รักป่วน ๆ ฉบับแม่เลี้ยงเดี่ยว นิยาย บท 185

“คุณตัดสินเถอะ!” สีจิ่วเฉินอ้าปากพูดอย่างเย็นชา ชัดเจนว่าเขาไม่อยากมีส่วนร่วมแล้ว เขาลุกขึ้นและเดินจากไป

เมื่อเขาเดินออกไปแล้ว ทุกคนที่อยู่ในห้องประชุมก็โล่งใจขึ้น เมื่อกี้ทำเอาพวกเขาแทบไม่กล้าจะหายใจ

“ถังจือซย่า พวกเรามาแข่งกันอย่างยุติธรรมเถอะ ถ้าเธอชนะฉัน ฉันก็จะหลีกทางให้เธอ” ไอ้หย่าทำหน้าเย้ยหยัน

“คุณไม่จำเป็นต้องหลีกทางให้ ทำให้เต็มที่เถอะ!” ถังจือซย่าตอบกลับอย่างเย็นชา

“สามคนที่ถูกเรียกชื่อเมื่อกี้อยู่ก่อนนะ ส่วนคนที่เหลือเลิกประชุมได้” หลี่เหมยให้พวกเธออยู่คุยกันต่อเป็นการส่วนตัว

“ภารกิจในการประเมินผลครั้งนี้ ก็คือจะให้ทุกคนรับผิดชอบบริหารร้านค้าคนละหนึ่งร้าน ยอดขายของใครที่มากที่สุด คนนั้นก็จะชนะไป แต่ไม่อนุญาตให้รวมยอดจากเพื่อนฝูงหรือญาติพี่น้องเข้าไปด้วย จะต้องเป็นลูกค้าทั่วไปเท่านั้น”

“พวกคุณสามารถไปที่ร้านเพื่อประสานงานกับผู้จัดการไว้ หรือจะอยู่ประจำการที่ร้านเลยก็ได้ สรุปคือ พวกคุณมีอำนาจในการตัดสินใจทุกอย่างในร้าน เราจะใช้ยอดขายของเดือนหน้าเป็นเกณฑ์ตัดสิน”

ทั้งสามคนจะต้องเลือกกันคนละหนึ่งร้าน ถังจือซย่าสุ่มเลือกหนึ่งร้าน เมื่อเธอตั้งใจที่จะเข้าร่วมแล้ว เธอจะไม่ยอมแพ้อย่างง่ายๆ

“ถังจือซย่า ถ้าแน่จริงก็อย่าพึ่งประธานสีล่ะ มาแข่งกันอย่างยุติธรรม”

“ถ้าฉันจะพึ่งเขาจริงๆ ก็คงรับตำแหน่งนี้ไปตั้งแต่เมื่อกี้แล้ว” ถังจือซย่าแย้ง

“ถังจือซย่า เธอใช้กลอุบายอะไรทำให้ประธานสีดูแลเป็นพิเศษกันแน่ หรือว่าเธอมีความสัมพันธ์กับประท่านสีจริงๆ” ไอ้หย่าพูดด้วยน้ำเสียงที่เย็นชาและเจ็บแสบ

ถังจือซย่ามองไปที่เธออย่างเยือกเย็น ไม่อยากพูดอะไร หลี่เหมยที่อยู่ข้างๆ ก็พูดขึ้น “เอาน่า เป็นเพื่อนรวมงานกัน พูดอะไรก็เกรงใจกันหน่อย”

“ถังจือซย่า ฉันไม่แพ้เธอหรอก” ไอ้หย่าสะบัดเอกสารทิ้งแล้วเดินจากไปอย่างเย่อหยิ่ง

ถังจือซย่ากลับไปที่ห้องทำงาน ก็ได้รับสายโทรศัพท์จากพ่อ ในตอนที่เธอบอกว่าจะไม่พาลูกชายไปด้วย ถังจวิ้นก็ถามทันที “ทำไมถึงไม่พาเฉินเฉินมาด้วย”

“พ่อคะ ในงานเลี้ยงคนเยอะมาก หนูกลัวว่าเฉินเฉินจะวิ่งเล่นไปทั่ว อีกอย่างหนูก็จัดการไว้เรียบร้อยแล้ว”

“แบบนั้นก็ได้! ถ้าลูกจัดการหมดแล้ว ก็ให้เฉินเฉินอยู่ที่บ้านก็ได้!” ถังจวิ้นเคยผ่านเหตุการณ์ที่เด็กน้อยเดินหลงไปครั้งก่อน เขาจึงไม่กล้าที่จะประมาทอีก

“แต่งตัวสวยๆ หน่อยนะ” ถังจวิ้นพูดกำชับเป็นสิ่งสุดท้าย

ถังจือซย่าก้มหน้ามองชุดที่ใส่ในวันนี้ มันเป็นชุดทำงานทั่วไป ด้านบนเป็นเสื้อเชิ้ตผ้าซาตินสีเทา ท่อนล่างเป็นกระโปรงแนบสะโพก เธอไม่ได้เตรียมชุดพิเศษอื่นไว้เลย

ตอนกลางวัน ถังจือซย่าก็ไปกินข้าวกับหลี่เหมย หลี่เหมยบอกกับเธอว่า ของที่สั่งโรงงานทำในครั้งก่อนมีแม่พิมพ์ออกมาแล้ว ต่อไปก็ให้คนงานที่ชำนาญขึ้นรูปด้วยมือ ถ้าไม่มีปัญหาอะไร สินค้าน่าจะผลิตเสร็จในสิ้นเดือนนี้

ถังจือซย่ารู้สึกถึงความสำเร็จ เธอหวังว่าจะทำกำไรให้บริษัทได้มากขึ้น

บ่ายสามโมง ถังจือซย่าก็เรียกหลี่เสี่ยวซินเข้ามา เพื่อให้เธอช่วยดูแลลูกชายแทนเธอในคืนนี้ ซึ่งหลี่เสี่ยวซินก็ยินดีเป็นอย่างมาก

สี่โมงห้าสิบนาที ถังจือซย่าก็พาหลี่เสี่ยวซินมารับลูกชายที่โรงเรียนอนุบาล เมื่อเข้าไปในห้องเรียน ครูสาวก็พูดด้วยความตกใจ “คุณแม่เฉินเฉิน มาทำอะไรคะ คุณพ่อเฉินเฉินมารับเขาไปแล้วนะคะ”

หัวใจของถังจือซย่าสั่นไหว เธอสอบถาม “คุณมั่นใจว่าเป็น...เป็นพ่อของเขามารับด้วยตัวเองเหรอคะ”

ครูสาวตอบอย่างมั่นใจ “ใช่ค่ะ พ่อของเขามารับด้วยตัวเองเลย”

“โอเค ขอบคุณค่ะ” ถังจือซย่ารู้สึกรำคาญใจจริงๆ ทำไมสีจิ่วเฉินถึงมารับลูกชายของเธอไปโดยที่ไม่บอกกล่าวกับเธอก่อน

“พี่จือซย่า พ่อของเฉินเฉินทำอะไรคะ!” หลี่เสี่ยวซินสอบถามด้วยความอยากรู้อยากเห็น