รักป่วน ๆ ฉบับแม่เลี้ยงเดี่ยว นิยาย บท 211

พนักงานสาวสองนางกำลังคุยกันอย่างออกรสออกชาติ โดยไม่รู้เลยว่าเจ้านายใหญ่กำลังยืนอยู่หลังบานหน้าต่าง

“เมื่อห้าปีก่อนดีไซเนอร์ถังเคยขายตัวด้วยล่ะ จริงหรือเปล่า”

ประโยคนี้ทำให้ฝีเท้าของสีจิ่วเฉินชะงักหยุดและตั้งใจฟังบทสนทนาของพวกหล่อนอย่างเคร่งเครียด

“จะปลอมได้ไงล่ะ! ถังชิงชิงแผนกต้อนรับที่เป็นน้องสาวคนละแม่กับเธอพูดเองเลยนะ จะโกหกเหรอ ได้ยินมาว่าเธอไม่มีเงินไปเรียนออกแบบที่ต่างประเทศ ก็เลยไปเป็นสาวนั่งดริ๊งก์หาเงินน่ะ ต่อมาก็ถูกพ่อไล่ออกจากบ้านด้วยนะ”

“แล้วลูกชายของเธอก็ได้มาเพราะเหตุนี้ด้วยหรือ”

“อาชีพขายเนื้อหนังมังสา จะไม่ท้องได้ยังไง หากเจอลูกค้าพิเรนทร์เล่นท่าใหม่ๆ ยังไงก็ท้องได้”

คล้ายมีบางอย่างทิ่มแทงเข้าที่หน้าอกของสีจิ่วเฉิน ความเยือกเย็นผุดขึ้นในดวงตาสีดำของเขา ทั่วทั้งร่างกายเหมือนถูกปกคลุมด้วยกลิ่นอายของน้ำค้างแข็ง

นี่เป็นอดีตที่เธอไม่กล้าพูดถึงหรือเปล่า เฉินเฉินเกิดมาเพราะเหตุนี้หรือ ทุกครั้งที่พูดถึงอดีตของเธอ เธอก็เอาแต่ปิดปากเงียบ ดูท่าแล้ว ผู้หญิงคนนี้มีเรื่องในอดีตที่ถูกเก็บซ่อนอยู่มากมาย

“พวกคุณอยู่แผนกไหน บ่ายนี้ไปลาออกได้เลยนะ” สีจิ่วเฉินเกลียดการนินทาว่าร้ายกันในที่ทำงานมากที่สุด แถมตอนนี้อารมณ์ของเขาเลวร้ายอย่างหนัก พนักงานหญิงสองคนนี้ดวงซวยสุดๆ ที่มาเจอกับเขา

“เอ่อ...ประธานสี” พนักงานหญิงสองคนรีบปิดปาก แต่พวกเธอก็ตกใจจนวิญญาณออกจากร่างไปแล้ว

แต่กว่าพวกเธอจะได้สติจากความสะพรึง สีจิ่วเฉินก็เดินไปไกลแล้ว พวกเธอมองหน้ากัน อาการคล้ายจะเป็นลม พวกเธอถูกไล่ออกแบบนี้น่ะหรือ

ประตูกระจกของห้องทำงานของถังจือซย่าได้สกัดกั้นพายุด้านนอกไม่ให้มารบกวนเธอ เธอถือไอแพด อีกมือก็กำลังร่างแบบจากจินตนาการของเธอ และในขณะหมกมุ่นอยู่กับการวาดแบบ จู่ๆ ก็มีคนมาผลักประตูเข้ามารบกวน

ถังจือซย่าเกลียดการถูกรบกวนที่สุด เธอเงยหน้าขึ้นแล้วส่งสายตามาดร้ายออกไป จึงได้เห็นชายหนุ่มที่ไม่ได้รับเชิญเดินเข้ามาด้วยใบหน้าบูดบึ้ง