รักป่วน ๆ ฉบับแม่เลี้ยงเดี่ยว นิยาย บท 213

เลือดพุ่งตรงขึ้นสู่สมองของเธอทันที ใบหน้าของเธอแดงก่ำ นี่ทำให้ปฏิกิริยาทั้งหมดของเธอหยุดนิ่ง

เพียงริมฝีปากเท่านั้นที่รู้สึกได้ถึงรสจูบอันร้อนแรงของชายหนุ่ม เพื่อแสดงให้เห็นว่าเขาไม่ได้รังเกียจเธอ เขาจูบเธออย่างลึกล้ำและดื่มด่ำ

สมองของถังจือซย่าว่างเปล่า เธอทำได้เพียงปล่อยอารมณ์ร่วมไปกับเขา

จนกระทั่งชายหนุ่มผละออก แล้วกดหน้าผากแนบกับหน้าผากของเธอ พลางพูดด้วยเสียงแหบแห้งว่า “ถังจือซย่า เธอฟังให้ดีนะ ฉันไม่รังเกียจเธอเลย เธอเองก็ไม่รังเกียจฉัน อดีตของเธอฉันไม่เคยแคร์ ฉันต้องการเพียงอนาคตของเธอเท่านั้น”

ถังจือซย่าหน้าแดง ผลักเขาออกไปด้วยความโกรธ เธอถลึงตาใส่เขา ไอ้หมอนี่บ้าไปแล้วหรือ

นี่มันหน้าบริษัทนะ หาใครเห็นเข้า ต่อให้เธอกระโดดลงแม่น้ำฮวงโหก็คงล้างมลทินนี้ออกไม่หมดหรอก

“สีจิ่วเฉิน ฉันขอเตือนคุณไว้เลยนะ...” ถังจือซย่าโพล่งคำขู่ออกมา “อย่าแตะต้องฉันจะดีกว่า ไม่อย่างนั้นฉันจะ...”

“แต่งงานกับฉันนะ” ริมฝีปากของชายหนุ่มขยับแทรกคำพูดของเธอ

ถังจือซย่านิ่งอึ้งพลางจ้องมองชายหนุ่ม เวลานี้เธอคิดคำที่จะเถียงเขาไม่ออก เธอทำได้เพียงหันหลังและมุ่งหน้าไปยังถนนการค้า

สีจิ่วเฉินไม่ได้ไล่ตามเธอไปต่อ เวลานี้เขาสงบลงแล้ว เขาเชื่อว่าเธอจะไม่คิดสั้น เธอรักลูกชายของเธอมาก

ถังจือซย่านั่งหน้าแดงก่ำอยู่ในร้านกาแฟ เธอหวังว่าจะไม่มีใครเห็นเหตุการณ์เมื่อครู่นี้! ไม่มีคนเห็นจะดีที่สุด ไม่อย่างนั้น เธอคงไม่สามารถอยู่ที่บริษัทต่อได้

ผู้ชายคนนี้ฉวยโอกาสจากเธอโดยไม่เลือกสถานที่จริงๆ

มันน่านัก

กาแฟเย็นแก้วหนึ่งถูกเสิร์ฟที่ตรงหน้าเธอ ในช่วงปลายฤดูใบไม้ร่วงของเดือนสิบเอ็ดแบบนี้ หลังจากถังจือซย่าจิบกาแฟแล้ว จิตใจของเธอก็สงบลงมาก ความเดือดดาลเมื่อครู่นี้เป็นความเกลียดที่มีต่อถังชิงชิงมาตั้งแต่เล็กที่ถูกกดทับเอาไว้ เธอทนไม่ไหวแล้วจริงๆ

แต่ตอนนี้มาคิดๆ เธอไม่จำเป็นต้องโกรธ ความโกรธรังแต่จะทำร้ายสุขภาพของเธอเอง

และในเวลานี้ โทรศัพท์มือถือของเธอก็ดังขึ้น เมื่อเธอเห็นว่าเป็นโทรศัพท์จากพ่อ จึงนึกถึงแฟ้มเอกสารที่ฟาดใบหน้าของถังชิงชิง มันทำให้ใบหน้าของเธอได้รับบาดเจ็บจริงๆ