รักป่วน ๆ ฉบับแม่เลี้ยงเดี่ยว นิยาย บท 195

สีจิ่วเฉินยังไม่ทันได้ตั้งสติ ถังจือซย่าก็ยื่นมือออกไปจับเเขนของเขา บังคับดึงเขาขึ้นมา “พ่อ คุณอาทุกท่าน พวกคุณค่อยๆ ทานนะคะ พวกเรามีธุระ ขอตัวก่อน”

“เฮ้…”ถังชิงชิงรีบเรียก

ตอนที่สีจิ่วเฉินโดนผู้หญิงคนนี้ลากออกจากงาน เขาถึงได้เข้าใจขึ้นมา ผู้หญิงคนนี้กลัวว่าเขาจะโดนชนแก้วจนเมา จึงตั้งใจหาข้ออ้างให้เขาออกจากงาน! เเล้วยังดื่มเเทนเขาหนึ่งแก้ว!

ที่แท้ก็ห่วงใยเขานั่นเอง

ในที่สุดถังจือซย่าก็ลากเขามาที่หน้าประตูลิฟท์ชั้นสาม ฉู่เฮ่าเพิ่งลงมือกินข้าว พอเห็นเจ้านายจะกลับ เขารีบตักข้าวกินสองสามคำเเล้วลุกออกมา

“ประธานสี จะกลับเเล้วเหรอครับ”

“เขาโดนชนเเก้วตลอด ฉันกังวลว่าดื่มมากไปจะเกิดเรื่องขึ้นกับเขา ฉู่เฮ่าคุณพาเขากลับไปก่อนเถอะ!” ถังจือซย่าหันไปพูดกับฉู่เฮ่า

สีจิ่วเฉินหรี่ตา ส่งสายตาเย็นชาไปที่ฉู่เฮ่า สื่อความหมายเป็นนัย

ฉู่เฮ่าจงใจยกข้อมือขึ้นดูเวลา “คุณถังขออภัย ผมไปส่งประธานสีกลับบ้านไม่ได้ครับ พ่อผมเข้าโรงพยาบาล”

ถังจือซย่าตกใจ “หา! งั้นคุณยังไม่รีบไปอีก”

“ผมจะไปโรงพยาบาลเดี๋ยวนี้”

ลิฟท์มาถึงชั้นหนึ่ง ทั้งสามคนออกจากลิฟท์ ฉู่เฮ่ารีบโบกรถเเล้วจากไป ถังจือซย่าหันไปถามใครคนนั้น “รถของคุณล่ะ”

เวลานี้ บอดี้การ์ดขับรถของเขาเข้ามา ถังจือซย่าดึงประตูรถเเล้วพูด “รีบขึ้นรถกลับบ้านเถอะ!

“เธอไปเป็นเพื่อนฉันสิ” สีจิ่วเฉินคว้าเเขนเธอไว้ไม่ให้เธอไป

ถังจือซย่าเห็นว่าเป็นเวลาเจ็ดโมงสี่สิบนาทีเเล้ว เธอก็ต้องไปรับลูกชายเช่นกัน เธอพยักหน้าตอบ “ก็ได้!”

ถังจือซย่าเดินไปขึ้นรถอีกด้าน สีจิ่วเฉินถึงเอี้ยวตัวเข้าไปนั่ง พอประตูรถปิด รถเก๋งสีดำก็ค่อยๆ เคลื่อนออกไปอย่างสง่า

ในงานเลี้ยงอาหารค่ำ ถังชิงชิงรู้สึกผิดหวังเป็นอย่างมาก เธอไม่รู้สึกอยากอาหาร ต่อให้เธอใส่สวยกว่านี้ เเต่งหน้างามกว่านี้ก็ไม่มีประโยชน์อะไร สีจิ่วเฉินไปเเล้ว เเละพาเอาหัวใจเเละวิญญาณของเธอไปด้วย

คังเฮ่าเซวียนก็ดื่มเหล้าจนเมาอยู่ข้างๆ ดูออกว่า ถังจือซย่าหาข้ออ้างเพื่อดื่มเหล้าเเทนสีจิ่วเฉิน เธอดูเหมือนเป็นห่วงเป็นใยเจ้านายใหญ่คนนี้มาก

ในรถเก๋ง บรรยากาศอึมครึมเล็กน้อย ยังมีกลิ่นเหล้าอบอวลอยู่ในอากาศ สีจิ่วเฉินถอดสูทตัวนอกออก ดึงเนคไทออก ปลดกระดุมสามเม็ดเเรกของเสื้อเชิ๊ตเพื่อระบายความร้อน

ถังจือซย่าหันไปมองเขาปราดหนึ่ง เสื้อเชิ๊ตทำมือคุณภาพดี ในเสื้อเชิ๊ตมีรูปเเขนที่เเน่นกระชับเเละแข็งแรงของชายหนุ่ม ใต้คอเสื้อ กระดูกไหปลาร้าโผล่ออกมาครึ่งหนึ่ง ดูเข้ากันกับดวงตาที่เซ็กซี่น่าดึงดูด มองจากภายนอกดูอ่อนโยน แต่ก็ซ่อนความดุร้ายเอาไว้ภายใน

“คุณกลับบ้านเถอะ! อีกประเดี๋ยวฉันจะเรียกรถไปรับเฉินเฉิน” ถังจือซย่าหันไปพูดกับเขา

“ เธอไม่ดูเเลฉันหน่อยเหรอ” สีจิ่วเฉินเหล่มองเธอด้วยดวงตาฟีนิกซ์

ถังจือซย่ามองเขาอย่างพูดไม่ค่อยออก “คุณไม่เป็นไรเเล้วทำไมฉันต้องดูเเลคุณด้วย”

“ใครบอกว่าฉันไม่เป็นไร ตอนนี้ฉันเมานิดหน่อยเเล้วก็รู้สึกไม่ค่อยสบายด้วย” สีจิ่วเฉินจงใจแกล้งทำเป็นไม่มีเเรง

เเต่พูดตามความจริง เบียร์พวกนั้นทำให้ในกระเพาะเขาปั่นป่วน ทำให้เขารู้สึกไม่สบายจริงๆ

“คุณไม่สบายตรงไหน” ถังจือซย่ารีบมองมาด้วยดวงตาคู่สวย

“ดื่มตอนท้องว่างทำให้ปวดกระเพาะนี่ บ้านของเธอยังมียาเเก้โรคกระเพาะอยู่ใช่ใหม ฉันจะไปกินสักสองเม็ด” สีจิ่วเฉินพูดจบก็หันไปบอกที่อยู่บ้านของเธอให้บอดี้การ์ดข้างหน้า

ถังจือซย่าไม่ทันได้เเย้ง เธอไม่พอใจเล็กน้อย “ยาเเก้โรคกระเพาะนี่ที่ไหนก็หาซื้อได้ ทำไมต้องไปบ้านฉัน บ้านคุณไม่มีหรือไง”

“ฉันต้องการให้เธอดูเเลฉัน” สีจิ่วเฉินพูดจบก็เอนหลังพิงเก้าอี้หลับตาลง เเต่คิ้วของเขายังขมวดเเน่น

ราวกับกำลังอดทนกับอะไรสักอย่าง

ถังจือซย่าหันกลับมาเห็นท่าทางของเขา ก็เอนตัวไปดูเขาโดยไม่ได้ตั้งใจ พูดออกมาด้วยความกังวล “เป็นอะไรไปคะ”