รักป่วน ๆ ฉบับแม่เลี้ยงเดี่ยว นิยาย บท 197

“ถังจือซย่า คุณหนีแบบนี้มันสนุกเหรอ? คุณห่วงผม ชอบผมก็พูดตรงๆ ผมไม่หัวเราะคุณหรอก” สายตาของผู้ชายจ้องมองไปที่ใบหน้าที่เล็กเธอ สามารถเห็นความลึกซึ้งในสายตาเขาได้ชัดเจน

ถังจือซย่าอึ้งไปเลย แต่รอตอนที่เธอตั้งตัวได้ ฝ่ามืออันใหญ่อีกข้างของผู้ชายได้จับไปที่คางของเธอ แล้วจูบอย่างเอาแต่ใจลงมา

“อุ๊ป…” ตาคู่สวยของถังจือซย่าค้างไปเลย ผู้ชายคนนี้เอาเปรียบเธออีกแล้วเหรอ?

ทำไมเธอชอบเผลอตลอดเลย? หนีไม่พ้นชะตากรรมที่โดนจูบทุกครั้งเลย ผู้ชายคนนี้เจ้าเล่ห์จริงๆ

ริมฝีปากของผู้ชายคนนี้เต็มไปด้วยกลิ่นอายของความเมา เขาจูบได้รุนแรงมาก ราวกับว่าจะฝั่งลมหายใจของตัวเองลงไปที่เธองั้นแหละ

ไม่มีลูกชายอยู่บ้าน บ้านหลังนี้เลยกลายเป็นสถานที่ที่ชายหนุ่มสามารถอวดดีได้ จูบนี้ ดำเนินไปเรื่อยๆ จนกระทั่งเขาจะพอใจ เขาถึงกับหายใจหอบจนต้องปล่อยเธอออก เพราะถ้ายังจูบลงไปต่อ เขาก็ทรมานจนเกินจะทานทน

และฝั่งถังจือซย่าก็ไม่ดีกว่าเขาเลย แก้มเริ่มแดง หายใจหอบ เธอยกมือขึ้นกะทันหันกะว่าจะตีคน แต่ตอนที่เธอกำลังจะลงมือ สายตาที่โกรธของเธอมองไปเห็นสายตาที่ลึกซึ้งคู่หนึ่ง

สายตาของชายหนุ่มกำลังสะท้อนใบหน้าของเธอ มันดำมืดและดูสดใส และไม่รู้เพราะอะไร ถังจือซย่าเหมือนจะอ่านสายตาที่ลึกซึ้งของเขาออก

“ถังจือซย่า ผมชอบคุณ” เสียงที่แหบของผู้ชาย สารภาพรักออกมาโดยตรง

ฝ่ามือที่ยกเมื่อกี้ ไม่ได้ตบลงไปบนใบหน้าอันหล่อเหลาของผู้ชาย แต่คือวางมันลงอย่างแข็งทื่อแทน

“ทำไมตีผมไม่ลงแล้วเหรอ?” ผู้ชายหัวเราะแห้ง

“สีจิ่วเฉิน ฉันไม่ได้ชอบคุณ” ถังจือซย่าจ้องอย่างตาโต แล้วตอบกลับเขาอย่างเสียงดัง

ตาที่ยิ้มอยู่ของผู้ชายนิ่งไปเลย “ที่ผมทำมันไม่พอ หรือว่าผมทำอะไรให้คุณโกรธอีกแล้วเหรอ?”

“เอาเปรียบฉันไปด้วย แล้วบังคับให้ฉันชอบคุณไปด้วย คุณคิดว่ามันเป็นไปได้ไหม?” ถังจือซย่ายิ้มนิ่งๆ ไปทีหนึ่ง ผู้ชายคนนี้เชื่อมั่นตัวเองถึงขั้นว่า ไม่ว่าผู้หญิงคนไหนแค่แววตาเดียวก็จะตกหลุมรักเขาเลยเหรอ?

แต่สีจิ่วเฉินไม่ได้ปล่อยเธอออก ก็ยังคงทับเธออยู่ในท่าทางที่เหมือนจีบกันอยู่ มันมีความอ่อนโยนด้วย แต่ก็ยังมีความต้องการกับเอาแต่ใจอยู่