รักป่วน ๆ ฉบับแม่เลี้ยงเดี่ยว นิยาย บท 13

ซ่งซานหยิบโทรศัพท์ขึ้นมาและต่อสายไปที่สีจิ่วเฉิน

“ฮัลโหล! ยังเจ็บอยู่หรือเปล่า”

“จิ่วเฉิน ฉันอยากไปร่วมงานแสดงเครื่องประดับ คุณสามารถพาฉันไปได้ไหม” ซ่งซานถามอย่างอ้อนวอน

“งานแสดงเครื่องประดับอะไรเหรอ”

“ฉันจะส่งวิดีโอไปให้คุณดูนะคะ” ซ่งซานพูดจบก็วางสายโทรศัพท์และส่งวิดีโอไป รอไม่นานก็ได้รับข้อความตอบกลับมา

[ได้สิ ผมจะพาคุณไป] เขาตอบมาสั้นๆ

ซ่งซานตื่นเต้นจนปากแทบจะฉีกออกมา และไม่ระวังจนไปโดนหน้าที่กำลังบวมของเธอ เธอส่งเสียงร้องและสาปแช่งออกมา “ถังจือซย่า นังตัวดี เธอไม่ใช่นักออกแบบเครื่องประดับหรอกเหรอ งานแสดงเครื่องประดับชั้นสูงขนาดนี้ แม้แต่ประตูเธอก็เข้าไม่ได้แล้ว”

ถังจือซย่าก็เห็นวิดีโองานแสดงเครื่องประดับนี้ขณะอยู่ที่ห้องทำงานเช่นกัน และได้รู้ข้อมูลจากผู้ที่ได้รับเชิญว่าการที่จะเข้างานเช่นนี้ได้ต้องมีเสื้อผ้าที่เหมาะสม ถ้าไม่อย่างนั้นก็รอที่จะถูกเยาะเย้ยได้เลย!

ถังจือซย่าอดไม่ได้ที่จะกลุ้มใจ เธอเช่าชุดราตรีราคาหลายล้านไม่ไหว แบบนี้จะทำอย่างไรดี

ขณะที่เธอกำลังคิดเรื่องการแต่งตัวของวันเสาร์อยู่นั้น เสียงโทรศัพท์ก็ดังขึ้นมา เธอเห็นว่าเป็นหมายเลขที่ไม่รู้จักก็ยื่นมือออกไปกดรับโทรศัพท์ “สวัสดีค่ะ”

“สวัสดีค่ะ คุณคือคุณถังจือซย่าใช่ไหมคะ ดิฉันเป็นผู้จัดการร้านเสื้อผ้า FH มีลูกค้าท่านหนึ่งจองชุดราตรีจากร้านของเราให้คุณ อยากทราบว่าคุณสามารถมาลองชุดบ่ายนี้ได้ไหมคะ”

“ให้ฉัน?” ถังจือซย่าตะลึง แต่เธอก็คิดขึ้นมาได้ว่าต้องเป็นจ้านฉิงเหย่ที่จองชุดไว้ให้เธออย่างแน่นอน

“ได้ค่ะ อีกสักพักฉันจะเข้าไป”

เขาคิดรอบคอบและเอาใจใส่มาก เธอหยิบโทรศัพท์ขึ้นมาและส่งข้อความเพื่อแสดงความขอบคุณกับเขา [ขอบคุณนะฉิงเหย่]

[ไม่ต้องเกรงใจ มีความสุขกับงานเถอะ!] จ้านฉิงเหย่ตอบกลับมาหนึ่งประโยคด้วยใบหน้าที่ยิ้มแย้ม

ถังจือซย่าลางานตอนบ่ายเป็นเวลาหนึ่งชั่วโมงเพราะเธอพบว่าร้านชุดราตรีนี้อยู่ใกล้ๆ

FH เป็นร้านเสื้อผ้าแบรนด์ต่างประเทศที่คนชนชั้นสูงมักจะแวะเวียนมา

ถังจือซย่าเดินเข้าไปในร้าน ผู้จัดการร้านออกมาต้อนรับเธอด้วยตัวเอง “คุณถังคะ กรุณาตามฉันมา”

ถังจือซย่าเดินตามเธอไปยังห้องวีไอพีที่อยู่ชั้นสอง เธอเห็นชุดราตรีชุดหนึ่งสวมอยู่ที่หุ่นอย่างเรียบร้อย

สวยมากเลย ถังจือซย่าชื่นชมชุดนั้นในใจ

เธอเห็นผู้จัดการร้านชี้ไปที่ชุดบนหุ่น “นี่คือชุดราตรีที่คุณชายจ้านจองไว้ให้คุณค่ะ คุณชอบหรือไม่”

ถังจือซย่ามองตาค้าง จริงๆ แล้วจ้านฉิงเหย่มีเงินเยอะเท่าไรกันแน่ ถึงจองชุดราตรีที่ราคาสูงลิ่วขนาดนี้ให้เธอได้

“ชุดนี้เป็นชุดที่มีอยู่ชุดเดียวในประเทศค่ะ ซึ่งได้รับการออกแบบและสร้างสรรค์โดยดีไซเนอร์ชั้นนำของเรา โดยมีเพชรแปดพันเม็ดฝังอยู่ในผ้าแจ็คการ์ดคุณภาพสูง ในร้านของเราราคาตอนนี้ไปถึงแปดล้านหยวนแล้วค่ะ" ผู้จัดการร้านแนะนำด้วยรอยยิ้ม

หัวใจของถังจือซย่าเต้นไปหลายครั้ง นี่จ้านฉิงเหย่อยากทำให้เธอตกใจหรือ ถึงได้เตรียมชุดราตรีที่ราคาสูงขนาดนี้ให้เธอ ถ้าเกิดเธอไม่ทันระวังทำเพชรหลุดขึ้นมา เธอคงไม่สามารถใช้คืนได้

“มีชุดราตรีอื่นที่อยากจะแนะนำอีกไหมคะ” ถังจือซย่ารู้สึกรับมือกับชุดนี้ไม่ไหว

“คุณชายจ้านได้ชำระเงินเพื่อจองชุดนี้ให้กับคุณแล้วค่ะ และฉันก็รู้สึกว่าชุดนี้เหมาะกับคุณมาก” ผู้จัดการร้านกล่าวชมเธอ ถึงแม้ว่าเธอจะใส่เพียงชุดสูท แต่ก็ไม่สามารถบดบังความสวยของเธอได้

ถังจือซย่าชอบชุดราตรีชุดนี้มาก นอกจากว่าแพง นอกนั้นก็ไม่มีปัญหาอะไร

“ได้ค่ะ งั้นฉันขอลองหน่อย” ถังจือซย่าเลิกงอแง อย่างมากก็แค่พาจ้านฉิงเหย่ไปเลี้ยงอาหารสักหนึ่งปีเท่านั้นเอง

เธอไม่อยากพลาดงานงานแสดงเครื่องประดับที่จัดเป็นการส่วนตัวเช่นนี้