รักป่วน ๆ ฉบับแม่เลี้ยงเดี่ยว นิยาย บท 156

เขาโทรออกหนึ่งครั้งก็ไม่ได้โทรไปอีก ถังจือซย่าหันออกไปมองจราจรที่คับคั่งนอกหน้าต่าง ภายในหัวยังคงปรากฏภาพเหตุการณ์ที่เห็นก่อนหน้านี้ไม่หยุด ทั้งที่ความเป็นจริงแล้วเธอไม่ได้มีความสัมพันธ์อะไรกับเขา เขาจะไปจูบกับผู้หญิงคนไหนก็ได้ ก็ไม่เกี่ยวอะไรกับเธอ

แต่ไม่รู้ทำไมรู้สึกเหมือนมีกองไฟกำลังแผดเผากันนะ? เขาจูบกับซ่งซานแล้วไงละ? เรื่องที่ใกล้ชิดกว่านี้พวกเขาก็เคยทำกันมาแล้ว บางทีความต้องการของสีจิ่วเฉินก็เป็นซ่งซานนี่แหละที่คอยเติมเต็มให้

ถ้าหากผู้ชายอายุราว28-29ปีแบบเขา ไม่มีความต้องการก็คงผิดปกติแล้ว ดังนั้นถังจือซย่ามั่นใจอย่างยิ่งคู่นอนของสีจิ่วเฉินต้องเป็นซ่งซานแน่นอน

ให้ตายสิ ผู้ชายคนนี้ยังกล้าใช้กำลังจูบเธอ มันน่าโมโหนัก

มารับลูกชายจากโรงเรียนอนุบาล เด็กน้อยมองซ้ายมองขวามาทางด้านหลังของเธออยู่สักพักแล้วจึงเงยหัวเล็กๆขึ้นมา “หม่ามี้ อาสีละ? ทำไมเขาไม่มา?”

“เย็นนี้เขามาไม่ได้แล้ว เขามีธุระที่ต้องทำ” ถังจือซย่าอธิบายไปหนึ่งประโยค และจูงมือลูกชายเดินออกมา ในขณะนั้นเอง ดวงตาทั้งสองข้างของเด็กน้อยจู่ๆ ก็เป็นประกายด้วยความดีใจ สะบัดมือเธอออก “หม่ามี้ โกหกผม อาสีมาแล้วนี่ไง”

พูดจบ ก็พุ่งตัววิ่งออกไปทางนั้น ถังจือซย่าหันกลับไปมองด้านหน้า เห็นท่าทางสง่างามราศีจับของสีจิ่วเฉินปรากฏอยู่ตรงหน้า

ห่างออกไปสิบเมตร ถังจือซย่ารับรู้ได้ถึงดวงตาของเขาที่ดำมืดมิดราวกับตอนกลางคืนกำลังจับจ้องอยู่ ถังจือซย่าสีหน้าเย็นชา และจ้องเขากลับ

ไม่ใช่ว่ามีนัดกับซ่งซานหรอกหรือ? จะมาที่นี่ทำไมกัน?

“อาสี” เด็กน้อยวิ่งตรงไปที่หน้าสีจิ่วเฉิน และกระโดดเล็กน้อย สีจิ่วเฉินกางแขนออกอุ้มเขาขึ้นมา ท่าทางเป็นธรรมชาติอย่างมาก

“อาสีฮะ หม่ามี้บอกผมว่าคุณลุงยุ่งมาก ทั้งยังบอกอีกว่าคุณลุงจะไม่มาอีกด้วย!” เด็กน้อยเอียงหัวเล่า

“ยุ่งแค่ไหน อาสีก็จะมารับเธอหลังเลิกเรียน” สีจิ่วเฉินพูดจบ พร้อมยื่นมือไปลูบหัวเล็กๆของเขาเล็กน้อย “ไปเถอะ! ขึ้นรถ”

เขารู้ ขอเพียงพาเด็กน้อยขึ้นรถ ถังจือซย่าก็ต้องตามขึ้นรถมาด้วย อีกทั้งวันนี้รถของเขายังติดตั้งของบางอย่าง นั้นคือเบาะนั่งสำหรับเด็กในรถยนต์