รักป่วน ๆ ฉบับแม่เลี้ยงเดี่ยว นิยาย บท 15

ถังจือซย่ายิ้มเยาะเย้ย “เธออยากรู้หรือ งั้นฉันจะบอกเธอให้ คนที่แม่ของฉันช่วยด้วยการเสียสละตัวตนก็คือสีจิ่วเฉิน”

ใบหน้าของซ่งซานตกตะลึงอย่างมาก คนที่แม่ของถังจือซย่าเสียสละตัวตนเพื่อช่วยเหลือคือสีจิ่วเฉินงั้นหรือ

เป็นไปได้อย่างไร จะบังเอิญขนาดนี้ได้อย่างไรกัน ถ้าเกิดว่าเป็นเช่นนี้ก็แสดงว่าถังจือซย่าไม่รู้เรื่องเกี่ยวกับคืนนั้น เธอได้รับการตอบแทนบุญคุณจากตระกูลสี

“เธออย่ามากวนโมโหฉันจะดีที่สุด มิเช่นนั้น ตำแหน่งนายหญิงของตระกูลสีจะเป็นของฉันได้ทุกเมื่อ” ถังจือซย่าเตือน

ซ่งซานตัวสั่นเทาในทันที เธอกำมือไว้แน่น ในใจเต็มไปด้วยความหวาดกลัว

“จือซย่า ฉันขอโทษเกี่ยวกับสิ่งที่เกิดขึ้นในตอนนั้นนะ โปรดยกโทษให้ฉันด้วย” ซ่งซานกล่าวด้วยใบหน้าที่สำนึกผิด

“อยากให้ฉันยกโทษให้งั้นหรือ” ถังจือซย่าสะบัดน้ำที่เพิ่งล้างมือเสร็จเมื่อสักครู่ใส่หน้าซ่งซาน “ฝันไปเถอะ”

ซ่งซานรีบยกมือขึ้นมาบังน้ำ แต่น้ำก็ยังกระเด็นโดนใบหน้าเธออยู่ไม่น้อย เธอกัดฟันด้วยความโกรธและจ้องมองหลังของถังจือซย่าที่กำลังเดินออกไปด้วยความเกลียดชัง

ในคืนนี้ ถังจือซย่าสวยมากจนทำให้ผู้คนตกตะลึง เธอรู้ว่าถังจือซย่าสวยมาตั้งแต่ยังเป็นเด็ก

ถังจือซย่า ฉันไม่มีวันยอมให้เธอแต่งงานกับสีจิ่วเฉินหรอก เขาเป็นของฉัน ซ่งซานกำหมัดแน่นและยืนหยัดแน่วแน่

ถังจือซย่ากลับมาที่โต๊ะอาหาร เธอทัดผมไว้ข้างหูด้วยความเซ็กซี่ เมื่อเธอเงยหน้าขึ้น เธอก็สบตากับผู้ชายที่นั่งด้านตรงข้ามอีกครั้ง แสงเทียนที่กำลังสั่นไหวส่องเข้ามาภายในดวงตาของเขา ทำให้ดวงตาของเขาดำขลับและแวววาวราวกับหินออบซิเดียน

และในสายตาของชายคนนั้น ผู้หญิงที่นั่งตรงข้ามเขานั้นสวยงามราวกับมุกที่กำลังส่องแสงในเวลากลางคืน มีความสุภาพและสง่างาม ดวงตาสดใสและฟันขาวสะอาด และทุกการเคลื่อนไหวก็ส่งผลต่อสายตาของผู้ชายที่อยู่ข้างๆ เธอ

ถังจือซย่าคงไม่รู้ว่าในหมู่คนดังในคืนนี้ เธอมีบุคลิกภาพที่โดดเด่นและสวยงามโดยที่เธอไม่รู้ตัว

ซ่งซานกลับมาหลังจากนั้นไม่นาน เธอแสร้งทำตัวน่าสงสารเช่นเดียวกับที่เธออยู่ในห้องน้ำ และนั่งลงข้างๆ สีจิ่วเฉิน ภายใต้แสงเทียน เธอทำตัวเป็นนกที่ไม่มีทางสู้ อ่อนแอและต้องการการปกป้อง

ถังจือซย่าเห็นมันในดวงตาของเธอ ในใจอยากจะอาเจียนออกมา เธอไม่มีแม้แต่ความอยากอาหารจึงยกแก้วน้ำขึ้นมาดื่มแทน