รักป่วน ๆ ฉบับแม่เลี้ยงเดี่ยว นิยาย บท 17

ถังจือซย่ามองไปที่ชายที่กังวลใจแทนตัวเธอเองด้วยท่าทางไม่เอาใจใส่ “ฉันเป็นคนยังไง เกี่ยวอะไรกับคุณด้วยสีจิ่วเฉิน ฉันไม่ได้จะแต่งงานกับคุณเสียหน่อย ต่อให้ฉันทะลุออกจากท้องฟ้ามันก็ไม่เกี่ยวอะไรกับคุณ”

หลังจากถังจือซย่าพูดจบ เธอก็ตั้งใจที่จะออกไป แต่ใครจะรู้ว่าแขนของเธอจะถูกคว้าไว้อีกครั้งหนึ่ง วินาทีถัดมา แขนทั้งสองข้างของเธอก็โดนผู้ชายคนนี้กดกระแทกกับผนังด้วยความรุนแรงและรวดเร็ว ใบหน้าหล่อเหลาของเขาที่กำลังขุ่นมัวปรากฏขึ้นต่อหน้าเธอ ห่างกันแค่ฝ่ามือเดียว

ชายคนนี้กลอกตาด้วยความโกรธอย่างแจ่มแจ้ง เขาเยาะเย้ยด้วยเสียงเข้ม “ถังจือซย่า ผมมองคุณสูงไปจริงๆ”

“สีจิ่วเฉิน ปล่อยฉันนะไอ้สารเลว” ถังจือซย่าไม่เคยถูกผู้ชายเข้าใกล้ เว้นเสียแต่คืนอันไร้สาระเมื่อห้าปีที่แล้ว

จมูกของเธอสูดลมหายใจของชายคนนั้น เธอหันหน้าหนีด้วยความรังเกียจ ให้ตายสิ ผู้ชายสารเลวที่เคยผ่านมือซ่งซานมาก่อน ไม่สนว่าเขาจะหน้าตาดีแค่ไหน แค่มองเธอก็สะอิดสะเอียนแล้ว

ยิ่งเข้าใกล้เธอมากขึ้นเท่าไหร่ ภายในใจของสีจิ่วเฉินก็ตกใจและมึนงงไปหลายวินาที กลิ่นหอมที่เล็ดลอดออกมาจากผู้หญิงตรงหน้าทำให้เขาใจลอยไปนึกถึงค่ำคืนเมื่อห้าปีที่แล้ว

เป็นกลิ่นหอมจางๆ แบบนี้เช่นกัน เย้ายวนและทำให้คนหลงเสน่ห์ ริมฝีปากของเธอเป็นสีชมพู เมื่อจูบไปแล้วต้องนุ่มนวลมากแน่ๆ

เมื่อรับรู้ความคิดของตัวเอง สีจิ่วเฉินก็ปล่อยเธอไปอย่างรวดเร็ว เนื่องจากแรงที่ใช้จับ ทำให้ข้อมือของถังจือซย่าถูกรัดจนเกิดรอยแดง

“สีจิ่วเฉิน อยู่ให้ห่างจากฉัน” ก่อนที่ถังจือซย่าจะดึงประตูและออกไปนั้น เธอได้ทิ้งคำเตือนไว้ให้เขา

หลังจากที่ถังจือซย่าออกมา ซ่งซานก็เปลี่ยนชุดราตรีเสร็จแล้ว เธอกำลังรับคำปลอบโยนจากผู้มีชื่อเสียงหลายคน!

ในขณะนี้ก็ถึงเวลาที่สามารถรับชมเครื่องประดับได้แล้ว ทุกคนต่างเข้าไปในห้องโถงใหญ่เพื่อรับชมตู้โชว์ภายในนิทรรศการ ถังจือซย่าเดินตามฝูงชนเข้าไป เธอตั้งใจชมเครื่องประดับที่อยู่ด้านบนเป็นอย่างมาก เต็มไปด้วยคุณค่าทางศิลปะและผลงานที่เป็นระดับปรมาจารย์อย่างที่เธอคิดไว้

“ได้ยินมาว่าเธอแอบอ้างชื่อของคุณชายตระกูลจ้านเพื่อเข้ามาที่นี่ คนแบบนี้ก็มีอยู่จริงๆ”

“คงได้มาด้วยวิธีสกปรกน่ะสิ! พวกเธอรู้ใช่ไหม”

“ดีไซเนอร์ตัวเล็กๆ หึ! เธอไม่มีเงินซื้อเพชรเม็ดเล็กๆ สักเม็ดที่นี่ด้วยซ้ำ!”

ถังจือซย่าได้ยินเสียงเยาะเย้ยของผู้หญิงสองคนที่อยู่ด้านหลังเธอ เห็นได้ชัดว่ากำลังพูดถึงเธอ