รักป่วน ๆ ฉบับแม่เลี้ยงเดี่ยว นิยาย บท 1282

“ฉิงเหย่ พรุ่งนี้ตอนกลางคืนมีเวลาว่าง แม่จะพาลูกไปรับประทานอาหารค่ำ”

“แม่ครับ อาหารค่ำอะไร”

“อันนี้เป็นความลับก่อนจ๊ะ สรุปว่า พรุ่งนี้หลังห้าโมงเย็นต้องหาเวลาว่างด้วยนะรู้ไหม” สีหมิ่นพูด

“ตกลงครับ! ผมจะหาเวลาว่าง.” จ้านฉิงเหย่รับคำ

“ช่วงนี้ทำงานเหนื่อยไหม”

“ไม่ค่อยครับ รับมือไหว”

“มีเวลาว่างต้องกลับมาบ้านกินข้าวบ่อยๆ พวกเราไม่ได้เจอกันเกือบจะครึ่งเดือนแล้ว” สีหมิ่นบ่น

จ้านฉิงเหย่ตกใจเล็กน้อย เขาจำได้ว่าครั้งก่อนที่ไปกินอาหารเย็นที่บ้านก็ได้เจอกับซือชิงหนิง เขานึกว่ารู้จักซือชิงหนิงเป็นเวลานานแล้ว คิดไม่ถึงว่านี่เพิ่งจะครึ่งเดือน!

แบบนี้เรียกว่ารักแรกพบใช่ไหม

บางคนเพิ่งรู้จักกันไม่นาน กลับดูเหมือนว่าพวกเขาถูกกำหนดให้เป็นคนที่สำคัญที่สุดในชีวิตของเขา ราวกับว่าเขาหลีกเลี่ยงผู้หญิงทุกคนในช่วงหลายปีที่ผ่านมา เพียงเพื่อรอให้เธอปรากฏตัว

“เอาล่ะจ๊ะ ค่อยติดต่อกันพรุ่งนี้ตอนเย็น” สีหมิ่นพูดจบก็วางสายไป

มุมปากของจ้านฉิงเหย่โค้งขึ้น พรุ่งนี้ตอนเย็น เขาก็มีเรื่องจะรายงานพ่อและแม่เช่นกัน เชื่อว่าพวกท่านจะต้องมีความสุขแน่นอนหลังจากที่ได้ยิน

บ้านตระกูลซือ

ซือชิงหนิงถือชุดเสื้อผ้าเข้ามา ประจวบเหมาะได้เจอเข้ากับซือเฉียนเชียนและแม่ซือที่อยู่ดื่มน้ำชายามบ่ายกับเพื่อนรักหลี่หลิงอยู่

สายตาของซือเฉียนเชียนจ้องไปที่ถุงบรรจุของเธอ ในใจรู้สึกอิจฉาจากก้นบึ้งของหัวใจ ซือชิงหนิงเตรียมชุดไปทำงานเรียบร้อยแล้วหรือ

“ป้าหลิง มาแล้วเหรอคะ” ซือชิงหนิงวางเสื้อผ้าลง และนั่งลงที่โต๊ะเล็กริมระเบียง

“ชิงหนิงยิ่งมาก็ยิ่งสวยจริงๆเลย สวยตั้งแต่เด็กจนโตเลยนะเนี้ยะ!” หลี่หลิงพูดชมความสวย

“สวยอะไรที่ไหนกัน ฉันรู้สึกว่าก็ธรรมดาๆเอง!” แม่ซือยิ้มเล็กน้อย ในใจรู้สึกว่าลูกสาวของเธอสวย แต่ปากก็ไม่กล้าชม ในเวลาเดียวกัน ตอนนี้การดำเนินชีวิตของหลี่หลิงก็ทำให้เธอรู้สึกเห็นอกเห็นใจ

เธอพยายามที่จะไม่ชมลูกของตัวเองต่อหน้าเพื่อน เพราะลูกชายของเพื่อนถูกจับในข้อหาเล่นการพนัน คงอีกหลายปีกว่าจะได้ออกมา

หลี่หลิงแอบสังเกตุดูปฏิกิริยาของแม่ซืออย่างเงียบๆ เมื่อเห็นว่าเธอก็รักซือเฉียนเชียน ริมฝีปากของเธอก็โค้งและยิ้มขึ้น

ซือชิงหนิงลุกขึ้น “แม่คะ หนูกลับเข้าห้องก่อนนะคะ”

ซือชิงหนิงขึ้นไปชั้นบน หลี่หลิงก็ใกล้จะกลับแล้ว ซือเฉียนเชียนรีบลุกขึ้น “แม่ หนูไปส่งป้าหลิงนะคะ”

“จ๊ะ ไปเถอะ!”

“เด็กคนนี้ช่างกตัญญูและเชื่อฟังจริงๆ” หลี่หลิงฉวยโอกาสกล่าวชมซือเฉียนเชียน

แม่ซือพูดยิ้มๆว่า “ใช่จ๊ะ! เฉียนเชียนเป็นเด็กดี”

“ต้องโทษที่เมื่อก่อนฉันคิดมากเกินไป” หลี่หลิงพูดขอโทษ

“อย่าเก็บมาใส่ใจเลย” แม่ซือยื่นมือมาตบเธอ

ซือเฉียนเชียนจูงมือหลี่หลิงออกมา และส่งหลี่หลิงมาถึงข้างรถยนต์ จู่ๆหลี่หลิงก็พลิกมือมาจับมือของเธอ ในแววตาไม่ได้ใจดีเหมือนเมื่อครู่ และเปลี่ยนเป็นจริงจังขึ้นมา “เฉียนเชียน หนูไม่ต้องกังวลใจ ซือชิงหนิงแค่ไปทำงาน ถึงเวลานั้นทรัพย์สินก็ต้องแบ่งครึ่ง”