รักป่วน ๆ ฉบับแม่เลี้ยงเดี่ยว นิยาย บท 154

ในเวลานี้ ขณะที่เธอหยิบโทรศัพท์ขึ้นมาคำนวณค่าใช้จ่ายเล็กๆ น้อยๆ เธอก็เห็นข้อความจากสีจิ่วเฉินปรากฏที่หน้าจอ

[ฉันจัดการเอง]

เมื่อเห็นสี่คำนี้ หัวใจของถังจือซย่าก็เต้นตึกตัก ผู้ชายคนนี้ต้องการจะบอกอะไร

สิบนาทีต่อมา หลี่เหมยก็ส่งลูกค้าท่านนั้นกลับไป เธอเคาะประปูห้องทำงานของถังจือซย่า “จือซย่า ทำงานเพิ่มหน่อยนะ พยายามออกแบบให้ทันภายในสามวันล่ะ อย่าทำให้ลูกค้าผิดหวัง”

“ได้ค่ะ สองวันนี้ฉันจะทำงานล่วงเวลาเพื่อออกแบบให้เสร็จค่ะ” ถังจือซย่ารับปาก องค์ประกอบของการออกแบบงานนี้ก็เป็นแบบที่เธอถนัด คงจะไม่ยุ่งยากเกินไป

หลี่เหม่ยเชื่อมั่นในสามารถของเธอ พวกเขาปรึกษากันอีกสักครู่แล้วเธอก็ออกไป

ถังจือซย่าจ้องมองไปที่แบบร่าง เธอตั้งใจว่าจะหาแรงบันดาลใจสักหน่อย ก็เห็นจ้านฉินเหย่เดินเข้ามา เขามองไปที่เขาด้วยความรู้สึกผิด “จือซย่า ฉันจะพาเธอกับเฉินเฉินไปกินข้าววันอื่นแล้วกัน คืนนี้ฉันมีธุระ”

ถังจือซย่าไม่แปลกใจหลังจากที่ได้ยิน เธอยิ้มออกมา “ไม่เป็นไร รอนายว่างแล้วค่อยนัดกัน”

“ฉันพึ่งได้รับแจ้งว่ามีบริษัทต่างชาติอยากให้โรงแรมของฉันจัดตั้งทีมต่างประเทศ ฉันต้องรีบกลับไปประชุม” จ้านฉิงเหย่พูดออกไปด้วยความรำคาญใจ

ถังจือซย่ารีบพูดปลอบเขา “ไปเถอะ! นายพึ่งรับช่วงต่อบริษัท อย่าทำให้พ่อนายผิดหวัง”

จ้านฉิงเหย่พูดไม่ออก ไม่ง่ายเลยที่จะมีเวลาพาเธอไปกินข้าว แต่กลับโดนขัดขวางซะงั้น

เมื่อเห็นว่าจ้านฉิงเหย่ออกไปแล้ว ถังจือซย่าก็นิ่งค้างไปสักพัก สีจิ่วต้องทำเรื่องใหญ่ขนาดนี้เพื่อที่จะกินกับข้าวฝีมือเธอเลยหรือ ส่งคนจากบริษัทต่างชาติเข้าไปให้จ้านฉิงเหย่หรือ

ในเวลานั้นเอง โทรศัพท์ตั้งโต๊ะของเธอก็ดังขึ้น เธอยื่นมือออกไปรับโทรศัพท์ “ฮัลโหล ใครคะ”

“เขาไปหรือยัง” เสียงที่ชวนให้หลงใหลของคนปลายสายดังขึ้น

ถังจือซย่าหมดคำจะพูด “คุณต้องทำให้เขาออกไปให้ได้เลยหรือ”

“ทำไม เธอรอคอยที่จะไปกินข้าวกับเขาหรือ” จู่ๆ เสียงปลายสายก็เหมือนจะอันตรายขึ้นมา

“ก็ได้! เย็นนี้ฉันจะไปซื้อของ” ถังจือซย่าทำได้เพียงทนทำกับข้าวให้เขาต่อไป

ชายปลายสายคาดคั้นคำตอบ “ตอบคำถามฉันมา”

เธอไม่อยากให้ผู้ชายคนนี้ได้ใจเกินไป ถังจือซย่าจึงแกล้งทำให้เขาโมโห เธอตอบเขาไปว่า “ใช่! ฉันรอคอยมาก”

ถังจือซย่าถือสายโทรศัพท์ดังตุ๊ดๆ อยู่สักพักใหญ่ๆ ผู้ชายคนนี้ทำไมถึงโกรธเหมือนกับเด็กๆ อย่างนี้

จะว่าไปแล้ว เขามีสิทธิ์อะไรมาโกรธกันล่ะ!