รักป่วน ๆ ฉบับแม่เลี้ยงเดี่ยว นิยาย บท 19

เมื่อกลับถึงร้าน ผู้จัดการร้านเห็นชุดราตรีที่ฉีกขาดและฟังคำอธิบายของถังจือซย่า เธอยิ้มและพูดว่า “ไม่เป็นไรค่ะ คุณถังไม่ต้องกังวล ชุดราตรีชุดนี้ได้ซื้อประกันไว้แล้ว ขอแค่มีใบรับประกันก็เพียงพอแล้ว”

“ขอโทษนะคะ ขอโทษนะคะ ขอโทษจริงๆ ค่ะ” ถังจือซย่าแสดงความรู้สึกผิดมากขึ้น

“ขอแค่คุณสนุกกับงานก็เพียงพอแล้ว” ผู้จัดการร้านพูดปลอบใจเธอ

ถังจือซย่าขึ้นแท็กซี่อีกครั้งเพื่อที่จะกลับบ้าน เธอรู้สึกเสียใจจริงๆ แต่ตอนนี้เธอรู้สึกเหนื่อยมาก เธออยากรีบกลับบ้านไปนอนกอดลูกและหลับไป

ถังจือซย่ากลับถึงบ้านเวลาประมาณสี่ทุ่ม เธอเห็นพ่อของเธอยังเล่นเป็นเพื่อนลูกอยู่ จึงบอกกับพ่อว่า “พ่อคะ พ่อกลับไปพักผ่อนเถอะ!”

“จือซย่า เฉินเฉินฉลาดมากเลย ไม่เหมือนกับเด็กสี่ขวบเลย เธอเลี้ยงลูกมาดีจริงๆ” ถังจวิ้นพูดชม

ถังจือซย่าอดไม่ได้ที่จะฝืนยิ้มออกมา เธอไปเลี้ยงลูกตอนไหนกัน ความสามารถของลูกทั้งหมดเป็นเพราะเขาเรียนรู้ด้วยตัวเองทั้งนั้น เธอทำเพียงแค่อยู่ข้างๆ ลูกเท่านั้น

หลังจากส่งพ่อเสร็จแล้ว ถังจือซย่าก็ไปอาบน้ำ เธอกอดลูกชายด้วยความเหนื่อยล้าและจูบเบาๆ “เฉินเฉิน เด็กดี นอนกันเถอะ”

เด็กน้อยที่เล่นมาทั้งวันก็เหนื่อยมากเช่นกัน ผ่านไปไม่นาน เขาก็ผล็อยหลับไปในอ้อมแขนของเธอ แต่ถังจือซย่ากลับนอนไม่หลับ เธอก้มลงไปมองใบหน้าของลูกชาย

ทันใดนั้น ภายในใจของเธอก็ตื่นตกใจ ทำไมยิ่งมองหน้าน้อยๆ ของลูกยิ่งรู้สึกว่าเขาเหมือนสีจิ่วเฉินมากขึ้นเรื่อยๆ

เธอคิดว่า คงเป็นเพราะลูกของเขาหล่อเหลาเช่นกัน มีคำกล่าวที่ว่าคนหน้าตาดีก็เหมือนกันไปหมด คนขี้เหร่ถึงจะแปลกประหลาดไม่ใช่หรือ

พิสูจน์แล้วว่าลูกโตไปต้องหล่ออย่างแน่นอน

ถึงแม้ว่าบุคลิกของสีจิ่วเฉินจะไม่ค่อยดีเท่าไหร่ ตาบอดอีกต่างหาก แต่เขาหล่อมาก ข้อนี้ไม่สามารถปฏิเสธได้จริงๆ

วันถัดมา ถังจือซย่าเล่าเรื่องที่เกิดขึ้นภายในงานเลี้ยงของงานแสดงเครื่องประดับให้จ้านฉิงเหย่ฟัง จ้านฉิงเหย่คอยเป็นห่วงว่าเธอได้รับบาดเจ็บหรือไม่

“อีกไม่กี่วันฉันก็จะกลับประเทศแล้ว ฉันจะกลับไปปกป้องเธอเอง” จ้านฉิงเหย่พูดออกมาอย่างจริงจัง

“รอนายกลับมาแล้วฉันจะเลี้ยงข้าวนายมื้อใหญ่เลย”