รักป่วน ๆ ฉบับแม่เลี้ยงเดี่ยว นิยาย บท 217

“ก็ได้ งั้นเราตกลงกันแล้วนะว่า เธอจะอยู่ให้ห่างจากจิ่วเฉิน ส่วนฉัน! จะไม่พูดถึงสิ่งที่เกิดขึ้นในตอนนั้น ไม่เช่นนั้น ลูกชายของเธอจะได้รู้ว่าเขาเกิดมาได้ยังไง ต่อให้เธอโทรศัพท์แจ้งตำรวจให้มาจับพ่อคาวบอยนั่น ยังไงเขาก็คือพ่อของลูกชายเธอ เขาจะได้มีคุณพ่อคาวบอยขี้คุก ฮ่าๆๆ...” ซ่งซานพูดไปก็อดหัวเราะออกมาไม่ได้ “น่าสนุกจริง”

“ออกไปให้พ้น” ถังจือซย่าตวาด

“ก็ได้ ฉันจะไปเดตกับสีจิ่วเฉิน คืนนี้ก็อย่ามารบกวนพวกเราจะดีกว่า ยิ่งไม่ต้องเอาเรื่องงานมาขัดจังหวะเรื่องดีๆ ของพวกเรา คืนนี้ทั้งคืน พวกเราคงไม่ว่าง เธอคงไม่รู้ถึงพลังของสีจิ่วเฉิน มันยอดเยี่ยมมากเลยนะ” ซ่งซานจงใจโกหกเพื่อทำให้เธอขยะแขยง 

ถังจือซย่ารู้สึกรังเกียจจริงๆ จากนั้นซ่งซานก็ผลักประตูเดินจากไปอย่างพึงพอใจ

ข้างหลังเธอ ถังจือซย่าหมดแรงนั่งลงบนเก้าอี้ ร่างกายของเธอสั่นเทาไม่สามารถควบคุมได้ อารมณ์ต่างๆ สับสนวุ่นวายอยู่ที่อกของเธอ ทรมานเหลือเกิน

ซ่งซานรู้จักเธอดีที่สุด เพราะฉะนั้น คำพูดของเธอถึงได้ทำร้ายจิตใจของเธอ แม่และลูกชาย ล้วนเป็นคนที่เธอรัก กระทั่งสีจิ่วเฉินที่ไม่ใช่อะไรกับเธอ ก็ยังทิ่มแทงเธอได้

ระหว่างที่เขาออกเดตกับซ่งซาน เขาใช้ริมฝีปากที่เคยจูบกับซ่งซานมาจูบเธอ น่าขยะแขยงจริงๆ

กระทั่งเธอยังสามารถจินตนาการถึงภาพที่ผู้ชายคนนี้นอนบนเตียงเดียวกับซ่งซาน ภาพๆ นี้ แค่คิดถึงก็ทำให้เธอหายใจไม่ออก

ถังจือซย่าตัดสินใจว่าเธอจะต้องอยู่ให้ห่างจากสีจิ่วเฉิน และไม่ยอมให้เขาเอาเปรียบเธออีก

ซ่งซานรีบร้อนกลับมาถึงบ้าน แต่ก็ต้องผิดหวังเมื่อเธอได้รับโทรศัพท์จากหลินจื้อ ผู้ช่วยของสีจิ่วเฉิน เธอคิดว่าสีจิ่วเฉินจะมารับเธอด้วยตัวเอง!

ซ่งซานนั่งอยู่ในรถของหลินจื้อ และหลายๆ ครั้ง หลินจื้อเองก็ไม่กล้ามองเธอ หลังจากเหตุการณ์ครั้งก่อน หลินจื้อรู้สึกกลัวซ่งซานอยู่เล็กน้อย แต่เมื่อได้มีความสัมพันธ์ถึงเนื้อถึงหนัง หลินจื้อก็รู้สึกสงสารเธอจากก้นบึ้งของหัวใจ

สงสารที่วันๆ เธอได้แต่นั่งอยู่ในวิลล่าหรูแห่งนี้ เพื่อรอคอยให้ประธานสีมาหา ไม่ต่างกับนกน้อยในกรงทองที่ไม่ต้องการจะบินจากรัง แต่รอคอยความรักจากเจ้านาย

“อาจื้อ ฉันสวยไหม” จู่ๆ ซ่งซานก็ถามเขา

หัวใจของหลินจื้อสั่นไหว ซ่งซานใช้น้ำเสียงออดอ้อนแบบนี้เรียกเขาอีกแล้ว เขากลัวจริงๆ