รักป่วน ๆ ฉบับแม่เลี้ยงเดี่ยว นิยาย บท 196

ผู้ชายลืมตาขึ้นมา สายตาที่มืดทึบเสมือนมหาสมุทรมีความเบลอนิดหน่อย ชัดเจนเลยว่าเขายังเมาอยู่

เมื่อกี้ดื่มเหล้าหนักไป ตอนนี้เพิ่งโงหัวขึ้น

บอดี้การ์ดขับรถมาจอดที่หน้าประตูหมู่บ้านของถังจือซย่า บอดี้การ์ดรีบมาเปิดประตู แล้วยื่นมือไปพยุงสีจิ่วเฉิน สีจิ่วเฉินผลักบอดี้การ์ดออก “ผมไม่เป็นไร ไม่ต้องพยุง”

ถึงแม้จะเมาแล้ว แต่ผู้ชายระวังภาพลักษณ์อันเคร่งขรึมต่อหน้าถังจือซย่ามาก เขาไม่อยากให้เธอรู้สึกว่าเขาไม่ได้เรื่อง

“พี่บอดี้การ์ดค่ะ อย่าเพิ่งไป เดี๋ยวคุณต้องส่งเขากลับบ้าน” ถังจือซย่าหันไปบอกกับบอดี้การ์ด

“ได้ครับ ผมจะรอประธานสีที่นี่ครับ” บอดี้การ์ดพยักหน้า

สีจิ่วเฉินเพิ่งเดินได้สองก้าว ถังจือซย่าก็เข้ามาช่วยพยุงเขาเองเลย “คุณระวังหน่อยดูทางด้วย”

แน่นอนว่าสีจิ่วเฉินไม่ได้เมาถึงขั้นเดินลอยขนาดนั้น แต่แขนบางๆ ที่พยุงแขนเขาอยู่นั้นทำให้เขาอารมณ์ดีขึ้นมาเลย เขาก็ไม่ดึงออก บางครั้งก็ต้องทำตัวอ่อนแอต่อหน้าผู้หญิงคนนี้บ้าง

เดินผ่านสวนดอกไม้ที่ดูโรแมนติกยามค่ำคืนไป จนไปถึงลิฟต์ ตลอดทางจนถึงชั้นของถังจือซย่า ถังจือซย่าเปิดประตู ขายาวๆ ของสีจิ่วเฉินก้าวเข้าไป

บ้านที่มีแค่สองห้องนอนเล็กๆ นี้ มีพลังงานที่รุนแรงอยู่อย่างหนึ่ง ที่ทำให้เขารู้สึกว่ามันสบายและน่าอยู่กว่าบ้านตัวเอง

เขาบิดขี้เกียจแล้วนอนลงไปบนโซฟา นอนทับแขนและมองไปที่ผู้หญิงที่กำลังหายาเทน้ำอยู่

“ฉันจำได้ว่าอยู่ตรงนี่! ทำไมหาไม่เจอแล้วเนี่ย? หรือว่าฉันทิ้งไปแล้ว?" เสียงผู้หญิงคุยกับตัวเองดังมาจากทางตู้

ชายหนุ่มก็ไม่รีบร้อนนะ ถ้าคืนนี้เธอหากล่องยากล่องนั้นไม่เจอเลยจะดีมาก เขาจะได้มีเหตุผลอยู่กับเธอทั้งคืน

ช่วงนี้ถังจือซย่ายุ่งกับงานมากจนความจำสับสนไปหน่อย ในที่สุด เธอจำได้คร่าวๆ ว่ายาสองกล่องนั้นเธอเอาไปไว้ในตู้ที่อยู่ในห้อง เธอเลยรีบเข้าไปหาที่ห้อง หาเจอจริงๆ ด้วย

ถังจือซย่าดูวิธีใช้เสร็จ กดยาออกมาสามเม็ด แล้วเทน้ำอุ่นให้เขาแก้วหนึ่ง

“นี่ ยาอยู่นี้ คุณดื่มลงไปเลย!” ถังจือซย่าเอายาไปวางไว้บนโต๊ะน้ำชา รอดูผู้ชายคนนี้ดื่ม