รักป่วน ๆ ฉบับแม่เลี้ยงเดี่ยว นิยาย บท 208

เธอคิดจะซื้อถ้วยแบบใช้แล้วทิ้งมาติดบ้านไว้ แต่ก็ลืมตลอด ไม่รู้ว่าเธอกับเขาใช้แก้วน้ำร่วมกันมากี่ครั้งต่อกี่ครั้งแล้ว

และเวลานี้เอา โทรศัพท์มือถือของถังจือซย่าก็ดังขึ้น เธอรีบรับสาย “สวัสดีค่ะ ผู้จัดการชิว”

“ดีไซเนอร์ถัง ฉันโทรมาแจ้งข่าวดี ยอดขายของวันนี้ทะลุสิบห้าล้านแล้วค่ะ ลูกค้าเข้าเยอะยังพอว่า แต่ลูกค้าแต่ละคนซื้อกันไม่ต่ำว่าหนึ่งล้าน ขายดีที่สุดเท่าที่ฉันเคยทำมาเลยค่ะ”

ดวงตาที่งดงามของถังจือซย่าหรี่ลง เกิดอะไรขึ้น ลูกค้ามากมายมาจากไหน เธอไม่ได้ชักชวนใครเลย หรือจะเป็นลูกค้าขาจร?

เธอยังไม่ได้ทำโฆษณาเลยด้วยซ้ำ! 

แน่นอนว่าเธอก็รู้สึกดีใจด้วยเช่นกัน ไม่แน่ พระเจ้าอาจจะกำลังช่วยเหลือเธอ เธอยืนตากลมยามค่ำคืน ไม่ทันรู้ตัวก็ปลายฤดูใบไม้ร่วงแล้ว เธอยังจำได้ดีว่าเธอกลับมาตอนปลายเดือนแปด และตอนนี้ก็เกือบจะเดือนสิบเอ็ดแล้ว

มีหลายสิ่งหลายอย่างเกิดขึ้นในช่วงสองสามเดือนที่ผ่านมานี้ และเรื่องที่ใหญ่ที่สุดก็คือการมีสีจิ่วเฉินแทรกซึมเข้ามาในชีวิตของเธอ ชายคนนี้ทั้งมีอำนาจและชอบเผด็จการจนไม่เปิดโอกาสให้เธอได้ปฏิเสธ

สิ่งที่ทำให้ถังจือซย่าหงุดหงิดที่สุดก็คือการต้องไปพัวพันกับเขา และที่น่าอับอายกว่านั้นก็คือการที่เธอไม่รู้สึกรังเกียจที่ถูกเขาเอาเปรียบ กลับรู้สึกยินดีและตอบสนองทุกครั้ง หรือว่าเธอจะขาดผู้ชายจริงๆ

ในใจของเธอกำลังคิดว่า หรือเป็นเพราะเธอโดดเดี่ยวมานานเกินไปจึงมีปฏิกิริยาแบบนี้กับเขา หากว่าเปลี่ยนเป็นผู้ชายคนอื่น เธอจะรู้สึกแบบเดียวกันหรือไม่ ถ้าใช่ ก็แสดงว่าเธอเหงา ไม่ใช่เพราะเสน่หาอันแสนพิเศษของสีจิ่วเฉิน

เมื่อคิดถึงเรื่องนี้ จู่ๆ ถังจือซย่าก็เกิดความคิดขึ้น ทำไมเธอไม่หาผู้ชายหน้าตาดีๆ ถูกใจสักคน แล้วลองคบหากันโดยละเรื่องเพศทิ้งล่ะ! เรียบง่ายแบบทฤษฎีรักบริสุทธิ์ของเพลโต เพื่อลดทอนอิทธิพลของสีจิ่วเฉินที่มีต่อเธอ

แบบนี้ สมองของเธอก็ไม่ต้องเอาแต่ฟุ้งซ่านถึงสีจิ่วเฉินทั้งวัน เธอกลัวจริงๆ กลัวว่าวันหนึ่งเธอจะพึ่งพาผู้ชายคนนี้มากเกินไป 

ประมาณสามทุ่มกว่า สีจิ่วเฉินก็จูงเจ้าตัวเล็กที่เปื้อนไปด้วยเหงื่อกลับมา เห็นได้ชัดว่าเจ้าตัวเล็กยังไม่พอใจ มีนัดแนะกับเขาอีก

“ลุงสี พรุ่งนี้ลุงพาผมไปเล่นอีกนะ ผมยังอยากเล่นห่วงยิมนาสติกอีก”

“ได้ ลุงสีสัญญา” สีจิ่วเฉินยิ้มอย่างอ่อนโยน