดังออกมาจากโถงใหญ่ แถมยังประกาศเรียกชื่อของเธออีกด้วย

“คุณถังจือซย่า รบกวนมาที่เวทีสักหน่อยครับ คุณได้ทำของหล่นหายครับ”

ถังจือซย่าหยุดชะงัก เธอเห็นแขกทุกคนต่างก็รู้สึกประหลาดใจ ถึงขนาดพิธีกรต้องประกาศตามหา ของมีค่าอะไรหล่นหายงั้นหรือ

ถังจือซย่าชักงงแล้ว เธอทำอะไรหล่นหายเหรอ เธอหยิบกระเป๋าขึ้นมาดู ทุกอย่างอยู่ครบ!

“คุณถังจือซย่าอยู่ไหมครับ รบกวนขึ้นมาบนเวทีด้วย ขอบคุณนะครับ” พิธีกรยังคงเรียกเธอไม่หยุด

ถังจือซย่าจำต้องเดินตรงไปที่เวทีอย่างเก้อเขิน ในใจพลางคิด เธอไม่ได้ทำอะไรหล่นหาย! มีเรื่องเข้าใจผิดหรือเปล่า

เธอเห็นพิธีกรชายบนเวทีเดินตรงมาหาเธอ เขาเอ่ยถามเธอด้วยรอยยิ้ม “คุณคือคุณถังจือซย่าใช่ไหมครับ”

“ฉันเองค่ะ แต่ฉันไม่ได้ทำอะไรหล่นหายนะคะ!” ถังจือซย่าตอบกลับพิธีกร ในตอนนี้ เธอรู้สึกได้ถึงสายตาทุกคู่ด้านล่างเวทีกำลังมองมาที่เธอ เธอรู้สึกอึดอัด