รักป่วน ๆ ฉบับแม่เลี้ยงเดี่ยว นิยาย บท 128

เมื่อหันหลังกลับมา ถังจือซย่าเห็นซ่งซานถือแก้วไวน์แดงยืนกอดอกเยาะเย้ยเธอ

“อย่าคิดนะว่าฉันไม่รู้ว่าเธอน่ะทำประหนึ่งว่าตัวเองสูงส่ง แต่จริงๆ แล้วก็เป็นผู้หญิงหน้าไม่อายที่แอบอ่อยสีจิ่วเฉิน” ความโกรธเกลียดฉาบในดวงตาของซ่งซาน

เมื่ออยู่กันตามลำพัง เธอไม่จำเป็นต้องเสแสร้งอีกต่อไป ความเกลียดที่ปรากฏออกมานั้นชัดเจนแจ่มแจ้ง

ถังจือซย่ายิ้มเยาะ “เธอแน่ใจนะว่าจะมาหาเรื่องฉันน่ะ ถ้าฉันหน้าด้านแต่งงานกับสีจิ่วเฉิน งั้นเธอคงต้องยืนร้องไห้อยู่ข้างๆ สินะ!”

“เธอ...” ซ่งซานเย้ยหยันเธอไม่สำเร็จ ซ้ำยังถูกถังจือซย่าตอกกลับจนหน้าหงาย

“ถังจือซย่า เธอไม่ถือสาที่ฉันกับสีจิ่วเฉินเคยมีอะไรกันหรือ” ซ่งซานกัดฟันกรอด

“ไม่นิ” ถังจือซย่าเลิกคิ้วขึ้นจงใจยั่วให้เธอโกรธ

ความเกลียดชังเด่นชัดในดวงตาของซ่งซาน เธอกำหมัดแน่น เธอจะไม่มีวันยอมให้ถังจือซย่าแย่งสีจิ่วเฉินไปได้

ถังจือซย่าขี้เกียจจะใส่ใจซ่งซานแล้ว เธอกำลังเตรียมจะเดินไปที่ระเบียงที่ไม่มีคนจอแจมากนัก ในเวลานี้เอง เสียงของพิธีกรชายก็ดังออกมาจากโถงใหญ่ แถมยังประกาศเรียกชื่อของเธออีกด้วย

“คุณถังจือซย่า รบกวนมาที่เวทีสักหน่อยครับ คุณได้ทำของหล่นหายครับ”

ถังจือซย่าหยุดชะงัก เธอเห็นแขกทุกคนต่างก็รู้สึกประหลาดใจ ถึงขนาดพิธีกรต้องประกาศตามหา ของมีค่าอะไรหล่นหายงั้นหรือ

ถังจือซย่าชักงงแล้ว เธอทำอะไรหล่นหายเหรอ เธอหยิบกระเป๋าขึ้นมาดู ทุกอย่างอยู่ครบ!

“คุณถังจือซย่าอยู่ไหมครับ รบกวนขึ้นมาบนเวทีด้วย ขอบคุณนะครับ” พิธีกรยังคงเรียกเธอไม่หยุด

ถังจือซย่าจำต้องเดินตรงไปที่เวทีอย่างเก้อเขิน ในใจพลางคิด เธอไม่ได้ทำอะไรหล่นหาย! มีเรื่องเข้าใจผิดหรือเปล่า

เธอเห็นพิธีกรชายบนเวทีเดินตรงมาหาเธอ เขาเอ่ยถามเธอด้วยรอยยิ้ม “คุณคือคุณถังจือซย่าใช่ไหมครับ”

“ฉันเองค่ะ แต่ฉันไม่ได้ทำอะไรหล่นหายนะคะ!” ถังจือซย่าตอบกลับพิธีกร ในตอนนี้ เธอรู้สึกได้ถึงสายตาทุกคู่ด้านล่างเวทีกำลังมองมาที่เธอ เธอรู้สึกอึดอัด

“ไม่ครับ คุณทำของหายแล้ว คุณกำลังทำของสำคัญที่สุดในชีวิตหล่นหายครับ” พิธีกรตอบกลับอย่างคลุมเครือ ทันใดนั้นเอง เสียงเพลงสากลที่ค่อนข้างโรแมนติกได้ถูกบรรเลงขึ้น และเสียงของชายหนุ่มที่เปี่ยมล้นไปด้วยความรักได้กระจายไปทั่วห้องโถง ดังนั้น แขกเหรื่อทั้งหลายจึงหันไปมองทางเวทีเพื่อดูว่ามีความคึกคักอะไรเกิดขึ้น

สมองของถังจือซย่ามึนงงไปหมด ใครเล่นเพลงนี้?

และในขณะนี้เอง ในอีกด้านหนึ่งของเวที ชายหนุ่มรูปร่างเพรียวบางมีเสน่ห์ก็ก้าวขึ้นมาพร้อมด้วยรอยยิ้ม หากไม่ใช่จ้านฉิงเหย่ จะเป็นใครไปได้ล่ะ

ใบหน้าของถังจือซย่าแดงก่ำ เธอกำลังงุนงงว่าจ้านฉิงเหย่กำลังเล่นบ้าอะไรอีก ยิ่งไปกว่านั้น ต่อหน้าผู้คนมากมาย เขาลากเธอมาทำบ้าทำบอด้วย เคยคำนึงถึงความรู้สึกของเธอบ้างไหม!

ดวงตาฉ่ำเยิ้มของจ้านฉิงเหย่จดจ้องมาที่เธอ เขาค่อยๆ ก้าวย่างเข้ามาหาเธอทีละก้าว ในที่สุดก็มาหยุดตรงหน้าเธอ ฉับพลันนั้น เขาคุกเข่าลง

เสียงอื้ออึงดังมาจากฝูงชนด้านล่างเวที!

ทุกคนต่างกำลังตกตะลึง นี่ไม่ใช่คุณชายใหญ่ตระกูลจ้านหรอกหรือ

เขากำลังทำอะไร

ท่าทางของเขาเหมือนกำลังจะ...

ขอแต่งงาน?

บริเวณบันไดชั้นสอง ขณะนี้ ชายหนุ่มร่างสูงกำยำกำลังก้าวเดินลงมา แต่แล้วเหตุการณ์บนเวทีก็ทำให้เขาต้องชะงักค้าง รูม่านตาของสีจิ่วเฉินหดตัวลง เขาคิดไม่ถึงว่าจ้านฉิงเหย่จะขอถังจือซย่าแต่งงานในคืนนี้

ถังจือซย่าก็นิ่งอึ้งไปเช่นกัน เธอมองจ้านฉิงเหย่ที่กำลังคุกเข่าอยู่ตรงหน้าและรีบยื่นมือไปดึงเขา “ฉิงเหย่ นายกำลังทำอะไรน่ะ รีบลุกขึ้นสิ อย่าสร้างความวุ่นวายเลยนะ!”

เวลานี้ จ้านฉิงเหย่หยิบแหวนเพชรออกมาจากกระเป๋าเสื้อสูท เขายื่นไปตรงหน้าเธออย่างระมัดระวัง มือข้างหนึ่งคว้าไม่โครโฟนที่พิธีกรชายยื่นให้ และพูดกับถังจือซย่าด้วยท่าทีที่จริงจัง “ถังจือซย่า ผมรักคุณนะ แต่งงานกับผมเถอะ!”

สมองของถังจือซย่ากำลังจะระเบิดออกมาแล้ว ดวงตาคู่งามของเธอเบิกกว้างและมองจ้านฉิงเหย่อย่างเหลือเชื่อ มันเป็นการขอแต่งงานที่จริงจัง ไม่มีส่วนไหนเลยที่บ่งบอกถึงการล้อเล่นเลยสักนิด

“ฉิงเหย่ นาย...” ถังจือซย่าตกใจจนทำอะไรไม่ถูกแล้ว และเธอก็ไม่รู้ว่าควรจะทำอย่างไรด้วย

ไม่รู้ว่ามีหญิงสาวในฝูงชนจำนวนเท่าไหร่ที่กำลังอิจฉาถังจือซย่าที่อยู่บนเวที แต่หันเหลยหย่าที่กำลังเดินออกมาจากห้องอาหารกลับกำลังตกใจจนตัวแข็งทื่อ ชายหนุ่มที่เธอรักสุดใจกำลังขอหญิงสาวคนหนึ่งแต่งงานอยู่บนเวที