รักป่วน ๆ ฉบับแม่เลี้ยงเดี่ยว นิยาย บท 1272

ตอนนี้ซือเฉียนเชียนเดินมายังระเบียงด้วยอารมณ์ที่ไม่ดีนัก เธอต้องการที่จะอยู่เงียบๆ คนเดียว แต่จู่ๆ ก็มีเสียงผู้ชายตะโกนเรียกเธอมาจากด้านหลัง “เหยาเหยา? เหยาเหยาเหรอ”

ซือเฉียนเชียนตัวสั่นเทา เธอหน้าซีดลงทันที ก่อนจะพูดด้วยความโมโห “คุณจำคนผิดแล้ว ฉันไม่ใช้เหยาเหยา”

“ต้องขอโทษด้วย คุณหน้าตาเหมือนกับเด็กผู้หญิงที่ผมรู้จัก แต่ผมน่าจะจำผิดไปเอง” เมื่อชายหนุ่มพูดจบ เขาก็หยุดมองเธออย่างไม่แน่ใจไปครู่หนึ่ง ก่อนจะเดินจากไป

หลังจากที่ชายหนุ่มเดินจากไปแล้ว ซือเฉียนเชียนจึงคลายอารมณ์โกรธลง แต่สีหน้าของเธอกลับมีความหวาดกลัวและตื่นตระหนก

เป็นไปได้ยังไง เธอเปลี่ยนตัวเองขนาดนี้แล้ว ทำไมยังมีคนจำเธอได้อยู่อีก

ซือเฉียนเชียนรู้สึกว่าตัวเองอยู่ที่นี่ไม่ได้อีกต่อไป เธอจึงเดินออกประตูอีกทางหนึ่งไป เมื่อเธอขึ้นลิฟต์ลงมาจนถึงห้องโถง เธอจึงกดโทรศัพท์หาพ่อของเธอ

“พ่อ ฉันมีธุระขอกลับก่อนนะ” ซือเฉียนเชียนพูด

ปลายสายไม่ได้พูดอะไรมากและปล่อยให้เธอกลับบ้านไป ในตอนนี้ซือเฉียนเชียนกำลังนั่งบีบมือตัวเองแน่นอย่างตื่นตระหนกอยู่บนรถแท็กซี่ เธอรู้สึกเหมือนความลับที่ยิ่งใหญ่ของเธอถูกคนค้นพบแล้ว ถึงแม้คนคนนั้นจะจำเธอไม่ได้ แต่นี่มันก็หมายความว่าไม่ช้าก็เร็วจะต้องมีคนจำเธอได้แน่

อดีตของซือเฉียนเชียนมีเพียงเธอเท่านั้นที่รู้ แต่นั่นมันเป็นความทรงจำที่เธอไม่อยากจะกลับไปคิดถึงมันอีกตลอดชีวิต

“ไม่ ฉันคือซือเฉียนเชียน ฉันคือซือเฉียนเชียน…” เธอพึมพำกับตัวเองราวกับคนบ้าอยู่เบาะหลัง ทำให้คนขับรถถึงกับตกใจ และรีบหันหน้ามาถามเธอ “คุณผู้หญิงโอเคไหมครับ!”

“ฉันไม่เป็นไร” ซือเฉียนเชียนตอบเสียงแข็ง เธอกัดริมฝีปากก่อนจะข่มความรู้สึกหวาดกลัวลง อดีตของเธอมันผ่านมาแล้ว อนาคตของเธอคือซือเฉียนเชียน คุณหนูรองแห่งตระกูลซือ นี่สิถึงจะเป็นชีวิตต่อจากนี้ของเธอ

ในงานเลี้ยง

ซือชิงหนิงถูกจ้านฉิงเหย่แนะนำให้บรรดาเพื่อนๆ ของเขารู้จัก ชายหนุ่มทั้งหลายต่างมองมาที่จ้านฉิงเหย่ด้วยแววตาอิจฉา พวกเขาต่างแปลกใจว่าเขาหาผู้หญิงที่สวยขนาดนี้ได้ยังไง

VERIFYCAPTCHA_LABELยืนยัน