รักป่วน ๆ ฉบับแม่เลี้ยงเดี่ยว นิยาย บท 16

ถังจือซย่ากำลังรับมือกับบรรดาชายหนุ่มที่เข้ามาขอชนแก้วด้วย พอหมุนตัวกลับก็ชนเข้ากับซ่งซาน

“จือซย่า ฉันขอดื่มให้คุณหนึ่งแก้ว วันก่อนฉันผิดเองที่ก่อเรื่องขึ้นที่บริษัท” ซ่งซานขอโทษอีกครั้ง

ถังจือซย่าเยาะเย้ยในใจ ซ่งซานขอโทษจากใจจริงหรือแกล้งทำ เธอมองออกได้ในทันที

ถังจือซย่าขี้เกียจที่จะสนใจ และในขณะที่เธอกำลังจะจากไป ซ่งชานก็คว้ามือของเธอที่กำลังถือไวน์แดงอยู่ ก่อนที่จะได้ตอบกลับ มือของเธอก็ถูกกดลง และไวน์แดงที่อยู่ในมือก็หกใส่ชุดราตรีของซ่งซานในทันที

“อ้า...” ซ่งซานอุทาน

สีจิ่วเฉินเดินเข้ามาอย่างรวดเร็ว ซ่งซานถอยหลังสองสามก้าว และเข้าไปอยู่ในอ้อมแขนสีจิ่วเฉินอย่างเหมาะเจาะ“จือซย่า เธอทำแบบนี้กับฉันได้อย่างไร”

ซ่งซานตัดพ้อว่าชุดราตรีของเธอพังยับเยินด้วยคราบไวน์แดง

ถังจือซย่าถือแก้วไวน์และยืนงงอยู่ชั่วครู่ พอเห็นซ่งซานแสดงละครเป็นนางเอกได้อย่างสมบูรณ์แบบ ก็แทบอยากจะมอบรางวัลออสการ์ให้

“จือซย่า ฉันรู้ว่าฉันผิดที่ไปร้องเรียนเธอ แต่เธอก็ไม่ควรทำแบบนี้กับฉันนี่…" พูดจบน้ำตาแห่งความน้อยใจของซ่งซานก็ไหลลงมา ดูแล้วน่าสงสารขึ้นไปอีก

คนที่เข้าร่วมงานเลี้ยงในคืนนี้ล้วนมาจากตระกูลที่มีชื่อเสียงในเมืองนี้ ทุกคนมองไปที่ซ่งซานด้วยความเห็นใจและส่งสายตาตำหนิให้ถังจือซย่า ราวกับรู้สึกดูแคลนเธอที่ทำพฤติกรรมแบบนั้น“คุณถัง ขอโทษซะ”

คนที่พูดคือสีจิ่วเฉิน ใบหน้าที่หล่อเหลาของเขาราวกับถูกแช่แข็ง ท่าทีเย็นชา และเห็นได้ชัดว่าเขากำลังโกรธมาก

ถังจือซย่าอดไม่ได้ที่จะจ้องหน้าเขา ผู้ชายคนนี้เข้าใจสถานการณ์หรือเปล่า ซ่งซานเป็นคนที่จับมือเธอและจงใจเทไวน์ในมือเธอลงบนตัวเองชัดๆ แล้วจะให้เธอเป็นคนขอโทษงั้นหรือ

“ทำไมฉันต้องขอโทษด้วย” ถังจือซย่ายกคางขึ้นเล็กน้อย ดวงตาสวยที่เด่นชัดคู่นั้นแข็งกร้าวขึ้นมา

“ช่างเถอะจิ่วเฉิน ฉันไม่เป็นไร...แค่ไปเปลี่ยนเสื้อผ้าก็ได้แล้ว” ซ่งซานหันหลังกลับ ทำทีเป็นข่มความน้อยใจและพูดอย่างใจกว้าง “ฉันยกโทษให้เธอแล้ว”

ถังจือซย่ากำหมัดแน่น “ฉันไม่ต้องการการยกโทษจากเธอ

“ถังจือซย่า ผมบอกให้คุณขอโทษ” ดวงตาของสีจิ่วเฉินเย็นชาขึ้นมาในทันที คนใจเย็นแบบเขา ขณะนี้โกรธจนเลือดขึ้นใบหน้า

ดวงตาที่สวยงามของถังจือซย่าเพ่งเล็งไปที่สีจิ่วเฉินและเย้ยหยันออกมา “ได้สิ ฉันขอโทษก็ได้ แต่เธอต้องคุกเข่าฟัง”

“มากับผม” วินาทีต่อมา มือของถังจือซย่าก็ถูกชายหนุ่มจับไว้แน่นและลากเธอออกไปยังห้องข้างๆ

“สีจิ่วเฉิน คุณปล่อยฉันนะ” ถังจือซย่าพยายามที่จะสะบัดให้หลุด แต่ไม่ว่าเธอจะทำอย่างไรก็สู้แรงของเขาไม่ไหว

ทันทีที่เข้าไปในห้องผู้ชายคนนี้ก็ปล่อยมือเธอ ถังจือซย่ากุมข้อมือของตัวเองไว้และมองไปที่ผู้ชายบ้าอำนาจและหยาบคายคนนี้ “คุณจะทำอะไร”

“คุณรู้ไหมว่าแขกที่มาในคืนนี้เป็นใครกันบ้าง คุณแค่ขอโทษเรื่องก็จบแล้ว ทำไมต้องทำให้ทุกคนเห็นเรื่องบ้าบอนี่ด้วย” ใบหน้าของสีจิ่วเฉินเย็นชาแต่น้ำเสียงเต็มไปด้วยการตำหนิ

ถังจือซย่ามองเขาอย่างขุ่นเคืองและพูดออกไปอย่างดื้อรั้น “ถ้าฉันไม่ขอโทษแล้วคุณจะทำไม” ซ่งซานเป็นแฟนของเขา ไม่ว่าเธอจะอธิบายอย่างไร ซ่งซานจะถูกหรือผิด เขาก็เข้าข้างซ่งซานอยู่ดี

เธอจะอธิบายไปให้เหนื่อยทำไม

“ถังจือซย่า ต่อให้แม่ของคุณจะจากโลกนี้ไปก่อน แต่คุณไม่ได้เรียนรู้เลยหรือไงว่าอะไรควรทำไม่ควรทำ การกระทำแบบนี้มันหยาบคายและไร้เหตุผลมาก” สีจิ่วเฉินไม่รู้ว่าทำไมถึงหงุดหงิดใจแบบนี้

ผู้หญิงคนนี้ทำตัวดีๆ ไม่ได้เลยหรือ ทำไมชอบสร้างปัญหานักนะ