รักป่วน ๆ ฉบับแม่เลี้ยงเดี่ยว นิยาย บท 155

ฉู่เฮ่าที่อยู่ด้านนอกเคาะประตูและเข้ามาแจ้งว่า “ประธานสีครับ คุณซ่งมาครับ”

สีจิ่วเฉินขมวดคิ้ว “ให้เธอเข้ามา”

ซ่งซานเผยยิ้มที่ชวนหลงใหลออกมาและเรียกเขาอย่างอ่อนหวาน “จิ่วเฉิน ฉันเอาชายามบ่ายและขนมหวานมาส่งให้คุณ”

เธอมาในเวลานี้เพราะว่าอยากจะชวนสีจิ่วเฉินไปรับประทานอาหารเย็น

“ต่อไปนี้ไม่ต้องมาส่งแล้ว ผมไม่ค่อยชอบกินของหวาน” สีจิ่วเฉินเอนตัวไปด้านหลัง เสื้อเชิ้ตสีขาวทำให้เธอยากจะหักห้ามอารมณ์ โดยเฉพาะท่าทางเหน็ดเหนื่อยเมื่อยล้าที่ดูน่าหลงใหลนั่น

หัวใจของซ่งซานเต้นแรง ผู้ชายที่หล่อเหลาและสูงส่งเช่นนี้ จะมีผู้หญิงที่ไหนไม่หวั่นไหวบ้าง

ซ่งซานคำนวณเวลา และเดินเข้าไปใกล้สีจิ่วเฉินทีละก้าว ในใจคิดว่า ถังจือซย่าคงจะใกล้จะมาถึงแล้วใช่ไหม!

ขณะนี้ ถังจือซย่าได้รับแจ้งจากซูเหม่ย เธอขึ้นไปชั้นบนโดยไม่ได้คิดอะไรมาก ผู้ชายที่โกรธเป็นฟืนเป็นไฟที่โทรศัพท์มาเมื่อกี้ ตอนนี้จะเรียกเธอไปทำไมอีกล่ะ

คงจะไม่ได้จะใช้เรื่องงานเป็นข้ออ้างเพื่อด่าเธอหรอกใช่ไหม

ซ่งซานเดินไปถึงที่ข้างกายสีจิ่วเฉินแล้ว จู่ๆ เธอก็ก่ายหน้าผาก “โอ๊ย...”

“คุณเป็นอะไร” สีจิ่วเฉินลุกยืนขึ้น สังเกตอาการเธอ

ทันใดนั้นเอง ซ่งซานเหมือนจะได้ยินเสียงรองเท้าส้นสูงกระทบพื้น บวกกับที่กะเวลาไว้ก่อนหน้านี้ ใบหน้าของซ่งซานก็แสดงความทรมานออกมา และเซถลาเข้าไปในอ้อมแขนของสีจิ่วเฉิน

สีจิ่วเฉินใช้ประโยชน์จากแขนยาวของเขาในสถานการณ์นี้ ซ่งซานกอดไปที่เอวของเขา “จิ่วเฉิน ฉันเวียนหัวมากเลย...”

“ผมจะพยุงคุณไปพักที่โซฟา” สีจิ่วเฉินอยากเว้นระยะห่างกับเธอ

แต่ซ่งซานก็กอดเอวของเขาเอาไว้แน่น ไม่ยอมปล่อย เธอเงยหน้าขึ้นและหลับตาแน่น “จิ่วเฉิน มีอะไรเข้าไปในตาฉันก็ไม่รู้ ช่วยฉันดูหน่อยได้ไหม ฉันเจ็บมากเลย!”

สีจิ่วเฉินหรี่ตาลงและก้มลงเล็กน้อย

ในขณะนั้นเอง ประตูห้องทำงานของท่านประธานก็ถูกเปิดออก ถังจือซย่าไม่ได้เคาะประตูเพราะเธอคิดว่าสีจิ่วเฉินกำลังรอที่จะคุยกับเธออยู่แล้ว

ประตูเปิดออก สิ่งที่เธอเห็นคือชายหญิงคู่หนึ่งที่กำลังกอดกันอย่างสนิทสนม สีจิ่วเฉินก้มลงไปใกล้กับใบหน้าของซ่งซาน ในขณะที่ซ่งซานกำลังหลับตาอยู่และเงยหน้าขึ้น ราวกับกำลังรอคอยจูบจากผู้ชายคนนี้อยู่

ดวงตาของถังจือซย่าเบิกกว้าง และจ้องไปที่ภาพนั้นหลายวินาที เธอรีบพูดออกไปอย่างสุขุมและเยือกเยือน “ฉันไม่รบกวนพวกคุณแล้ว ทำต่อได้เลย”

พูดจบเธอก็หันหลังกลับและปิดประตูอย่างแรง จากนั้นก็เดินจากไป

เรื่องที่เกิดขึ้นภายในไม่กี่วินาที สีจิ่วเฉินจึงยังไม่ทันได้ตอบโต้อะไร พอเขาได้สติกลับมา ก็รีบผลักไหล่ของซ่งซานออก และดึงมือของเธอที่เกาะอยู่ที่เอวออก เขารีบพูดกับซ่งซาน “ผมจะให้ฉู่เฮ่าไปส่งคุณที่โรงพยาบาล”

พูดจบเขาก็พลั้งมือผลักซ่งซานออกไป จริงๆ แล้วเขาผลักไม่แรงเลย แต่ซ่งซานก็ใช้โอกาสนี้ล้มลงไปและนั่งอยู่ที่พื้น

“โอ๊ย...” เธอส่งเสียงตกใจออกมา

สีจิ่วเฉินที่เพิ่งก้าวขายาวของเขาไปถึงประตู ก็หันหลังกลับมามองเธอ เขากำหมัดแน่นแต่ก็ยังเดินกลับมาช่วยพยุงซ่งซานให้ลุกขึ้น

“คุณไม่เป็นไรใช่ไหม!”

“ไม่เป็นไรค่ะ จิ่วเฉิน คุณเป็นอะไรไป” ซ่งซานตั้งใจถามออกไป

“ไม่มีอะไร” สีจิ่วเฉินพูดจบก็กดเรียกปลายสาย “ฉู่เฮ่าเข้ามาหน่อย”

เพียงครู่เดียวฉู่เฮ่าก็เคาะประตูและเดินเข้ามา สีจิ่วเฉินบอกกับเขา “ส่งคุณถังไปตรวจที่โรงพยาบาลหน่อย เสร็จแล้วก็ไปส่งเธอที่บ้านด้วย”

แผนการในวันนี้ของซ่งซานสำเร็จแล้ว เธอบรรลุเป้าหมายแล้ว ฉากของเธอกับสีจิ่วเฉินเมื่อครู่นี้ ในสายตาของถังจือซย่าต้องคิดว่าเธอกับสีจิ่วเฉินกำลังจะจูบกันแน่ๆ!

“จิ่วเฉิน ฉันอยากไปทานอาหารเย็นกับคุณ” ซ่งซานพูดออกมาอย่างโศกเศร้า

“คืนนี้ผมมีธุระ ครั้งหน้าแล้วกัน!” สีจิ่วเฉินพูดจบก็หยิบโทรศัพท์บนโต๊ะและรีบออกไป

ท่าทางนั้นราวกับว่าเขากำลังตื่นตระหนกอยู่

สีจิ่วเฉินปรากฏตัวที่ห้องทำงานใหญ่ของแผนกออกแบบ เขาเดินไปที่ห้องทำงานของถังจือซย่า แต่กลับไม่เห็นใครอยู่ในนั้น เขาถามหลี่เสี่ยวซินที่อยู่ด้านนอก “ถังจือซย่าล่ะ”

“พี่จือซย่าเพิ่งจะเลิกงานก่อนเวลาไปค่ะ ประธานสีมีธุระกับเธอเหรอคะ” หลี่เสี่ยวซินถามออกไปด้วยความกังวล

สีจิ่วเฉินไม่แสดงออกถึงความตื่นตระหนกและตอบออกไปอย่างเย็นชา “ไม่มี”

พูดจบเขาเดินออกไปพลางหยิบโทรศัพท์ขึ้นมาต่อสายไปหาเธอ

ขณะนี้ถังจือซย่าอยู่บนแท็กซี่และกำลังเดินทางจะไปรับลูก เมื่อได้ยินเสียงโทรศัพท์ดังขึ้นเธอก็หยิบขึ้นมาดู เธอพ่นลมหายใจและไม่รับสายโทรศัพท์