ถังจือซย่ามองดูเวลา ตอนนี้เป็นเวลาสามทุ่มแล้ว เธอต้องรีบนำชุดราตรีไปคืน เธอพูดกับหวงหมิงว่า “ขอโทษนะคะ ฉันต้องไปแล้ว”
“ผมไปส่งคุณเอง”
“ไม่เป็นไรค่ะ ไม่เป็นไรค่ะ” ถังจือซย่าส่ายหัวปฏิเสธ ทันใดนั้นเอง เธอก็ชนเข้ากับผู้หญิงคนหนึ่ง ผู้หญิงคนนี้มองมาที่ถังจือซย่าด้วยความไม่พอใจ เธอยื่นมือมาผลัก “เธอไม่มีตาหรือ”
ถังจือซย่าเซไปหนึ่งก้าว เธอเงยหน้าขึ้นมองใบหน้าที่เย่อหยิ่งของผู้หญิงคนนั้นและพูดขอโทษออกไป “ขอโทษค่ะ”
“ขอโทษแค่นี้ก็จบแล้วหรือ เธอเหยียบเท้าฉันและทำรองเท้าฉันเปื้อน ย่อลงไปเช็ดให้ฉันเดี๋ยวนี้!” เห็นได้ชัดว่าผู้หญิงคนนี้ไม่อยากปล่อยเธอไป และต้องการทำให้เธออับอาย
ถังจือซย่าเม้มริมฝีปาก “ฉันไม่ได้เหยียบโดนคุณ”
“ฉันเจ็บเท้าขนาดนี้ ยังมาบอกว่าเธอไม่ได้เหยียบฉันอีกงั้นหรือ” ผู้หญิงคนนี้กล่าวโทษเธอ
ถังจือซย่าคิดสักพัก ผู้หญิงคนนี้มายืนด้านหน้าเธอเพื่อตั้งใจให้เธอชนและเธอก็ไม่อยากที่จะสนใจแล้ว “ขอโทษนะคะ หลีกทางให้ที ฉันต้องการออกไป”
“อยากไปงั้นหรือ จะไปง่ายๆ แบบนี้ได้อย่างไร” หลังจากพูดจบ ผู้หญิงคนนี้ก็คว้าชุดราตรีของถังจือซย่าไว้และกระชากมันออกมา ผ้าซาตินขาดออกเสียงดังฟู่
ไหล่ของถังจือซย่าถูกเปิดออก เธอรีบเอื้อมมือไปปิดในทันที
หวงหมิงถอดเสื้อสูทด้านนอกออกแล้ว แต่มีใครบางคนที่เร็วกว่า เขาพาดเสื้อสูทไปบนไหล่ของเธอ และเอาตัวบังหน้าอกของเธอไว้
ถังจือซย่าอดไม่ได้ที่จะหันไปมองด้วยความซาบซึ้งใจ ขณะนี้เธอพึ่งรู้ว่าคนนั้นคือสีจิ่วเฉิน
คำว่าขอบคุณสองพยางค์นี้ เธอรู้สึกว่าส่งเสียงออกไปยากลำบากเหลือเกิน ถึงขนาดที่เธอไม่ต้องการสูทของผู้ชายคนนี้
“นำชุดของคุณออกไป” แม้ว่าถังจือซย่าจะถูกคนมองหลายคน แต่เธอก็ไม่อยากรับความหวังดีจากเขา
“อย่าโวยวาย” สีจิ่วเฉินออกคำสั่งเสียงเข้ม ผู้หญิงคนนี้ถูกเปิดขนาดนี้ยังเอาแต่ใจอยู่อีกหรือ
บัดซบ!
ความคิดเห็น
ความคิดเห็นของผู้อ่านเกี่ยวกับนิยาย: รักป่วน ๆ ฉบับแม่เลี้ยงเดี่ยว