รักป่วน ๆ ฉบับแม่เลี้ยงเดี่ยว นิยาย บท 18

ถังจือซย่ามองดูเวลา ตอนนี้เป็นเวลาสามทุ่มแล้ว เธอต้องรีบนำชุดราตรีไปคืน เธอพูดกับหวงหมิงว่า “ขอโทษนะคะ ฉันต้องไปแล้ว”

“ผมไปส่งคุณเอง”

“ไม่เป็นไรค่ะ ไม่เป็นไรค่ะ” ถังจือซย่าส่ายหัวปฏิเสธ ทันใดนั้นเอง เธอก็ชนเข้ากับผู้หญิงคนหนึ่ง ผู้หญิงคนนี้มองมาที่ถังจือซย่าด้วยความไม่พอใจ เธอยื่นมือมาผลัก “เธอไม่มีตาหรือ”

ถังจือซย่าเซไปหนึ่งก้าว เธอเงยหน้าขึ้นมองใบหน้าที่เย่อหยิ่งของผู้หญิงคนนั้นและพูดขอโทษออกไป “ขอโทษค่ะ”

“ขอโทษแค่นี้ก็จบแล้วหรือ เธอเหยียบเท้าฉันและทำรองเท้าฉันเปื้อน ย่อลงไปเช็ดให้ฉันเดี๋ยวนี้!” เห็นได้ชัดว่าผู้หญิงคนนี้ไม่อยากปล่อยเธอไป และต้องการทำให้เธออับอาย

ถังจือซย่าเม้มริมฝีปาก “ฉันไม่ได้เหยียบโดนคุณ”

“ฉันเจ็บเท้าขนาดนี้ ยังมาบอกว่าเธอไม่ได้เหยียบฉันอีกงั้นหรือ” ผู้หญิงคนนี้กล่าวโทษเธอ

ถังจือซย่าคิดสักพัก ผู้หญิงคนนี้มายืนด้านหน้าเธอเพื่อตั้งใจให้เธอชนและเธอก็ไม่อยากที่จะสนใจแล้ว “ขอโทษนะคะ หลีกทางให้ที ฉันต้องการออกไป”

“อยากไปงั้นหรือ จะไปง่ายๆ แบบนี้ได้อย่างไร” หลังจากพูดจบ ผู้หญิงคนนี้ก็คว้าชุดราตรีของถังจือซย่าไว้และกระชากมันออกมา ผ้าซาตินขาดออกเสียงดังฟู่

ไหล่ของถังจือซย่าถูกเปิดออก เธอรีบเอื้อมมือไปปิดในทันที

หวงหมิงถอดเสื้อสูทด้านนอกออกแล้ว แต่มีใครบางคนที่เร็วกว่า เขาพาดเสื้อสูทไปบนไหล่ของเธอ และเอาตัวบังหน้าอกของเธอไว้

ถังจือซย่าอดไม่ได้ที่จะหันไปมองด้วยความซาบซึ้งใจ ขณะนี้เธอพึ่งรู้ว่าคนนั้นคือสีจิ่วเฉิน

คำว่าขอบคุณสองพยางค์นี้ เธอรู้สึกว่าส่งเสียงออกไปยากลำบากเหลือเกิน ถึงขนาดที่เธอไม่ต้องการสูทของผู้ชายคนนี้

“นำชุดของคุณออกไป” แม้ว่าถังจือซย่าจะถูกคนมองหลายคน แต่เธอก็ไม่อยากรับความหวังดีจากเขา

“อย่าโวยวาย” สีจิ่วเฉินออกคำสั่งเสียงเข้ม ผู้หญิงคนนี้ถูกเปิดขนาดนี้ยังเอาแต่ใจอยู่อีกหรือ