รักป่วน ๆ ฉบับแม่เลี้ยงเดี่ยว นิยาย บท 212

ถังจือซย่าหน้าซีดขาวในทันที เธอหยิบแฟ้มเอกสารบนโต๊ะสะบัดออกไปตบถูกหน้าของถังชิงชิงอย่างแรง

“โอ๊ย...” ถังชิงชิงร้องออกมาด้วยความเจ็บปวด ส่วนที่แหลมคมของแฟ้มข่วนถูกหน้าของเธอและปรากฏคราบเลือดชัดเจน

“โอ๊ย หน้าฉัน หน้าของฉัน...” ถังชิงชิงใบหน้าของเธอที่สุด แม้ว่าตอนนี้จะไม่มีเลือดออกแล้ว แต่ก็ยังรู้สึกเจ็บอยู่เลย

สีจิ่วเฉินออกจากลิฟต์เดินตรงมา คาดไม่ถึงเลยว่าเขาจะมาช้าไป ถังจือซย่าได้ลงมือสั่งสอนถังชิงชิงไปแล้ว

“ถังจือซย่า หยุด” สีจิ่วเฉินกดเสียงต่ำ ผู้หญิงคนนี้ต้องถูกอบรมเสียบ้าง เพราะกลัวว่าหากเธอทำเกินไปจะเป็นการทำลายชื่อเสียงของตัวเอง

พนักงานต้อนรับที่อยู่ข้างๆ กำลังมุงดูอย่างตื่นเต้น แต่ทันทีที่เห็นเจ้านายใหญ่ ก็ตกใจกลัวตัวสั่นจนเบียดไปกองอยู่รวมกัน

ถังจือซย่าไม่สนใจชายหนุ่มที่เข้ามาห้ามทัพ เธอจ้องถังชิงชิงและถามว่า “เธอกล้าสาบานไหมล่ะว่าสิ่งที่เธอดูหมิ่นฉันในบริษัทเป็นความจริงทุกคำ”

“กล้าสิ” ถังชิงชิงตะโกน

“ดี งั้นเธอสาบานตามนี้สิ ทุกคำพูดที่ฉันถังชิงชิงพูดมาเป็นความจริงทั้งหมด หากโป้ปดแม้แต่คำเดียว ขอให้ฉันออกประตูไปถูกรถชนตาย เธอกล้าไหมล่ะ” ถังจือซย่าโกรธจนเลอะเทอะสติกระเจิดกระเจิงไปหมดแล้ว

“ฉัน... ฉัน...” แน่นอนว่าถังชิงชิงไม่กล้า อย่างไรเสียทุกคนก็กลัวกรรมสนอง หากพระเจ้าต้องการจะลงทัณฑ์ขึ้นมา จะทำอย่างไร

สีจิ่วเฉินจ้องมองถังชิงชิงอย่างเย็นชา เห็นเธอตะกุกตะกักอยู่นานไม่กล้าเอ่ยคำสาบาน ก็พอจะรู้ว่าเรื่องที่เธอเล่านั้นแต่งแต้มสีสันจนเกินพอดี

“ไม่กล้าใช่ไหม!”

“เธอทำหน้าฉันเป็นแผล ฉันจะฟ้องแม่ ฟ้องพ่อ” ถังชิงชิงรีบจับประเด็นนี้ไม่ยอมปล่อย ใบหน้าของเธอแสบร้อนด้วยความเจ็บปวด!

“ถังชิงชิงไปที่แผนกบุคคลแล้วทำเรื่องลาออกซะ บริษัทรับไม่ได้กับคนปากมาก” สีจิ่วเฉินจ้องมองถังชิงชิงอย่างเย็นชา

ถังชิงชิงสั่นด้วยความตกใจและมองไปที่ชายหนุ่มรูปงามคนนี้ ไม่คิดเลยว่าเขาจะไล่เธอออกแบบนี้