รักป่วน ๆ ฉบับแม่เลี้ยงเดี่ยว นิยาย บท 1281

ในเวลานี้ ประตูลิฟต์เปิดออกทั้งสองด้าน ผู้จัดการของโรงแรมซึ่งเพิ่งไปรับประทานอาหารมาจากด้านนอกกำลังเข้าแถวรออยู่ด้านนอก

ได้เห็นประธานจ้านผู้ซึ่งไม่ได้ใกล้ชิดสตรีมาเป็นเวลานานกับตาของตัวเองว่า ตอนนี้ได้แสดงความรักโดยไม่คำนึงถึงโอกาสหรือสถานที่เลย

ครั้งนี้ซือชิงหนิงอายจริงๆ เธอรีบปิดหน้าและปล่อยให้ชายหนุ่มพาเธอออกไป ทำราวกับว่าเมื่อเธอปิดหน้า แล้วคนอื่นๆจะจำเธอไม่ได้อย่างนั้นล่ะ

“ประธานจ้านสวัสดียามบ่ายครับ” ผู้จัดการกลุ่มหนึ่งทักทายเขาอีกครั้ง

“พวกคุณไปทำงานเถอะ!” จ้านฉิงเหย่กลับไม่มีอาการเขินอายใดๆ เขาโบกมืออย่างเย็นชา และจูงมือซือชิงหนิงออกจากประตูไป

มีเสียงกระซิบกระซาบตามมาจากข้างหลัง ซือชิงหนิงอดที่จะเงยหน้าขึ้นพูดเตือนเขาไม่ได้ว่า “ประธานจ้าน วันหลังอย่าจูบฉันในที่สาธารณะ จะจูบก็รอตอนไม่มีคนได้ไหม”

จ้านฉิงเหย่พูดพลางเหล่ตา “ความหมายก็คือจะบอกว่า ขอแค่เป็นตอนที่ไม่มีคน ผมก็จูบคุณได้ตามใจชอบใช่ไหม”

ซือชิงหนิง “…”

“โอเค!คุณสามารถเข้าใจแบบนี้ก็ได้ สรุปคือ ฉันไม่อยากโดนคนมองตอนที่คุณจูบฉัน” ซือชิงหนิงยังคงให้ความสำคัญกับหน้าตาอยู่

“ตกลง” จ้านฉิงเหย่รับปากเธอ ซือชิงหนิงให้เขาขับรถของเธอ ทั้งสองไปห้างสรรพสินค้าใกล้ๆ

การไปเดินห้างน่าจะเป็นอะไรที่มีความสุขที่สุดสำหรับคู่รัก สามาถซื้ออะไรก็ได้ที่อยากซื้อ และถ้ามีคนไปเป็นเพื่อนด้วย ยิ่งมีความสุข

ทันทีที่ซือชิงหนิงเข้าไปในห้าง ก็ยิ่งเร่งฝีเท้าให้เร็วยิ่งขึ้น ผู้หญิงชอบช้อปปิ้งเป็นเรื่องปกติอยู่แล้ว

พวกเขาเดินเข้าไปในเสื้อผ้าสตรี ซือชิงหนิงมองดูแบบเสื้อที่มาใหม่ และพออกพอใจกับชุดๆนึง ดังนั้น เธอจึงไปลอง ตอนที่ออกมา ท่าทางของเธอก็เปลี่ยนไปทันที กลายเป็นคุณหนูเศรษฐีผู้ชาญฉลาดและสมาร์ท

เดิมทีกระโปรงยังไม่สามารถเปิดให้เห็นถึงข้อดี ในขณะนี้ ข้อดีทั้งหมดได้ถูกเปิดเผยออกมา

รอจนซือชิงหนิงลืมตาขึ้น ถึงพบว่า เธอได้หลับไปถึงครึ่งชั่วโมง?

“ทำไมคุณไม่ปลุกฉันคะ!” ซือชิงหนิงพูดพลางนวดที่มือที่รู้สึกชาเล็กน้อย

“เห็นคุณนอนหลับสนิท, ก็ไม่อยากปลุกคุณ.” จ้านฉิงเหย่จัดทรงผมยาวที่ยุ่งเหยิงเล็กน้อยให้เธอ เขารู้สึกนุ่มราวกับผ้าไหม ทำให้อดใจลูบต่อไปอีกสักพักอย่างอดใจไม่อยู่ จากนั้นคว้าผมของเธอมาปอยหนึ่งไว้ในมือเล่น

ซือชิงหนิงนอนหลับไป ก็รู้สึกมีกำลังวังชาขึ้น ทั้งสองคนเดินเล่นต่ออีกสักพัก ซือชิงหนิงจะซื้อชุดของผู้ชายให้เขาให้ได้ จ้านฉิงเหย่จึงซื้อเสื้อผ้าไปสองชุด โดยให้เธอช่วยเลือก ในที่สุดก็เป็นเวลาสี่โมงครึ่งช่วงบ่ายแล้ว จ้านฉิงเหย่มีประชุมในตอนกลางคืน จึงไม่ได้ส่งเธอกลับบ้าน ซือชิงหนิงก็ไม่อยากถ่วงเวลาเขา เพราะก่อนหน้านี้เธอได้เห็นตารางกำหนดการของเขาแล้ว การประชุมแน่นเอี๊ยด

“ขับรถระวังๆ ถึงบ้านแล้วต้องโทรบอกผมทันที” จ้านฉิงเหย่สั่งอย่างเอาแต่ใจ

ซือชิงหนิงพยักหน้าอย่างเชื่อฟัง “อื่อ เข้าใจค่ะ”

เมื่อมองดูรถของเธอแล่นเข้าสู่การจราจรอย่างปลอดภัย จ้านฉิงเหย่ก็หันหลังกลับเข้าบริษัท ในเวลานี้นี่เอง มือถือของเขาได้ดังขึ้น เขาหยิบมาดูและเห็นเป็นมารดา จึงรับสาย “ฮัลโหล แม่ครับ”