รักป่วน ๆ ฉบับแม่เลี้ยงเดี่ยว นิยาย บท 153

ถังจือซย่ากดไปที่โทรศัพท์สายใน ให้หลี่เสี่ยวซินนำแก้วใบใหม่มาให้เธอ เธอถือแก้วของเธอไว้ในมืออย่างแน่นหนา

ในหัวของถังจือซย่ามีภาพเหตุการณ์หนึ่งสว่างวาบขึ้นมา ตอนอยู่ที่บ้าน สีจิ่วเฉินดื่มน้ำจากแก้วของเธอตลอดเวลา แต่เธอก็ไม่ได้มีปฏิกิริยารุนแรงขนาดนี้ นี่มันเกิดอะไรขึ้น

ทำไมจ้านฉิงเหย่ดื่มไปแค่อึกเดียวเธอถึงมีปฏิกิริยารุนแรงขนาดนี้

“เย็นนี้จำเป็นต้องไปกินข้าวกับพวกเราจริงๆ หรือ” ถังจือซย่าดื่มน้ำในแก้วของตัวเองและถามออกไปตามจิตใต้สำนึก

จ้านฉิงเหย่ยกน้ำขึ้นดื่มด้วยความสง่างาม “ต้องเลี้ยงอาหารมื้อใหญ่พวกเธอ”

“งั้นก็ได้ ฉันยังมีที่ต้องจัดการอยู่ รอฉันเลิกงานก่อนแล้วกัน!”

จ้านฉิงเหย่ลุกออกจากที่นั่งของเธอเพื่อให้เธอนั่ง จู่ๆ เขาก็คิดอะไรขึ้นมาได้ เขาลุกขึ้นและพูดว่า “ฉันไปที่ห้องของญาติผู้พี่ฉันสักหน่อย อีกเดี๋ยวจะลงมาหา”

“ได้สิ” ถังจือซย่าเท้าคางและพยักหน้า

จ้านฉิงเหย่เดินไปถึงที่ประตูและหันหน้ากลับมามองผู้หญิงที่อยู่หน้าโต๊ะทำงาน “จือซย่า เธอสนิทกับญาติผู้พี่ของฉันไหม”

ถังจือซย่าตอบกลับไปทันควัน “ไม่สนิท พวกเราไม่สนิทกันสักนิดเดียว”

จ้านฉิงเหย่ยิ้มและผลักประตูเดินออกไป

ถังจือซย่าอดไม่ได้ที่จะถอนหายใจออกมา ทำไมถึงรู้สึกว่าเหมือนเธอไปเป็นชู้กับสีจิ่วเฉินอย่างไรอย่างนั้น ทำไมต้องโกหกตลอดเวลาอย่างนี้ด้วยเนี่ย!”

เมื่อคิดอย่างรอบคอบแล้ว เธอกับสีจิ่วเฉินก็ไม่มีความสัมพันธ์อะไรกันจริงๆ ไม่นับว่าโกหกหรอก! เธอพูดปลอบใจตัวเอง

ถังจือซย่าหยิบโทรศัพท์ขึ้นมาและส่งข้อความไปหาใครบางคน

[คืนนี้ฉันจะพาเฉินเฉินกับจ้านฉิงเหย่ไปกินข้าวนะ จะไม่ทำกับข้าวแล้ว] พอส่งข้อความเสร็จ ถังจือซย่าก็ถอนหายใจออกมา ดีใจที่ได้พักผ่อนหนึ่งคืน

ในเวลานั้นเอง หลี่เหมยก็เดินเข้ามา เธอพาผู้หญิงวัยรุ่นคนหนึ่งเข้ามาด้วย

“จือซย่า มีลูกค้ามาหาด้วยตัวเองแล้ว”

ตอนนี้ถังจือซย่ารู้สึกมืดมนเล็กน้อยเมื่อได้รับงานสั่งทำจากลูกค้า แต่เธอก็ยังรีบลุกขึ้นทักทายอย่างมีมารยาท “สวัสดีค่ะ”

“นักออกแบบถัง คืออย่างนี้ค่ะ เพื่อนของฉันสนใจงานออกแบบของคุณมาก เธออยากจะสั่งทำสร้อยคอให้กับแฟนของเธอ”